3. Τον διδάσκω να νιώθει και να αισθάνεται
Τα στερεότυπα που μας κυνηγούν μέχρι σήμερα θέλουν τα αγόρια να μην κλαίνε. Να μην έχουν το δικαίωμα να είναι ευάλωτα και λυπημένα. Να καταπίνουν τα συναισθήματά τους. Εγώ του διδάσκω το αντίθετο. Του μαθαίνω πώς να νιώθει ένα συναίσθημα, πώς να το εκφράζει, πώς να το αφήνει σιγά σιγά να ξεθυμάνει. Δεν θα του πω ποτέ “Μην κλαις” ή “Όλα είναι εντάξει.”
Αντ ‘αυτού, μετουσιώνω τα συναισθήματά του σε λέξεις λέγοντάς του:
“Ναι, δεν είναι καθόλου ωραίο να αποχωριζόμαστε τους φίλους μας. Κάτι τέτοιο θα με στενοχωρούσε, πάρα πολύ “ή “βλέπω πως είσαι πολύ θυμωμένος”.
Όταν το ψαράκι μας πέθανε πρόσφατα, ο μικρός ξέσπασε σε κλάμματα κι εγώ τον κρατούσα στην αγκαλιά μου. Του είπα ότι ήταν πολύ φυσιολογικό να στενοχωριέται και ότι μπορούσε να κλαίει όσο θέλει. Του είπα επίσης πως όταν συμβαίνουν άσχημα πράγματα, είναι όμορφο να νιώθει και να αισθάνεται, παρόλο που αυτό πονάει, γιατί κι αυτό είναι μέσα στη ζωή, όπως η χαρά. Παράλληλα μοιράζομαι μαζί του και τα δικά μου συναισθήματα: “Πώς αισθάνεσαι τώρα, μαμά;” με ρωτά. “Είμαι χαρούμενη που είμαι μαζί σου και λυπημένη που πέθανε το ψαράκι. Εσύ πως είσαι;”. Διδάσκοντάς τον να πληγώνεται είναι μέρος της ανατροφής ενός συναισθηματικά υγιούς αγοριού.
4. Του δείχνω ότι οι γυναίκες είναι ισχυρές/δυνατές.
Ως single μαμά, έμαθα πολλά πράγματα που σε διαφορετική περίπτωση ίσως να μην τα γνώριζα καθόλου. Για παράδειγμα έμαθα πώς να συνδέω ένα βιντεοπαιχνίδι. Ξέρω ποιο κατσαβίδι να χρησιμοποιήσω για ν’αλλάξω τις μπαταρίες σ’ένα φορτηγό με τηλεχειριστήριο και φυσικά μαστορεύω. Αυτό σημαίνει ότι ο γιος μου με βλέπει να κάνω οποιαδήποτε εργασία, χωρίς να τις διαχωρίζω με βάση το φύλο. Και το ίδιο κάνει και ο μπαμπάς του που πλένει τα πιάτα, σφουγγαρίζει απλώνει και μαγειρεύει. Κάτι που ακόμα θεωρώ σημαντικό στη δική μας μονογονεϊκή οικογένεια είναι πως ο γιος μου βλέπει πως ο “κουβαλητής” της οικογένειας είμαι εγώ. Αν δεν εργάζεστε ή δεν είστε χωρισμένη δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν τρόποι να δείξετε στους γιους σας πόσο δυνατές είστε. Τα μαστορέματα που είπα παραπάνω είναι ένα καλό παράδειγμα, αλλά υπάρχουν τόσα άλλα που μπορείτε να ανακαλύψετε μόνες σας.
Ωστόσο, όσο και αν η επιρροή μου στο παιδί μου είναι σημαντική, εξακολουθώ να’μαι μία μόνο απ’τις πολλές φωνές επιρροής εκεί έξω. Για παράδειγμα, μερικές απ’αυτές τις φωνές θέλουν το ροζ να’ναι για τα κορίτσια και τα φορτηγά μόνο για αγόρια. Θέλουν την Wonder Woman ξενέρωτη σ’αντίθεση μ’οποιονδήποτε άλλον σούπερ ήρωα που βρίσκεται στην επικαιρότητα αυτή τη στιγμή.
Ακόμα, όμως, κι αν δεν μπορώ να πείσω τον γιο μου ότι η Wonder Woman δεν είναι ξενέρωτη, μπορώ να είμαι μια άλλους είδους Wonder Woman. Δηλαδή ένα ισχυρό, ικανό γυναικείο πρότυπο. Και, αν μη τι άλλο, αυτό είναι μια καλή αρχή.
Απόδοση Έλενα Θάνου
