7. “Αν δεν υπακούσεις, θα βρεις τον μπελά σου!”/ Αν δεν ηρεμήσετε, δε θα πάμε διακοπές!”:
Τα παιδιά καταλαβαίνουν τις κούφιες απειλές και φυσικά δεν συμμορφώνονται. Επίσης, τα παιδιά χρειάζονται όρια, οπότε αν είναι να πείτε “μην κάνεις το χ γιατί θα συμβεί το ψ” πρέπει να είστε έτοιμοι να κάνετε όντως το ψ, ώστε να καταλάβουν τα παιδιά τις συνέπειες των πράξεων τους. Φυσικά, οι συνέπειες πρέπει να είναι αντίστοιχες της “κακής” συμπεριφοράς και σε καμία περίπτωση να μην είναι κακοποιητικές.
8. “Στα έλεγα εγώ!”:
Πολύ συχνά, θέλουμε να καυχηθούμε ότι πράγματι είχαμε προβλέψει τις ολέθριες συνέπειες μιας επιλογής. Στην πραγματικότητα, καλό είναι να μην πούμε τίποτα, να συμπαρασταθούμε αν χρειάζεται και να αφήσουμε το παιδί να μάθει από τα λάθη του. Κανείς δε θέλει εν μέσω μιας αποτυχίας να αντιμετωπίσει τον εξυπνάκια που “ξερει-καλυτερα-αλλα- αμάν-κανείς-δεν-τον-ακούει”.
9. “Μακάρι να ήσουν σαν τον αδερφό/γείτονα/τάδε πρωταθλητή”:
Κάθε άνθρωπος έχει τα δυνατά και αδύνατα σημεία του που τον καθιστούν μοναδικό. Δεν πρέπει να συγκρίνουμε τα παιδιά με άλλα άτομα γιατί αυτό μειώνει την αυτοπεποίθηση τους και δημιουργεί ζηλιες. Ποιος θέλει να νιώθει πάντα δεύτερος;
10.“Είσαι τόσο έξυπνος/τέλειος/απίθανος”:
Φυσικά, πρέπει να επαινούμε τα παιδιά μας και να τονώνουμε την αυτοπεποίθηση τους, αλλά δεν χρειάζεται να τους δημιουργούμε ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Συχνά, τα παιδιά που μεγαλώνουν πνιγμένα στα κομπλιμέντα και τις υψηλές προσδοκίες απογοητεύονται οικτρά από την αποτυχία. Αυτό συμβαίνει γιατί θεωρούν ότι γεννήθηκαν προνομιούχα και καλύτερα από τους άλλους. Όμως, αν σε μεγάλωσαν σαν δώρο θεού, πώς μπορείς να αποτυγχάνεις ή να είσαι μέτριος σε κάτι;
11. “Αυτό θα το κάνω εγώ/ Δεν μπορείς, άστο σε μένα”:
Τα παιδιά πρέπει να μάθουν, οπότε ο μόνος τρόπος είναι η εξάσκηση. Αν ο γονιός προλαβαίνει τις ανάγκες ή προδικάζει την έκβαση της προσπάθειας, το παιδί θα επαναπαυθεί, δεν θα μάθει να ζητά βοήθεια, ούτε να προσπαθεί μέχρι να τα καταφέρει. Πολύ συχνά δε, οι υπερπροστατευτικοί γονείς ευθύνονται για το Σύνδρομο του Πίτερ Παν, με τους ενήλικες που αρνούνται να φερθούν με ενήλικο τρόπο. Η καλύτερη τακτική είναι να δείχνουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά και να εστιάζουμε σε αυτά που μπορούν και όχι σε αυτά που δεν μπορούν να κάνουν. Καλύτερα ρωτήστε: “Που θέλεις να βάλουμε αυτό το κομμάτι του παζλ; Ας δοκιμάσουμε!”
12. “Μην μιλάς με αγνώστους”:
Συνήθως, οι γονείς απαγορεύουν γενικά και αόριστα την επαφή με τους αγνώστους, χωρίς να δίνουν περαιτέρω διευκρινίσεις Επίσης, συχνά στοχοποιούνται συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων και τα παιδιά πιστεύουν ότι κινδυνεύουν μόνο από ανθρωπόμορφα τέρατα. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης συμβαίνουν από άτομα του οικογενειακού ή φιλικού περιβάλλοντος. Καλύτερα συζητήστε σενάρια: “Τι θα έκανες αν κάποιος άγνωστος σου ζητούσε να μπεις στο αμάξι ή να τον ακολουθήσεις;”, “Πως θα ζητούσες βοήθεια αν χανόσουν κάπου;”, “Τι θα κάνεις αν κάποιος, γνωστός ή άγνωστος, ενήλικας ή παιδί σε κάνει να νιώσεις άβολα;”.
Σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να πεις σε ένα παιδί, είναι να σημαντικό να το σκεφτείς καλά. Τα παιδιά έχουν συναισθήματα, τα οποία πληγώνονται εύκολα, αλλά συχνά δεν είναι σε θέση να ορθώσουν το ανάστημα τους. Επίσης, συχνά παίρνουν πολύ σοβαρά τα λόγια των γονιών και με βάση αυτά διαμορφώνουν την αυτοεικόνα τους. Γιαυτό, οπλιστείτε με υπομονή, δείξτε εμπιστοσύνη στα παιδιά σας και προσφέρετε την στήριξη σας, ώστε να γίνουν αυτόνομοι και χαρούμενοι άνθρωποι.
Ευχαριστούμε την Ευαγγελία Ευσταθιάδου και το meletontas.gr
