Είχα γράψει ένα κείμενο προ καιρού με τίτλο «η κόρη μου θα φοράει ό,τι θέλει».
Πάρα πολύ λάθος ήταν. Ζητώ συγγνώμη.
Το σωστό ειναι «το ΠΑΙΔΙ μου θα φοράει ό,τι θέλει».
Διότι έχω δύο παιδιά και το αγόρι το ξέχασα τότε.
Μπράβο στα αγόρια στο σχολείο στο Ίλιον που πήγαν με φούστες στο σχολείο τους για να διαμαρτυρηθούν για την καθηγήτρια που προσέβαλε το συμμαθητή τους.
Κρίμα για όσους δεν μπορούν να χωνέψουν ακόμη ότι άλλο πράγμα είναι το βιολογικό φύλο, άλλο το κοινωνικό φύλο και άλλο το σεξουαλικό φύλο.
Απολύτως τίποτα στην ανθρώπινη βιολογία δεν σε εμποδίζει να έχεις γεννηθεί με γυναικεία γεννητικά όργανα, να φοράς όσα παντελόνια γουστάρεις (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και να σ’ αρέσουν σεξουαλικά γυναίκες και/ή άντρες και/ή βακτριανές καμήλες.
Όλοι όσοι αντιστέκονται με νύχια και με δόντια στη γνώση αυτή, διότι γνώση είναι πλέον, τι ακριβώς να φοβούνται, αναρωτήθηκα φωναχτά σήμερα φτιάχνοντας τον πρώτο μου καφέ.
Σιγά το δύσκολο, απάντησε η εσωτερική φωνή, που απάρεντλι είχε ήδη πιει καφέ.
Η μη-ταύτιση του βιολογικού με το κοινωνικό και το σεξουαλικό φύλο, απειλεί συγκεκριμένα πράγματα, κοινωνικές αντιλήψεις και θεσμούς, την εκκλησία πιχί και την πατριαρχία (ΕΝΤΕΛΩΣ τυχαία παραδείγματα), που σημαίνει ότι άμα γίνει αποδεκτή αυτή η μη-ταύτιση, θα χάσουν πολλοί τα προνόμιά τους.
Περί προνομίων και βολής η μάχη, όλες οι μάχες βασικά, τα ‘χουμε ξαναπεί.
Διάβασα κάπου σήμερα μια γυναίκα να λέει ότι «εμείς επιτρέπεται να φοράμε παντελόνια για να μην κρυώνουν τα πόδια μας».
Ήθελα να της σχολιάσω, αλλά τι να της σχολιάσεις αυτηνής το 2022, στ’ αλήθεια τώρα…
Οι γυναίκες φοράμε παντελόνια επειδή το κερδίσαμε.
Κι επειδή μας πάνε τελικά (μεταφορικά και κυριολεκτικά) πολύ περισσότερο από τους περισσότερους άντρες, ειδικότερα εκείνους που διαμαρτύρονται γενικώς και ειδικώς.
Κι επειδή ψιλοβολεύει και το σύστημα, μας έχωσε μια χαρά στην παραγωγή και την κατανάλωση, με τους άντρες να συνεχίζουν να καρπώνονται τη μερίδα του λέοντος, άλλη κουβέντα αυτή, εμείς φταίμε, αλλά θ’ αλλάξει κι αυτό, νο γουόρις.
————
Σκέφτομαι, όμως, ότι τα καημένα τ’ αγόρια -για τα μικρά αγόρια μιλάω, τα μεγάλα είναι καμμένα, τελείωσαν- έχουν πολύ πιο ζόρικο δρόμο μπροστά τους.
Είναι υποχρεωμένα να υποστούν αυτήν την ταύτιση του βιολογικού με το κοινωνικό και το σεξουαλικό φύλο, έως ότου βγάλουν αίμα από τ’ αυτιά:
Μπάλα, ξύλο, τσόντα, σκληρότητα, εμμονή με το χρήμα και την επιτυχία, οι φούστες σε κάνουν ντινγκιντάγκα (έτσι δεν τους λέτε;), «δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι αλλά μακριά μου (άρα έχω)», αποκοπή από το συναίσθημα και άρα και την έκφρασή του, καταπιεσμένα ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ ρε φίλε.
Πόσα απ’ αυτά τα παιδιά γεννιούνται με ευαισθησίες και τα κάνουν οι γονείς τους και η κοινωνία ένα μάτσο -δήθεν σκληρά- χάλια, αναρωτιέμαι.
Πολλά, πάρα πολλά, ίσως και τα περισσότερα τελικά.
Εμμονές στα στερεότυπα που τελικά με κάποιον τρόπο γενοβολάνε και όλα αυτά τα φαινόμενα βίας από άντρες, ΜΗΝ διανοηθεί κανείς να πει ότι δεν είναι κοινωνικά φαινόμενα αυτα.
Το μεγαλώνεις για να είναι «άντρακλας», «στρατιώτης», «ήρωας» (όπως εσύ εννοείς τον ήρωα φυσικά), το μεγαλώνεις να του αρέσουν αυτά που αρέσουν «στ’ αγόρια», το μεγαλώνεις κατ’ εικόνα και ομοίωση, στερώντας του το δικαίωμα να είναι κάτι άλλο.
Όχι ΕΝΑΣ άλλος. Κάτι άλλο. Ό,τι θέλει αυτό.
Έχω φωνάξει πολλές φορές για τις γυναίκες, συνέχεια φωνάζω βασικά.
Σήμερα θα φωνάξω για τ’ αγόρια.
Που θέλουν και έχουν απόλυτο δικαίωμα να είναι «κάτι» άλλο απ’ αυτό που περιμένουμε απ’ αυτά.
Μαζί τους μέχρι το τέλος.
Άσε που είναι και η μόνη μας ελπίδα.
Κείμενο: Μαρία Δεδούση (ευχαριστούμε θερμά)
Διαβάστε επίσης:
Ένας πατέρας που πίστευε ότι τα αγόρια δεν παίζουν με χάντρες
