Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων Κεντρικής Μακεδονίας, Θανάσης Κοκονάς μιλά για τα περιστατικά βίας που καταγράφονται στη Θεσσαλονίκη τους τελευταίους μήνες
Αρκετά είναι τα περιστατικά βίας που έχουν παρατηρηθεί στη Θεσσαλονίκη τους τελευταίους μήνες. Τα πιο έντονα επεισόδια ξεκίνησαν τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν τα ΜΑΤ έφτασαν να φρουρούν υπό κατάληψη ΕΠΑΛ στον Εύοσμο. Το αποκορύφωμα ήταν φυσικά η επίθεση στον 19χρονο Άλκη Καμπάνο και τη παρέα του με οπαδικά κίνητρα που κατέληξε στον θάνατό του.
Σύμφωνα με το ThessToday, άτομα νεαρής ηλικίας χτυπούν οργανωμένα και όλοι μαζί, σκορπίζοντας τον τρόμο σε μαθητές μέσα στα σχολεία τους, αλλά και σε φιλάθλους που τυγχάνει να υποστηρίζουν ομάδα που φορά διαφορετικό χρώμα φανέλας από τη δική τους.
«Είναι φασίστες, δεν κρύβονται»
«Εμφανίζονται κάτω από τον μανδύα μιας φανέλας και μιας ομάδας. Αλλά δεν είναι οπαδικές οι διαφορές. Είναι φασίστες. Δεν κρύβονται κιόλας. Βγάζουν στα social media ξεκάθαρα αυτό που πιστεύουν. Όταν ακούς συνθήματα όπως “μαχαίρι στην καρδιά του κάθε αντιφασίστα“, αυτό έχει ξεκάθαρη πολιτική προέλευση», αναφέρει για το ζήτημα ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων Κεντρικής Μακεδονίας, κ. Θανάσης Κοκονάς, κάνοντας μάλιστα λόγο για ένα φαινόμενο που όλο και πολλαπλασιάζεται.
Ο ίδιος βρισκόταν σε κινητοποιήσεις κατά των επεισοδίων στο 1ο-2ο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης τον Σεπτέμβρη του 2021 και σημειώνει πως αυτά τα άτομα δεν έχουν ως στόχο τους την εκπαίδευση. «Είμαστε σίγουροι ότι οι ομάδες που δρουν στα σχολεία είναι οργανωμένες φασιστικές ομάδες και φαίνονται από τον τρόπο που λειτουργούν απέναντι σε μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς. Δηλαδή θέλουν με κάθε τρόπο να τρομοκρατήσουν και να απειλήσουν. Μπαίνουν στα σχολεία με σκοπό να πολλαπλασιάσουν αυτή τη δραστηριότητά τους».
«Εμφανίζονται ως αρνητές των πάντων»
Και προσθέτει: «Μοναδικό σκοπό έχουν να σταματήσουν κάθε συλλογική προσπάθεια που γίνεται μέσα στα σχολεία και κάθε διεκδίκηση για αλλαγή. Πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους, μαθητές και εξωσχολικοί, εμφανίστηκαν και με μανδύα αρνητή της πανδημίας, αρνητή της μάσκας και του εμβολίου. Τα είδαμε αυτά. Βγάζουν αντίδραση για καθετί οργανωμένο. Προχθές στο ΕΠΑΛ του Ευόσμου αντέδρασαν στο πανό που έγραφε “υγεία, παιδεία και μόρφωση για όλους τους μαθητές”».
Ανάλογη είναι η εικόνα που περιγράφει και η κα. Ελένη Μαυροπούλου, μέλος Δ.Σ Δ’ ΕΛΜΕ εκπαιδευτικών Θεσσαλονίκης και μέλος του γενικού συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, η οποία συμπληρώνει παράλληλα πως πολλά από αυτά τα άτομα έχουν σχέση και με τα ναρκωτικά.
«Τα παιδιά έχουν πάρα πολλά αδιέξοδα. Το σχολείο γίνεται μάλλον όλο και λιγότερο ελκυστικό. Ο φασισμός τούς φαίνεται σαν κάτι αντισυστημικό, το οποίο βέβαια είναι πιο συστημικό κι απ’ τα συστημικά. Ειδικά με τα δύο χρόνια πανδημίας τα παιδιά έχουν πάρα πολλά ψυχοκοινωνικά ζητήματα, σύμφωνα με στοιχεία του ΚΕΔΑΣΥ. Τα τελευταία χρόνια τα ψυχιατρικά ζητήματα κυρίως σε παιδιά δευτεροβάθμιας έχουν χτυπήσει κόκκινο. Βλέπουν φτώχεια και στα σπίτια τους και στις περιοχές που ζουν. Δρουν και με τα οπαδικά. Για να διοχετεύσουν όλη αυτή την οργή στοχοποιούν είτε τον πιο αδύναμο, κάποιον με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό ενδεχομένως, διαφορετική φυλή, διαφορετική ομάδα. Για να ξεσπάσουν», αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Πηγαίνουν με σκοπό να κάνουν κακό»
Και συμπληρώνει πως αυτά τα άτομα σκορπούν τον τρόμο και δρουν συνειδητά με σκοπό να προκαλέσουν κακό. «Βρίσκουν τον εύκολο στόχο. Ξεμοναχιάζουν. Βρίσκουν ένα ή δύο παιδιά και ξεσπούν την οργή, κατευθυνόμενοι από τους καθοδηγητές τους. Δεν δρουν αυθόρμητα. Τα παιδιά μαλώνουν. Είναι δεδομένο ότι θα μαλώσουν. Αλλά εδώ μιλάμε για στοιχεία με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Πάνε με σκοπό να κάνουν κακό. Κι αυτό το κακό δεν μπορούν να το προσδιορίσουν. Αν θα είναι δηλαδή ένα χαστούκι, ένα σπασμένο πόδι ή φόνος».
Το οξύμωρο όπως υπογραμμίζει μάλιστα είναι ότι πολλά από αυτά τα παιδιά είναι παιδιά φτωχών οικογενειών αλλά και μεταναστών τα οποία έχουν δεχθεί και τα ίδια στη ζωή τους διακρίσεις. «Αυτά τα παιδιά έχουν βιώσει ενδεχομένως φαινόμενα αποκλεισμού, οικονομικά ζητήματα, να βλέπουν δηλαδή ότι δεν έχουν τα πράγματα που έχουν τα άλλα παιδιά. Και επίσης καλλιεργείται και μια κουλτούρα ομάδας. Ότι δηλαδή ο άλλος θα πει μη φοβάσαι είσαι με μας. Το να είναι κάποιος μέλος μιας ομάδας, ειδικά όταν αισθάνεται δυνατή, είναι το ζητούμενό τους».
