Ένας μήνας στα σχολεία κι:
– οι μάσκες έγιναν συνήθεια. Είτε πέφτουν, είτε όχι, τα παιδιά τις φορούν πια χωρίς παράπονο, αλλά πάντα θα βρουν τις στιγμές που κλεφτά θα τις βγάλουν,
– οι μάσκες συνεχίζουν να μην ακούγονται, τα παιδιά φωνάζουν, εσύ φωνάζεις, τα παιδιά ξαναφωνάζουν, κάπου καταλαβαίνεις τι θέλουν να πουν και τι θέλεις να πεις,
– οι μάσκες δεν πέφτουν τόσο συχνά, υπάρχει δεύτερη και τρίτη, σακουλάκι για τις πλυμένες, σακουλάκι για τις καθαρές, σακουλάκι για τις παλιές, τις νέες, σακουλάκι για τα σακουλάκια,
– οι μάσκες του υπουργείου δε φορέθηκαν ποτέ, ήρθαν, μπήκαν στη τσάντα κι έκτοτε η τύχη τους αγνοείται, όπως και τα παγούρια, όπως κάθε τι άχρηστο που δε βρίσκουμε λόγο να το κρατήσουμε,
– οι μάσκες ευτυχώς δεν ιδρώνουν πια, ο καιρός μαλάκωσε, ο ήλιος ηρέμησε κι είναι πιο εύκολο να τις φοράς,
– οι μάσκες συνεχίζουν να μην κρατάνε αποστάσεις, όπως και τα 20, τα 25 παιδιά στην τάξη και τα θρανία που το ένα σκουντουφλάει στο άλλο,
– οι μάσκες έμαθαν να συστήνονται, μάθαμε τα σχέδια, τα χρώματα, τις μάσκες ο ένας του άλλου και τα χαμόγελα που ευτυχώς δεν κρύβονται στα μάτια,
– οι μάσκες συνήθισαν τον θόρυβο, τα παράθυρα που δεν κλείνουν, τα πολλά διαλείμματα, λειτουργούν σαν ωτασπίδες στους έξω θορύβους όσο εξασκούμαστε στη μέσα συγκέντρωση,
– τα χέρια μένουν καθαρά, τα πλένουμε πάλι και πάλι, όπως πλένουμε τα μολύβια, τα παγούρια, τα ταπεράκια, οτιδήποτε πέσει κάτω ή αλλάξει χέρια. Η μέρα μας μοιάζει ένα διαρκές λουτρό αντισηπτικού,
– τα χέρια μένουν καθαρά κι ύστερα παίζουν, ευτυχώς παίζουν. Τα παιδιά τρέχουν πολύ, τόσο πολύ στην αυλή και γελούν και χαίρονται που θυμάσαι τη ζωή όπως πριν,
– τα χέρια μένουν καθαρά κι ύστερα πιάνουμε χαρτιά, κόλλες, ψαλίδια, κατασκευάζουμε, δημιουργούμε κι εκεί πια κανείς δε μας σταματά, στη φαντασία μας δε βάζει κανόνες,
– τα χέρια μένουν καθαρά κι ύστερα έρχεται το διάλειμμα, οι αποστάσεις για το κυλικείο, την τουαλέτα. Οι αποστάσεις που ας πούμε πως τηρούνται κι αυτές που δε μάθαμε ποτέ πού βρίσκονται,
– τα παιδιά προσπάθησαν τόσο πολύ για κάτι που δεν ξέρουμε πού οδηγεί. Ποτέ μου δεν περίμενα τα παιδιά τόσο εύκολα, τόσο αβίαστα, να μάθουν τόσο γρήγορα κι υπεύθυνα τόσα πολλά μαθήματα,
– οι γονείς προσπαθούν, αγχώνονται, ρωτάνε, τηλεφωνούν, κρατούν στο σπίτι τα παιδιά με τον πρώτο πυρετό, την πρώτη αδιαθεσία. Ξυπνούν και κοιμούνται με το βάρος μην το παιδί τους κολλήσει κι εμείς ξυπνάμε και κοιμόμαστε με την ευθύνη να φροντίσουμε όλα μας τα παιδιά,
– όσα κρούσματα κι αν είχαμε, και τμήματα που έκλεισαν και άνοιξαν ξανά. Κανένα τηλέφωνο από το Υπουργείο, κανένα τεστ δε μας έγινε, κανένα ενδιαφέρον δε μας δόθηκε. Μόνο ένα χαρτί υπηρεσιακό, Μείνετε σπίτι, Βγείτε από το σπίτι, ζήστε, μάθετε, γράψτε και διαβάστε από το σπίτι.
Ο καιρός περνάει, σε λίγο θα φύγει κι ο Οκτώβρης. Θα έρθουν τα κρύα κι εμείς θα περιμένουμε κάτι να αλλάξει. Κάτι να μας πουν. Κάπως να μας ενημερώσουν και να απαντήσουν σε όσα δεν απάντησαν ακόμα 8 μήνες μετά. Το σχολείο υπομένει ακόμα μια μάχη κι ας μοιάζει τόσο μα τόσο ακέφαλο.
Τα παιδιά όμως ΕΙΝΑΙ το σχολείο που νικάει πάντα.
Γράφει ο Μάριος Μάζαρης
*Φέτος σκόπιμα επέλεξα Α’ δημοτικού, για να δω από κοντά, να φροντίσω όσο μπορώ και να βοηθήσω. Τα παιδιά με εντυπωσιάζουν κάθε μέρα. Η αγάπη τους ευτυχώς δεν μπήκε σε καραντίνα, ΚΙ Η ΖΩΗ μαζί τους δε σταμάτησε ποτέ να χαμογελά.
