Τις τελευταίες δέκα μέρες πηγαινοέρχομαι στο σχολείο με μια βαλίτσα.
Έχω μέσα βιβλία, παραμύθια, υλικά κατασκευών, παιχνίδια, την όρεξη μου, την πάω σχολείο και τη γυρίζω πίσω, γιατί από μέρα σε μέρα περιμέναμε να κλείσουν τα σχολεία και πάλι. τις τελευταίες μέρες το μεσημέρι χαιρετούσα τα παιδιά σαν να περιμέναμε όλοι μαζί το κλείσιμο.
Ζούσαμε με το στρες μιας απόφασης που η αναγγελία της ήταν στον δρόμο.
Θα τα λέμε στην κάμερα, μου είπε ένα σήμερα.
Θα σας στείλω μια κατασκευή να μη στενοχωριέστε, μου είπε ένα άλλο.
Όσο εγώ αγωνιούσα να μη λυπηθούν αυτά, εκείνα αγωνιούσαν να μη λυπηθώ εγώ.
Όταν φτάσει ο Ιούνιος και κλείσουμε οριστικά το σχολικό αυτό έτος, όπως κι αν κλείσουμε, με όσα μπορέσουμε να μάθουμε, θα είμαι υπερήφανος που όλο αυτό το διάστημα παλέψαμε να γνωριστούμε, να αγαπηθούμε, να συνδεθούμε, να χαμογελάσουμε, κάτω από μάσκες, μακριά από τη φασαρία, στον δικό μας κόσμο.
Το έχουμε καταφέρει, ΝΑΙ.
Και θα συνεχίσουμε.
Από σήμερα, από αύριο, από τώρα, με τηλεκπαίδευση, με γράμματα, με σήματα καπνού αν χρειαστεί.
Είμαστε μαζί.
