Άρχισαν τα σχολεία και όλος αυτός ο χαμός με την προσευχή ξεχάστηκε, σαν να μην συνέβη ποτέ.
Καταπιαστήκαμε με το θέμα για μέρες, λες και έχουμε λύσει όλα τα υπόλοιπα.
Εκπαιδευτικοί έχουν διοριστεί ολούθε. Κενά δεν υπάρχουν. Μαθήματα θα διδάσκονται κανονικά. Ιδίως τα φερόμενα ως δευτερεύοντα, που στην ουσία, κατ΄εμέ, είναι πρωτεύοντα: μουσική, θεατρική αγωγή, εικαστικά και λοιπαί δημοκρατικαί δυνάμεις.
Τα βιβλία έχουν επανεκδοθεί αποκαθιστώντας, κενά λάθη, παραλείψεις ή κακογραμμένα κεφάλαια που για να τα καταλάβεις πρέπει να είσαι για δυο ώρες σε κατάσταση ζεν.
Οι υλικοτεχνικές ελλείψεις αποκαταστάθηκαν. Δεν χρειάζεται πλέον να στέλνουμε πακέτα χαρτιά, κιμωλίες, μαρκαδόρους για τους πίνακες. Σπασμένα τζάμια, υγρασίες και άλλα τέτοια ποταπά είναι έτοιμα. Ηλεκτρονικοί υπολογιστές… υπάρχουν.
Οι ειδικοί παιδαγωγοί έχουν ήδη προσληφθεί για όλα τα παιδιά που χρειάζονται παράλληλη στήριξη ή ενισχυτική διδασκαλία. Έτσι μανούλες και μπαμπούληδες μέσα στην Κουκουρούκου, δεν χρειάζεται να βάλουν το χέρι στην άδεια τσέπη για να βρουν ιδιώτες που θα στηρίξουν τα δικά τους παιδιά.
Τα θέματα μεταφοράς τελείωσαν… Βουλευτής Καλοχαιρέτας. Τα λεωφορεία θα παίρνουν κούρσα τους μικρούς μαθητές που κατοικούν σε περιοχές μακριά από τις σχολικές τους μονάδες και το επάγγελμα «Γίνε και εσύ ταξιτζής» θα εκλείψει στους γονεϊκούς κύκλους.
Οι εκπαιδευτικοί επιμορφώθηκαν και είναι έτοιμοι να διαχειριστούν τους δαιμόνιους μαθητές και όλους εμάς: τους μόνιμα, έξαλλους γονείς.
Το πρόγραμμα στα Λύκεια οργανώθηκε με τέτοιο τρόπο που δεν χρειάζεται να πληρώνεις 300€ -στην καλύτερη- το μήνα για να μπορέσει το βλαστάρι σου να περάσει την πόρτα των ΑΕΙ του τόπου μας.
Σχολικοί ψυχολόγοι τοποθετήθηκαν σε σχολικές περιφέρειες για να στηρίξουν το εκπαιδευτικό έργο , που δεδομένων των καταστάσεων, γίνεται όλο και πιο απαιτητικό.
Αφού λοιπόν ήμασταν εν πλήρη τάξη ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε και με τα δευτερότριτα θέματα που ταλαιπωρούν την παιδεία μας, όπως όταν ακούστηκαν όλα αυτά για την προσευχή.
Και τώρα που το κακό κόπασε και η πρώτη μέρα πέρασε, θα ήθελα να πω πως ωραία η προσευχή, ωραία και η παρέα, απόψε όλα ωραία. Αλλά δεν είδα κανέναν να εξανίσταται με το ίδιο πάθος για όλα τα κακώς κείμενα της πολύπαθης ελληνικής εκπαίδευσης. Αρκεί να ακουστεί μια αλλαγή ένα λάθος, μια παράλειψη –στις χιλιάδες- για να θυμηθούμε πόσο έξαλλοι είμαστε. Σύντροφοι , συντρόφισσες. Τα προβλήματα της παιδείας έχουμε και τα σέρνουμε κάτι χρόνια. Τελευταία , λόγω οικονομικών , έχουν γίνει πιο έντονα. Δεν άκουσα όμως κανέναν να εξανίσταται, με τέτοιο παλμό όσο για το θέμα της προσευχής.
Είμαστε δηλαδή στη φάση που ο ασθενής είναι στο χειρουργικό κρεβάτι, έτοιμος να τινάξει τα πέταλα και εμείς του δίνουμε Depon.
Και επειδή πολλοί θα δουν στο πρόσωπό μου μια αντίχριστη, που γυρίζει το κεφάλι της 360ο με το καλημέρα, που μυρίζω λιβάνια, θα ήθελα να ομολογήσω ότι δεν έχω κανένα θέμα με την προσευχή. Γενικά με ό,τι μπορεί να μας κάνει καλύτερους, δεν ζορίζομαι ιδιαιτέρως. Το αντίθετο.
Ζορίζομαι με το γεγονός ότι έχουμε τον ασθενή στα τελευταία του, πάνω στο χειρουργικό κρεβάτι και εμείς ψάχνουμε για Depon.
Και τώρα, ας προσευχηθούμε να μας φωτίσει ο ο όποιος Θεός, από δω και πέρα τουλάχιστον, να ασχολούμαστε με τα ουσιώδη και να έχουμε τη δύναμη να προσπαθούμε για ό,τι καλύτερο για όλα τα παιδιά, για όλους τους μαθητές.
Ευλόγησον!
