Έχω τέτοια εμπειρία πια που όταν μπαίνω μέσα στην τάξη καταλαβαίνω αμέσως με ένα σκανάρισμα ποιο παιδί είναι τελειομανές και οδεύει προς την κατάθλιψη στην ενηλικίωση.
Δεν το αφήνω έτσι και όταν έρθω σε επαφή με την περιποιημένη και καλοντυμένη (συνήθως) μαμά, αφήνω κάτω τον έλεγχο με τα 19-20άρια και της λέω πολύ ήρεμα ότι το παιδί κινδυνεύει από γενικευμένη αγχώδη διαταραχή. Η απάντηση ΠΑΝΤΑ πανομοιότυπη (και με κάποιο κρυφό καμάρι).
«Ξέρετε; Κανείς δεν την πιέζει. Από μόνη της προσπαθεί. Αυτή το θέλει».
Χαμογελάω με ύφος «σε τα μας κυρά μου;» και προφέρω ένα τυπικό «Καλημέρα σας».
Μια φορά δεν κρατήθηκα και είπα:
«Δηλαδή αν δείτε ένα 13 δεν θα κάνετε ούτε έναν μορφασμό αποδοκιμασίας και δυσαρέσκειας; Θα την πάρετε αγκαλιά και θα της πείτε Μπράβο;»
Εννοείται δεν έλαβα απάντηση.
Δεν φτάνει που η αγία ελληνική οικογένεια κακοποιεί, θέλει και να πετάξει και από πάνω της την ευθύνη. Ενώ ξέρει. Πολύ καλά ξέρει.
Κείμενο: Michael Sakellariou, Εκπαιδευτικός
Διαβάστε επίσης:
Το bullying της σχολικής επίδοσης: Το δικαίωμά μου να παίρνω χαμηλούς βαθμούς
Όταν σου λέω να είσαι ο αρχηγός και τι βαθμούς να φέρεις, μη με ακούς
