Όσο δύσκολο είναι για τα παιδιά να επιβραβεύσουν τον εαυτό τους -τουλάχιστον τις πρώτες φορές που το ξεκινήσαμε- , τόσο δύσκολο τους φαίνεται να πουν μια καλή κουβέντα για τον διπλανό, τη συμμαθήτρια ή τον φίλο τους.
Γι’ αυτό ξεκίνησα την Κόκκινη κλωστή με τις καλές κουβέντες , ένα ”παιχνίδι” που αρχίζει από μένα συνήθως να κρατώ ένα κόκκινο κουβάρι στα χέρια μου και να λέω ένα καλό σχόλιο για ένα από τα παιδιά μου, δίνοντάς του να κρατήσει το κουβάρι κι αφού κρατήσω καλά στα χέρια μου την άκρη.
Εκείνο το δίνει σε άλλο παιδί , λέγοντας του μια καλή κουβέντα, μιλώντας του σε α’ ενικό πρόσωπο και κοιτάζοντας το στα μάτια.
Είσαι πολύ όμορφη, της λέει, εκείνη κοκκινίζει , λέει ένα ευχαριστώ πολύ και χαμογελάει όσο δεν πάει και συνεχίζει με τον επόμενο. Μου αρέσουν τα ρούχα σου, Κάνεις ωραία γράμματα, Είσαι πολύ καλός μαθητής , το κουβάρι περνάει από χέρι σε χέρι, η κλωστή δημιουργεί έναν κύκλο που, μέχρι να καταλήξει στο τέλος στα χέρια μου, μας έχει ενώσει όλους.
Έτσι είναι οι καλές κουβέντες, τους λέω, στο τέλος πολλαπλασιάζονται και μας ενώνουν όλους.
Εκείνα γουρλώνουν τα μάτια, κοιτάζοντας πως ένα κουβάρι μαλλί είναι πια ένας δεσμός αγάπης και καλοσύνης.
Κι αφού κανένα παιδί δεν είναι συνηθισμένο στο να εξωτερικεύει την σκέψη του ή δεν μπορεί πολλές φορές να παρατηρήσει από μόνο του το καλό ή το όμορφο γύρω του, αυτός ο κύκλος του δείχνει τον δρόμο. δεν είναι τυχαίο που κουβαλώ πάντα μαζί μου ένα κουβάρι κόκκινο μαλλί. με βοηθάει και μένα να βρίσκω τον δρόμο μου.
