Ήμουν από τα τυχερά παιδιά που με το που έκλειναν τα σχολεία πέρναγα όλο το Καλοκαίρι μου στο εξοχικό με μπάνια, βόλτες και παρέες, πολλές παρέες. Σήμερα όταν έρχεται το Καλοκαίρι μου κόβονται τα πόδια με το που κλείνουν τα σχολεία γιατί, είμαι από τους τυχερούς που ακόμα εργάζονται, για δύο μήνες, τουλάχιστον, δεν ξέρω τι θα κάνω τα παιδιά. Και έτσι αρχίζει μια τρελή έρευνα αγοράς με τίτλο «Βρες και εσύ ένα camp».
Οι προσφορές πολλές, ανάλογα με το βαλάντιο του καθενός και τις επιθυμίες των νεολαίων. Camp με πισίνες και γεύματα γκουρμέ, που εναλλάσσονται με μαθήματα αγγλικών – μπας κι έρθει καλοκαιριάτικα η κυρά Βέτα και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε.
Camp με αθλοπαιδιές από μπάσκετ μέχρι μπάντμιντον.
Camp για πιο προχώ καταστάσεις με ρομποτικές, φυσικές και ανθοδετική ικεμπάνα.
Camp για επίδοξους λογοτέχνες με αναγνώσεις κειμένων, κεραμική και τεϊογνωσία.
Και εκεί που είπαν τα δόλια να τελειώσει το μαρτύριο του πρωινού ξυπνήματος, ξανά μανά πρωινό εγερτήριο για το camp. Τσάντες με αλλαξιές, μήπως και ξεμείνει τόσες ώρες με τα λερωμένα τα άπλυτα, τα παραπεταμένα. Σακούλες με έξτρα πραγματάκια μην και δεν φτουρίσει το φαγητό που θα φάει. Και το μεσημέρι, αγώνας δρόμου για να προλάβεις να παραλάβεις πριν κλείσουν τις πόρτες και μείνει μέσα το τέκνο να παστρεύει μαζί με το προσωπικό.
Βέβαια, αυτή η εφεύρεση που λέγεται camp, είναι μια σωτήρια λύση.
Αν σκεφτείς ότι σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να έχεις στο σπίτι δύο ανήλικα παιδιά που θα λιώνουν όλη μέρα μπροστά στην τηλεόραση και στα ηλεκτρονικά, τρώγοντας ό,τι βρουν μπροστά τους και άμα τη επιστροφή σου θα σε περιμένουν έτσι όπως είσαι μέσα στην τρελή χαρά μετά τη δουλειά να τα βγάλεις έξω για να παίξουν. Να δουν και κανένα άλλο άνθρωπο. Να αποϊδρυματοποιηθούν.
Και καλά να σου περισσεύουν για το camp.
Αν δεν υπάγονται στο δικό σου ασφαλιστικό ταμείο; Άμα δεν βγαίνω; Τι γίνεται; Εάν δεν υπάρχει η γιαγιά να κάνει το φρουρό της Αχαΐας, τι κάνουμε;
Δεν ξέρω εσείς, εγώ πάντως, από τότε που έκανα παιδιά, το Καλοκαίρι είναι ένα μεγάλο άγχος, και μια ενοχή. Γιατί στα παιδιά, σε όλα τα παιδιά αξίζει να παίζουν δίπλα στη θάλασσα. Να τρώνε τα παγωτάκια τους. Να κάνουν τις βόλτες τους και να μην είναι υποχρεωμένα να ακολουθούν κάθε μέρα ένα πρόγραμμα. Θα μου πείτε ότι σε κάποια παιδιά αρέσει. Για ένα διάστημα ναι τους αρέσει.
Έλα, όμως, που ορισμένα παιδιά μετά από κάποιες μέρες το camp δεν είναι και τόσο ευχάριστο;
Τότε ξεκινάνε οι διαπραγματεύσεις, που τα Eurogroup μπροστά τους είναι παιδική χαρά:
– Εργάζομαι και δεν γίνεται να είμαι σπίτι,
– Δεν μπορείτε να μένετε τόσες ώρες μόνοι σας,
– Θα γνωρίσετε νέους φίλους, θα παίζετε και θα περνάτε καλά.
Και ξεκινάει ο αντίλογος:
– Του Σίμου η μαμά δεν δουλεύει το καλοκαίρι,
– Σπίτι κάνω ό,τι θέλω,
– Είμαστε μεγάλοι,
– Φίλους έχουμε.
Και σπας το κεφάλι σου για πιο ευρηματικά επιχειρήματα. Που θα πείσουν τη νεολαία να ενδώσει, ώστε να μην αναγκαστείς να επιβάλεις δημοκρατικό νόμο:
– Θα πάτε γιατί το λέω εγώ.
Και αναιρώντας όλα τ’ανωτέρω, θ’αναγκαστώ να ευχαριστήσω το σύμπαν για την ύπαρξη των camp. Γιατί είναι κι αυτά μια κάποια λύσις.
Διαβάστε επίσης:
10 κανόνες για τη σωστή διατροφή του παιδιού
