Το να είσαι γονιός είναι μια δουλειά 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, 365 μέρες τον χρόνο. Δεν τελειώνει ποτέ και πουθενά, ενώ το καθημερινό άγχος είναι ένα ρούχο που δεν το βγάζεις ποτέ από πάνω σου. Κάθε λεπτό της ημέρας το αφιερώνεις στα παιδιά σου είτε με το να τα φροντίζεις είτε με το ν’αγωνιάς γι’αυτά. Αλλά επειδή είσαι και άνθρωπος, εκτός από γονιός, χρειάζεσαι και κάποιες στιγμές μόνο για τον εαυτό σου. Όταν έχεις κουραστεί από την καθημερινότητα, χρειάζεσαι ένα διάλειμμα. Είτε μικρό είτε μεγαλύτερο. Και θες για λίγα λεπτά την ησυχία σου και την ηρεμία σου. Να μιλήσεις μια στιγμή στο τηλέφωνο, να κάτσεις ένα λεπτό να πιεις έναν καφέ σαν άνθρωπος.
Και γράφω «σαν» κι όχι «ως» άνθρωπος που είσαι, γιατί σε αυτήν την φάση της ζωής σου μοιάζεις περισσότερο με καλοκουρδισμένο ρομπότ παρά με άνθρωπο. Εδώ έρχεται η στιγμή που επιστρατεύεις γιαγιάδες, παππούδες, φίλους, συγγενείς, γνωστούς για να σου κρατήσουν για λίγο τα παιδιά ώστε να πας για ένα σύντομο καφέ, ένα γυμναστήριο, ένα κομμωτήριο, ένα μπάνιο, ό,τι χρειάζεται ο κάθε γονέας τελοσπάντων. Ή κανονίζεις να κάνεις αυτές τις ευχάριστες και μη εργασίες όταν τα παιδιά είναι σχολείο.
Το σχολείο! Και ειδικά το ολοήμερο! Πόσες φορές δεν έχω ακούσει σχόλια του τύπου:
«Αυτοί δεν εργάζονται το απόγευμα, τι τα πηγαίνουν ολοήμερο και τα παρατάνε, πάρκινγκ παιδιών το κατάντησαν!». Ναι. Την παιδαγωγική δουλειά που γίνεται στο ολοήμερο, νομίζω πως οι περισσότεροι την γνωρίζουν και δεν θα επεκταθώ.
Έστω όμως ότι κάποιοι γονείς δεν τα αφήνουν για παιδαγωγικούς λόγους ούτε εργάζονται απαραίτητα τα απογεύματα. Μπορεί αυτοί οι γονείς να είναι άνεργοι και να ψάχνουν για εργασία. Ή μπορεί να εργάζονται κάποια μόνο απογεύματα, καθώς οι καιροί είναι δύσκολοι. Όμως, μπορεί απλά να θέλουν να χαλαρώσουν ή και να κάνουν κάποιες οικιακές εργασίες, πού είναι το μεμπτό; Δηλαδή με το που γίνεται κάποιος γονιός δεν έχει προσωπικά “θέλω”; Παύει ο ρόλος του ως άτομο, προσωπικότητα, άντρας ή γυναίκα;
Είναι κακό που θέλει μια μητέρα να πάει γυμναστήριο να χάσει τα κιλά της εγκυμοσύνης, να αυξηθεί η ορμόνη που καταπολεμά την κατάθλιψη, να νιώσει ωραία με τον εαυτό της; Ή είναι κακό να θέλει ένας μπαμπάς να κάνει κάποιο άθλημα ή να πάει στο γήπεδο να δει την αγαπημένη του ομάδα, να φωνάξει δυνατά με «την αγέλη», να νιώσει δυνατός, εύθυμος, να πει και το μπινελίκι του, βρε, αδερφέ, κι έτσι να μην του ξεφύγει κανένα μέσα στο σπίτι βλέποντας τον αγώνα στην τηλεόραση.
Είναι κακό να μην θέλει μια γυναίκα να κυκλοφορεί με την ρίζα μέχρι τα αυτιά, επειδή έγινε μάνα, ένας άντρας να μην χάσει ένα καλό επαγγελματικό ραντεβού (που στην τελική θα βοηθήσει και το εισόδημα της οικογένειας) επειδή πρέπει να προσέξει τα παιδιά αυστηρά από τη 13.00 μ.μ.; Κι όλα αυτά, αν ζητήσει να τα κάνει, θα θεωρηθεί «κακός γονέας που δεν βάζει σε προτεραιότητα τα παιδιά του». Για μένα, αν δεν τα ζητήσει, θα πρέπει να θεωρηθεί «κακό παράδειγμα για τα παιδιά του που δεν τα διδάσκει πως αγαπάμε τον εαυτό μας, τον προσέχουμε, τον φροντίζουμε και τον σεβόμαστε».
Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι του καθενός ή τι ανάγκες έχει. Ας μην κρίνουμε τους γονείς και κυρίως ας μην τους γεμίζουμε ενοχές για το αυτονόητο – να ζουν την ζωή τους. Τα παιδιά είναι σαφώς το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μας, αλλά δεν είναι το μοναδικό κομμάτι της. Είμαστε κι εμείς, ο/η σύντροφός μας, οι γονείς μας, οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας, η εργασία μας, τα χόμπι μας. Είναι παράλογο να θέλουμε να εξοστρακίσουμε όλα αυτά τα κομμάτια από την ζωή μας επειδή «τολμήσαμε» και γίναμε γονείς.
Σίγουρα θα βρεθούν και κάποιοι που θα πουν:
«Εγώ, με το που έγινα μάνα/πατέρας, τα παράτησα όλα για χάρη των παιδιών μου». Ψυχολόγος δεν είμαι, αλλά υποψιάζομαι πως δεν είχαν και καμιά ουσιαστικά γεμάτη ζωή πριν τα παιδιά. Επίσης, δεν υπάρχει χειρότερο από γονείς που πέφτουν με τα μούτρα επάνω στα παιδιά και δεν τα αφήνουν να αναπνεύσουν, να μεγαλώσουν, να ανθίσουν, να εξελιχθούν, να αυτονομηθούν.
Ναι, γονιέ, εφόσον το επιθυμείς, άσε στο ολοήμερο το παιδί σου και πήγαινε για γιόγκα.
Πήγαινε για καφέ, δες τους φίλους σου, φτιάξε τα νύχια σου. Θες απλά να κάνεις γενική το σπίτι, γεμιστά, να μαστορέψεις ή απλά να κάνεις μπλουμ μέσα σε μια γεμάτη μπουρμπουλήθρες μπανιέρα και να χαλαρώσεις; Το δικαιούσαι και το αξίζεις. Θα γυρίσεις το μεσημέρι να πάρεις το παιδί σου πολύ πιο χαρούμενος, έτοιμος να ακούσεις τις χιλιάδες ιστορίες του από την ημέρα στο σχολείο και γεμάτος ενέργεια να συνεχίσεις την μέρα μαζί του.
Το σχολείο έχει και κοινωνικό ρόλο ταυτόχρονα με τον παιδαγωγικό κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Ή όσοι δεν το γνωρίζουν, καιρός είναι να το μάθουν ανατρέχοντας στην ιστορία, καθώς ειδικά η προσχολική αγωγή όταν συστήθηκε σε κάποια κράτη ήταν για να εξυπηρετήσει κυρίως τις εργαζόμενες μητέρες που για πρώτη φορά έμπαιναν στον εργασιακό στίβο.
Ο κύριος και βασικός ρόλος, βέβαια, του σχολείου, παραμένει ο παιδαγωγικός. Και η προσχολική αγωγή εξελίχθηκε θαυμάσια προσφέροντας στα παιδιά γνώσεις, ευκαιρίες για αυτενέργεια και σωστή εξέλιξη.
Όμως, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αν κάποιος επιλέγει να αφήνει το παιδί του ολοήμερο για να εξυπηρετήσει και άλλες ανάγκες.
Τα σχολεία γεμίζουν με παιδικές φωνές, οι εκπαιδευτικοί έχουν δουλειά και είναι χαρούμενοι, τα παιδιά είναι χαρούμενα, οι γονείς είναι χαρούμενοι άρα είμαστε όλοι χαρούμενοι! Διότι χαρούμενοι γονείς θα μεγαλώσουν και χαρούμενα παιδιά.
Διαβάστε ακόμα:
Ανοιχτά σχολεία ως τις 8 το βράδυ- ή όταν ο χρόνος με την οικογένεια πάει περίπατο
