Μερικές μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία η ανάρτηση του δασκάλου Μάριου Μάζαρη, συγκινεί μικρούς και μεγάλους.
Απόγευμα Τρίτης, δεν έχουμε καμία ενημέρωση ούτε από το υπουργείο, ούτε από το σχολείο για το πώς θα επιστρέψουμε την Παρασκευή στις αίθουσες, την ίδια στιγμή που έχει γεμίσει το κινητό με μηνύματα των μαθητών και μαθητριών μου «Κύριε ανυπομονώ», «Κύριε, μου λείψατε», «Κύριε, σας αγαπώ». Ε ναι, πίσω στην ΑΓΑΠΗ λοιπόν” γράφει ο Μάριος Μάζαρης ενώ παραθέτει κάποιους τρυφερές σκέψεις για το άνοιγμα των σχολείων μετά από τόσες μέρες εγκλεισμού.
«ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (ΞΑΝΑ)
– με τις μάσκες να παίρνουν πάλι το σχήμα του προσώπου μας, να γίνονται συνήθεια για τα παιδιά, να πέφτουν, να βγαίνουν, να μένουν στη θέση τους κι όλα αυτά με υπομονή, χωρίς παράπονα.
– με τις μάσκες να κρύβουν τη φωνή μας κι εμάς να τη δυναμώνουμε, όπως φωνάζαμε ν’ακουστούμε στα τηλεμαθήματα, που όλο έπεφταν, κόβονταν, όλο «Κύριε δεν ακούγεστε» και «Συγγνώμη παιδιά»γέμισαν.
– με τις μάσκες να γεμίζουν σακουλάκια, με το κάθε παιδί να έχει τη δική του σακούλα, από καθαρές, βρόμικες, σιδερωμένες μάσκες, μόνο αποκριάτικες δεν ξέρουμε αν θα προλάβουμε να φέρουμε μαζί μας.
– και τα παιδιά θα πρέπει να γνωριστούν ξανά, να σπάσουν τον πάγο ξανά, να συστηθούν ξανά, σ’ αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που οι οθόνες έδιναν την ψευδαίσθηση της επικοινωνίας, μα στην ουσία υπογράμμιζαν την έλλειψη της.
– με τα παράθυρα ανοικτά, με τα μπουφάν μας φορεμένα, όσο οι -κατά πλειοψηφία- μικρές αίθουσες των σχολείων θα πρέπει να ζεστάνουν τα κορμιά από το κρύο, να αερίζονται όπως προτείνεται και να’ ναι πάντα φιλικές, όσο εμείς θα αναζητούμε τη δική μας ζεστασιά.
– και κανείς δε θυμάται τις μάσκες του υπουργείου που δε φορέθηκαν ποτέ ή τα παγούρια που πέρασαν από τα χέρια μας για λίγες μόνο χρήσεις. Κανείς δε θυμάται λύσεις, συμβουλές ή πρακτικές απ’ το αρμόδιο υπουργείο για τη διαχείριση της κατάστασης, παρά μονάχα τρικ επικοινωνιακά.
– και θα στριμωχτούμε πάλι σε αίθουσες με 20 παιδιά και 25, που τον Σεπτέμβρη κρίθηκε ασφαλές, μετά ανακοινώθηκε πως ήταν επικίνδυνο, τώρα έγινε πάλι ασφαλές, σε μια χρονιά που θέλει να διδάξει στο παιδί ότι η αίθουσα είναι και δεν είναι, προστατεύει και δεν προστατεύει, αγαπά και δεν αγαπά.
– κι ας έχουμε πολλά διαλείμματα, πολύ θόρυβο, τον συνηθίσαμε τον θόρυβο, ακόμα κι απ’ τα σπίτια που 2,3,4 παιδιά ταυτόχρονα έκαναν τηλεμάθημα και μαζί με τις δικές σας φωνές άκουγες και άλλων τάξεων, της οικογένειας, της γειτονιάς κι όλοι αυτοί τη δική σου.
– και θα μάθουμε να πλένουμε τα χέρια μας με το κρύο νερό των σχολείων, για να μπορούμε να τρέξουμε, να ακουμπήσουμε, να παίξουμε ο ένας με τον άλλον τόσο καιρό μετά, που θα θέλουν τα αγγίγματα μας, όσο κι αν δεν επιτρέπεται, να ξανασυστηθούν.
– και ανυπομονώ να δέσω κορδόνια, να κουμπώσω σακάκια, ζακέτες, να αγκαλιάσω και να με αγκαλιάσουν, να γαργαλήσω και να γελάσω, τόσα απλά πράγματα μαζεμένα που δε φανταζόμουν πως θα μου έλειπαν στους μικρούς μου μαθητές.
– γιατί μπορούμε να είμαστε μαζί ζωντανά κι όχι σε live streaming, δημιουργικοί κι όχι αγχωμένοι, ομάδα κι όχι οθόνες κινητών, υπολογιστών και φωτοτυπίες εκτυπωμένες
– και θα πιάσουμε πάλι τα χαρτιά, τις κόλλες, τα ψαλίδια, θα κατασκευάσουμε όσα από το σπίτι κατασκευάζαμε, αλλά δεν είχαμε κάποιον να τα δει από κοντά, να τα θαυμάσει, γιατί μέρος της δημιουργίας είναι και η χαρά του να μοιράζεσαι τη φαντασία σου.
– γιατί το να ανοίγουν και να κλείνουν τα σχολεία δεν είναι μια πολιτική απόφαση, είναι μια παραδοχή ότι στέκουμε ανοργάνωτοι, χωρίς σχεδιασμό, ενώ εμείς παλεύουμε να αποδείξουμε ότι το σχολείο σχεδιάζει, οραματίζεται, υλοποιεί.
– γιατί τα παιδιά προσπάθησαν τόσο πολύ αυτούς τους μήνες, υπέμειναν, προσπάθησαν, βαθμολογήθηκαν μέσω κάμερας και πήραν βαθμούς τριμήνου μέσω mail , δέχτηκαν ως φυσιολογική κάθε παράλογη απόφαση που τους ανακοινώθηκε, φέρθηκαν πιο ώριμα από την ωριμότητα που τους χρωστάμε.
– και ποτέ ξανά δε διχάστηκαν τόσο έντεχνα γονείς, κηδεμόνες, δάσκαλοι, δε μοιράστηκαν σε όσους θέλουν να φορούν τα παιδιά μάσκα, να επιστρέψουν σχολείο, να μείνουν σπίτι, να βρεθούν έξω, να μείνουν μέσα, να αναπνεύσουν, να περπατήσουν, να τρέξουν, να κάτσουν στην καρέκλα ακούνητοι ή στην αυλή βιδωμένοι, με λίγους συμμαθητές, με πολλούς, με έναν δάσκαλο, με 4, με 6, ζούμε ξανά και ξανά την γνώμη όλων που δεν καταλήγουν πουθενά και την εμπιστοσύνη όλων που δε φτάνει σε παραλήπτες.
– και θα βάλουμε πάλι τα δυνατά μας, να προστατεύσουμε τα παιδιά που μας εμπιστεύονται, να καθησυχάσουμε τους γονείς που αγωνιούν, να ηρεμήσουμε και το δικό μας άγχος πως όλα θα πάνε καλά, πως είμαστε μαζί και πως η τάξη μας περιμένει , με αμηχανία στην αρχή, με χαμόγελο στη συνέχεια και ναι, το χαμόγελο ευτυχώς έρχεται στα πρώτα λεπτά.
Νέα χρονιά, νέα επιστροφή στα σχολεία και στις αίθουσες, χωρίς καμία αλλαγή από την προηγούμενη φορά που ήμασταν εκεί και που να δικαιολογεί το δίμηνο κλείσιμο που προηγήθηκε, με ήδη άπειρες συζητήσεις, διαφωνίες, αγωνίες που θα πρέπει να αφήσουμε στην άκρη, να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να ΖΗΣΟΥΜΕ τη μαγεία της τάξης που μας έλειψε τόσο.
Γράφει ο Μάριος Μάζαρης
