Η προσέγγιση των καθηγητών προς το παιδί – και προς κάθε παιδί ξεχωριστά. Οι καθηγητές ασχολούνται πραγματικά με τον κάθε μαθητή τους. Ξέρουν, εκτός απ’την μαθητική του δεινότητα, το πώς λειτουργεί στο προαύλιο και με τους υπόλοιπους συμμαθητές του, χτίζοντας μια συνολική εικόνα γι’αυτόν, ώστε να τον πλησιάσουν με τον ανάλογο τρόπο. Στο νέο της σχολείο κανείς δεν την αντιμετώπισε σαν looser ή σαν καμμένο χαρτί. Αντιθέτως της έδωσαν τα “φτερά” για να ανακαλύψει τις δυνατότητες της και τον τρόπο να πιστέψει στην αξία της. Κάτι που προφανώς εμείς ως γονείς δεν καταφέραμε να κάνουμε.
Ήμασταν μόνο 3 μήνες εκεί και η μικρή είχε ανθίσει.
Οι καθηγητές μας είπαν ότι είναι αναμενόμενο να κάνει κοιλιά κάπου στη μέση της χρονιάς, και να μην ανησυχήσουμε. Θα είναι από κούραση από την προσπάθεια. Γιατί καταβάλλει προσπάθεια να καλύψει τον χαμένο χρόνο. Μας είπαν ότι θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε χωρίς κανέναν πανικό, γιατί θα είναι μια φάση δικαιολογημένη που θα ξεπεραστεί με τη βοήθεια όλων.
Υπάρχουν παιδιά που μπορούν να πηγαίνουν περίφημα στο χειρότερο σχολείο του κόσμου. Ξέρω πολλά από αυτά, πάρα πολλά για την ακρίβεια. Είναι αυτά που “πηγαίνουν μόνα τους” και που ό,τι και να γίνει θα πετύχουν. Το δικό μας δεν ήταν από αυτά. Απ’την άλλη, όμως, σκέφτομαι, πως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που θεωρούν το παιδί τους “καμένο χαρτί”, όπως εγώ το δικό μου κι αυτό ήταν το έναυσμα για να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου.
Μην το βάζετε κάτω.
Δείξτε στα παιδιά σας εμπιστοσύνη, μην τα αποπαίρνετε. Κάθε στιγμή να τους λέτε πόσο πιστεύετε σε αυτά. Και να το εννοείτε.
Πηγαίνετε στους καθηγητές, πιέστε τους, μιλήστε τους, συζητήστε μαζί τους, μην τους αφήνετε σε ησυχία. Είναι πολλοί που θα σας ακούσουν. Στο παλιό μας σχολείο, μας άκουσαν δύο. Και έπραξαν αυτό που έπρεπε. Και ήταν εκείνα μόνο τα δύο μαθήματα, Ιστορία και Φυσική για την ακρίβεια, που το παιδί πήγαινε καλά, απ’το πουθενά. Κι είναι αυτοί οι δύο καθηγητές που θέλει να βλέπει ξανά και ξανά, όποτε μπορεί, και να πηγαίνει να τους χαιρετά. Και ένας καθηγητής να σας ακούσει, είναι μια μικρή νίκη. Ένα μικρό βήμα για να δείτε και μόνοι σας πως μπορεί ένας μόνο εκπαιδευτικός που νοιάζεται, να ξεκολλήσει ένα παιδί απ’τον πάτο.
Γράφει η Μαρίνα – αναγνώστρια και mamager!
