Δεν ξέρουμε όλοι οι ενήλικες να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας. Πολλοί χάνουμε τον έλεγχο και φωνάζουμε, ακόμα περισσότεροι κλεινόμαστε στον εαυτό μας, κάνουμε λάθος επιλογές όπως να τρώμε υπερβολικά ή να πίνουμε αλκοόλ. Με λίγα λόγια δεν διαχειριζόμαστε τα αρνητικά συναισθήματα με υγιή τρόπο. Αν σκεφτούμε, μάλιστα, το πώς μεγαλώσαμε ίσως βρούμε τις αιτίες εκεί. Πώς μας φέρονταν οι γονείς μας όταν ήμασταν παιδιά και είχαμε ένα αρνητικό συναίσθημα;
Πολλοί θυμούνται τους γονείς τους να λένε “μην κλαις, πήγαινε στο δωμάτιό σου“, οπότε μάθαμε ότι πρέπει να ντρεπόμαστε κάθε φορά που ξεσπάσμε σε κλάματα και πρέπει να το διαχειριζόμαστε μόνοι. Πολλοί θυμούνται τους γονείς τους να φωνάζουν, να τους κρίνουν ή και να τους ειρωνεύονται, με αποτέλεσμα να έχουν ακριβώς την ίδια διαχείριση και σήμερα. Να κρίνουν τον εαυτό τους και να τον ειρωνεύονται. Να βρίσκουν μη υγιείς τρόπους για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις.
Οι δικοί μου γονείς έκαναν 4 απλά πράγματα κάθε φορά που έκλαιγα, γκρίνιαζα ή είχα νεύρα και φώναζα. Ακόμα και στην εφηβεία.
-Μου έδειχναν ότι πρέπει να νιώθω ασφαλής μαζί τους και ότι μπορώ να εκφράσω το συναίσθημά μου.
-Έσκυβαν και με κοιτούσαν στα μάτια και μου μιλούσανμε ψυχραιμία και
-με αγκάλιαζαν ή έπιαναν το χέρι μου.
-Μου εξηγούσαν ότι θα είναι δίπλα μου για να με βοηθήσουν.
Πλέον κάνω το ίδιο στον εαυτό μου. Έτσι έμαθα. Να δέχομαι τον θυμό, την απογοήτευση, τη στεναχώρια. Να μην με κάνουν όλα αυτά τα συναισθήματα να νιώθω ανασφάλεια. Ξέρω ότι είναι φυσιολογικά. Δίνω τη δυνατότητα στον εαυτό μου να τα εκφράσει και να με αγκαλιάσει με θετικές σκέψεις. Κι αφού ηρεμήσω πάντα ψάχνω να βρω τη λύση στο πρόβλημά μου.
Για αυτό ξέρω πόσο σημαντικό είναι να κάνω το ίδιο στο παιδί μου. Του φέρομαι όπως θα ήθελα να φέρεται κι εκείνο στον εαυτό του μια μέρα.
Διάβασε επίσης:
