Ξαπλώνεις κατά τις 11 το βράδυ, αποκαμωμένη από την μέρα και βασικά από το ότι ξύπνησες στις 6 να πας τα πιτσιρίκια στο σχολείο. Παίρνεις το βιβλίο στα χέρια και διαβάζεις. Εκκωφαντική ησυχία. Τόση που ακούς την εσωτερική φωνή σου. Δίπλα σου κανείς. Μετά από 20 σελίδες και περίπου 10 λεπτά κοιτάς δίπλα. Πάλι κανείς. Σε εκείνο το σημείο ακούς ένα ελαφρύ τακ-τακ. Το πάτημα του pad. Έρχεται από το σαλόνι. Εκείνος είναι ακόμα στον υπολογιστή. Και από ότι έχει δείξει η τελευταία διετία, εκεί θα παραμείνει μέχρι τις 5 το πρωί τουλάχιστον. Περιμένεις καρτερικά την φορά που αυτό θα αλλάξει. Την φορά που θα αποζητήσει το κορμί σου. Την φορά που θα έχει ανάγκη από μία προσωπική στιγμή.
Όχι δεν έχει να κάνει με σεξ. Η τρυφερότητα και η καθημερινή επίδειξή της, είναι τελικά αναγκαία; Είτε είναι ένα περαστικό χάδι που ίσα- ίσα νιώθεις, είτε είναι ένα βλέμμα που σε κάνει να χαμογελάς για μία στιγμή. Αυτή η διάθεση μπορεί να σου χαρίσει την ενέργεια της ημέρας , να σου προσφέρει ασφάλεια και αυτοπεποίθηση.
«Είμαι και μόνη μου καλά».
Είναι αλήθεια. Αν είσαι μόνη σου, είσαι μόνη σου. Το ‘χεις πάρει απόφαση και προχωράς. Βρίσκεις τα πατήματά σου. Αντλείς τρυφερότητα από όποιον και όποτε στην προσφέρει. Για κάποιο λόγο όμως, όταν δεν είσαι μόνη, την περιμένεις, την απαιτείς. Ίσως ακόμα να την έχεις περισσότερο ανάγκη. Είναι μία επιβεβαίωση ότι έχεις επιλέξει σωστά. Επέλεξες να ζεις με κάποιον. Είναι εξαιρετικά επιβαρυντικό να μετατοπίζεσαι συναισθηματικά από το «μόνη» στο «μαζί» ανάλογα με τις διαθέσεις του άλλου. Πρέπει κάθε φορά να αλλάζεις τις «ρυθμίσεις». Στο ποιο «mode» λοιπόν θα μπεις εξαρτάται από τα ερεθίσματα που σου δίνει ο άλλος. Όταν μετακινείται στο σπίτι σαν να είσαι αόρατη, όταν απαντά με ένα ξερό «ναι» ή «όχι» ή δεν απαντά καθόλου (που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ο ήχος της φωνής σου ανακόπτεται επιλεκτικά από τα αυτιά του), όταν το σεξ προκύπτει αποκλειστικά πρωινές ώρες και δεν ξεπερνά από διάρκεια του dt χρόνου, όταν το φιλί στο στόμα εκλείπει ή περιορίζεται στο στιγμιαίο άγγιγμα των χειλιών , όταν σε ακουμπά μόνο επειδή στριμωχτήκατε στον διάδρομο, ε, αναρωτιέσαι. Τι σκατά συμβαίνει; Τι έκανα πάλι; Ή τι δεν έκανα; Κι έτσι ρωτάς. Και παίρνεις την διαχρονικής αξίας απάντηση, «τίποτα» και ταυτόχρονα το βραβείο της «σπασαρχίδος».
Για να μην τρελαθείς, αλλάζεις «mode». Γυρίζεις τον διακόπτη στο “it’s complicated”. Πρόκειται για μία ενδιάμεση κατάσταση όπου ακόμα ελπίζεις ότι το «τίποτα» θα γίνει «κάτι» ή ότι περνάει φάση και ότι η πίεσή του θα επανέλθει από το 4, σε φυσιολογικές μετρήσεις. Χτυπήσατε δωδεκάμηνο. Οι άμυνές σου πέφτουν. Η υπομονή εξαντλείται. Η δική σου πίεση έχει χτυπήσει κόκκινο. Δυο δρόμους έχει η ζωή. Ο ένας λέγεται Ladose κι άλλος επαναφορά εργοστασιακών ρυθμίσεων. Δηλαδή κάνεις format. Δηλαδή γυρίζεις τον διακόπτη στο «single». Κι αν δεν είχατε παιδιά, θα του το λεγες. Αλλά επειδή είναι μία μη αναστρέψιμη απόφαση, το κρατάς μυστικό. Τον αφήνεις να το καταλάβει μόνος του. Τώρα δύο φαντάσματα κυκλοφορούν στο σπίτι. Είστε μία ωραία ατμόσφαιρα την οποία εισπράττουν όλοι μηδενός εξαιρουμένου.
Ξαφνικά σου έρχεται η επιφοίτηση. Μήπως κι εκείνος σε αφήνει να το καταλάβεις μόνη σου; Μήπως ο κερατάς το μαθαίνει όντως τελευταίος; Και κάπου εκεί το ανέκδοτο με τον γρύλο αποκτά άλλη διάσταση. Και το γυρίζεις στην επίθεση. Κανένας δεν πρόκειται να σε πείσει ότι πρόκειται για μία μεγάλη παρεξήγηση, γιατί είναι απλώς απαράδεκτο να περνάει ο καιρός σαν να είναι κάτι ασήμαντο, σαν η ζωή σου να μην έχει αξία και κανείς μα κανείς να μην σου έχει πει την αλήθεια. Γιατί εσύ ρώτησες κάποτε. Εσύ ασχολήθηκες. ‘Οχι, δεν σε απατά. Απλά δεν σε θέλει. Του τελείωσε. Κι όσο απλό είναι να το αποφασίσει, τόσο δύσκολο είναι να το ξεστομίσει. Θέλει χρόνο. Χρόνο από την ζωή του αλλά κι από την δική σου. Αλλά ο χρόνος δεν είναι για να πηγαίνει χαμένος με δειλίες κι ενοχές.
Είπαμε, η ζωή είναι μικρή για αναποφάσιστους.
Διαβάστε επίσης:
Μετά τη γέννα έχεις δυο μωρά να θρέψεις: το παιδί και τη σχέση σου
Σεξ, ύπνος, χάζεμα και άλλα μη αναγνωρισμένα γονεϊκά δικαιώματα
