Μέχρι τα 21 μου δεν είχα αναρωτηθεί πότε γιορτάζουμε τη γιορτή του Πατέρα. Ήταν λες και κάθε χρόνο το άκουγα πρώτη φορά ότι υπήρχε γιορτή, μία πληροφορία που δεν έλεγε να εντυπωθεί στο μυαλό μου. Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
Από το 2015 και μετά, ωστόσο, για μένα η ημέρα αυτή θα μου υπενθύμιζε πόσες γιορτές του πατέρα έχω περάσει και θα συνεχίζω να περνάω μακριά από τον δικό μου.
Σχεδόν 10 χρόνια αργότερα – που μοιάζουν περισσότερο με τα μισά- θα ευχόμουν να γιόρταζα αυτή την ημέρα με τον μπαμπά μου με το να έφτιαχνα αυτή την κάρτα που μας ανάγκαζαν στο σχολείο ως παιδιά να ετοιμάσουμε, με το να έπαιρνα λουλούδια, με το να έβρισκα συλλεκτικούς δίσκους από τη μουσική που λάτρευε, με το να έκλεινα εισιτήρια για το Παρίσι που τόσο αγαπούσε.
Ή απλά θα επέλεγα να περάσω όσο πιο πολύ χρόνο μπορούσα μαζί του, γνωρίζοντας πλέον την πολυτέλεια αυτού του χρόνου. Θα του έκανα ερωτήσεις για όλα εκείνα τα πράγματα που αγνοώ, συνήθεια που είχαμε στο κυριακάτικο τραπέζι. Άραγε, τι θα συζητούσαμε; Σήμερα που εγώ εδώ και κάποιους μήνες έχω κλείσει τα 30 και εκείνος σε λίγες μέρες θα γιόρταζε τα 70.
Αξίζει, λοιπόν, να θυμόμαστε όχι απαραίτητα το πότε ακριβώς είναι αυτή η μέρα, αλλά το πόσο σημαντική είναι. Να τη γιορτάζουμε και να προσπαθούμε να δείξουμε στους μπαμπάδες μας το πόσο απαραίτητοι είναι στις ζωές μας. Ακόμα κι αν ημερολογιακά η ημέρα μάς ξέφυγε.
Αρκεί να μπορείς να δώσεις μια αγκαλιά στον μπαμπά σου, να του πεις χρόνια πολλά και πόσο τυχερός-ή είσαι που τον έχεις στη ζωή σου (ακόμη και ετεροχρονισμένα).
Στους τυχερούς και στις τυχερές, λοιπόν, που διατηρούν ακόμη το προνόμιο να έχουν έναν καταπληκτικό μπαμπά (σαν τον δικό μου), χρόνια πολλά!
