Οι γονείς είναι η οικογένεια, η ασφάλεια, η γαλήνη. Είναι η αγάπη, η φροντίδα, η κατανόηση που χρειάζεται κάθε παιδί για να ανθίσει και να μπορέσει να βρει την ευτυχία του. Δεν προσφέρουν, όμως, όλοι οι γονείς αυτή τη σταθερότητα και την καθοδήγηση που χρειάζονται τα παιδιά. Κάποιοι γονείς κουβαλάνε τα δικά τους τραύματα, τις δικές τους υπερβολικές ανησυχίες, τα δικά τους προβλήματα που δεν επιτρέπουν στο παιδί να γίνει ανεξάρτητο και αυτάρκες.
Είναι εκείνοι οι “υπερπροστατευτικοί γονείς” που δεν αφήνουν τα παιδιά να δοκιμάσουν, να επιλέξουν, να αποτύχουν. Οι γονείς που παραβιάζουν την ιδιωτικότητα των παιδιών “για να τα προστατεύσουν” διαλύοντας κάθε σχέση εμπιστοσύνης μαζί τους. Οι γονείς που φοβούνται και δεν είναι σωστά πρότυπα.
Οι υπερπροστατευτικοί γονείς δημιουργούν αδύναμους ενήλικες
Οι γονείς που θέλουν να ελέγχουν τη ζωή των παιδιών τους (είτε επειδή φοβούνται, είτε επειδή τα θεωρούν κτήμα τους) έχουν κάποιες πολύ χαρακτηριστικές συμπεριφορές, σύμφωνα με τους ειδικούς, που περιορίζουν τα παιδιά, τπυς “κόβουν τα φτερά”. Συμπεριφορές που δεν επιδεικνύουν κατά περίπτωση αλλά που συμβαίνουν από την πρώτη μέρα ζωής των παιδιών μέχρι και μετά την ενηλικίωσή τους. Ποιες είναι αυτές;
Απαιτούν υπακοή, χωρίς να ρωτάνε
Βλέπουν μια “κακή” συμπεριφορά και δεν συζητούν με το παιδί. Δεν κατανοούν τους λόγους γιατί έκανε ό,τι έκανε και δεν βρίσκουν λύσεις μαζί με το παιδί. Δεν καθοδηγούν το παιδί σε μια πιο σωστή επιλογή, αλλά αντίθετα απαιτούν υπακοή. “Χαιρέτα τη θεία/ Μην μιλάς άσχημα/ Σταμάτα να κλωτσάς το πόδι σου” αντί για το “βλέπεω ότι κάνεις αυτό… τι συμβαίνει;”
Δεν αφήνουν τα παιδιά να κάνουν τις επιλογές τους
“Θα ξεκινήσεις πιάνο” και “θα φορέσει φόρεμα στο πάρτι”. Τα παιδιά δεν έχουν περιθώριο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους ή τις επιλογές τους. Κάνουν ό,τι τους πουν οι γονείς τους αποκτώντας σταδικά εξάρτηση και χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Κάνουν τα πάντα αντί για τα παιδιά τους
Ετοιμάζουν τις εργασίες τους, φτιάχνουν τα lego τους, συνεχίζουν τις ζωγραφίες τους, βάζουν το καλάθι αντί για αυτά. Κάνουν με λίγα λόγια τα παιδιά να αρχίσουν να πιστεύουν ότι δεν είναι ικανά να τα καταφέρουν μόνα τους.
Τα καθιστούν υπεύθυνα για τα συναισθήματά τους
“Με ντρόπιασες”, “τι θα πει ο κόσμος για μένα έτσι όπως φέρεσαι;”, ή “στεναχώρησες πολύ τη μανούλα”. Τα παιδιά μαθαίνουν να είναι υπάκουα για να μην στεναχωρούν τους γονείς. Δεν βλέπουν τους γονείς ως “βράχους” ή ασφάλεια αλλά φοβούνται να κάνουν οτιδήποτε χωρίς να τους ρωτήσουν!
Τιμωρούν χωρίς λογική
“Μείνε στο δωμάτιο σου όσο κλαις” ή “κανείς δεν θα σε κάνει παρέα έτσι όπως κάνεις”. Τιμωρούν τα παιδιά με παράλογες τιμωρίες ή με φράσεις που πληγώνουν τα παιδιά. Δεν τα βοηθούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και να εξελιχθούν αλλά αντίθετα τους δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα όπως ντροπή, φόβο ή θυμό. Τελικά δεν καταλαβαίνουν που έκαναν λάθος και δεν μαθαίνουν πώς να διαχειρίζονται καταστάσεις.
Διάβασε επίσης:
