Η Έφη Μόρδου ξεκίνησε το προσωπικό της ιστολόγιο «protiforamamma» όταν γέννησε το πρώτο της παιδί. Πλέον μαμά δύο παιδιών παρουσιάζει για πρώτη φορά τις πιο απολαυστικές ιστορίες μητρότητας μέσα από το βιβλίο της «Πρώτη φορά μαμά».
Πρόκειται για ιστορίες μικρές, καθημερινές από το ταξίδι της μητρότητας, έτσι όπως τις καταγράφει μία μαμά σαν όλες τις άλλες. Μία μαμά που δε διστάζει να μοιραστεί τις αγωνίες και τα καρδιοχτύπια της, τα γέλια και τα δάκρυα, τα εύκολα και κυρίως τα δύσκολα, της υπέροχης αυτής περιπλάνησης.
Το TheMamagers.gr μίλησε με την Έφη για το πρώτο της βιβλίο μέσα στο οποίο θα βρείτε ιστορίες με τις οποίες θα ταυτιστείτε, θα σας κάνουν να γελάσετε, θα σας κάνουν να προβληματιστείτε αλλά και να συγκινηθείτε. Γιατί όπως γράφει και στο βιβλίο “Αυτό που στο τέλος της ημέρας έχει σημασία, είναι αυτό που όλες -μα όλες- νιώθουμε για τα παιδιά μας: απέραντη και άνευ όρων αγάπη”.
Γράφεις στο βιβλίο σου: Τότε άκουσα μια φωνούλα μέσα από την κοιλιά μου να ρωτάει: «Μαμά, μπαμπά, έρχομαι, είσαστε έτοιμοι;» Δεν ήξερε αυτή η φωνούλα, πως ποτέ και κανείς στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι έτοιμος να γίνει γονιός”. Τελικά πόσο καλά μπορεί να προετοιμαστεί μια γυναίκα πριν γίνει “Πρώτη Φορά Μαμά;”
Το να προετοιμάζεσαι για να γίνεις γονιός πριν αποκτήσεις παιδί, είναι σαν να μαθαίνεις να οδηγείς χωρίς αυτοκίνητο. Όσα σεμινάρια και να παρακολουθήσεις, όσα βιβλία και να διαβάσεις, όσα μάνιουαλ και να αποστηθίσεις, αν δεν πιάσεις το τιμόνι, οδήγηση δε θα μάθεις.
Από την άλλη βέβαια, οι γνώσεις των έμπειρων γονιών, είναι σημαντικό να μεταλαμπαδεύονται. Σίγουρα υπάρχουν συμβουλές και ιστορίες που θα μας φανούν χρήσιμες, λάθη και κακοτοπιές που μπορούμε να αποφύγουμε, πριν κάνουμε το δικό μας μακροβούτι στον ωκεανό της γονεϊκότητας.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της “αθάνατης Ελληνίδας μάνας” που, όπως γράφεις, “έχει βασικό job description τη μόνιμη αγωνία για το βλαστάρι της”;
Η σημερινή Ελληνίδα μάνα, σαφώς και δεν έχει καμία σχέση με την στερεοτυπική εικόνα των μαμάδων στις ασπρόμαυρες ταινίες της δεκαετίας του ‘60. Η Ελληνίδα μάνα σήμερα, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στους δεκάδες ρόλους που της αναλογούν (μητέρα, νοικοκυρά, εργαζόμενη, σύζυγος, γυναίκα, φίλη και ό,τι άλλο). Όσους ρόλους όμως και να έχει, όσες υποχρεώσεις και να πρέπει να φέρει εις πέρας, ποτέ δε θα ξεχάσει να δώσει ζακέτα στο παιδί της (στους 35 βαθμούς), ποτέ δε θα πάψει να το ρωτάει αν πεινάει (κι ας έχει φάει μισό γουρουνόπουλο) ή να το περιμένει ξύπνια ώσπου να επιστρέψει από τη βραδινή του έξοδο (κι ας έχει φτάσει 30 χρονών). Κοινώς δε θα πάψει ποτέ να αγωνιά. Κάποια πράγματα νομίζω δε θα αλλάξουν ποτέ.
Η Ελληνίδα μάνα έχει χιούμορ, έχει υπομονή κι έχει και δυναμισμό. Διαβάζοντας την ιστορία με τον Έλληνα οδηγό που λέει στη μαμά με το καρότσι «Πού πας, κυρά μου, με το μωρό μες στη μέση του δρόμου;» (…) ώσπου τελικά, αρκείσαι να απαντήσεις ένα: «Σου δίνω το καρότσι για πέντε λεπτά, αν μείνεις στο πεζοδρόμιο και τα πέντε, στο χαρίζω. Μαζί με το μωρό!», αναρωτιέμαι… Μήπως η Ελληνίδα μάνα τα έχει όλα εκτός από κράτος;
Πιστεύω πως δεν πρέπει να αποδίδουμε όλα μας τα προβλήματα και να περιμένουμε όλες τις λύσεις από το κράτος. Μεγάλο μέρος του προβλήματος είναι η δική μας νοοτροπία. Όταν επιλέγουμε να παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας πάνω στη ράμπα επειδή εκεί μας βόλεψε, όταν αποφασίζουμε να σταματήσουμε με τα αλάρμ πάνω στο πεζοδρόμιο επειδή “έλα μωρέ, σε δυο λεπτά επιστρέφω”, όταν δεν σεβόμαστε ΛΕΑ, ποδηλατόδρομους, διαβάσεις ή ράμπες αναπήρων, τότε δε νομίζω πως μας φταίει το κράτος. Πολλά από τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, δημιουργούνται από εμάς, από τη συμπεριφορά μας και από τα παραδείγματα που δίνουμε στα παιδιά μας. Δεν μπορώ βέβαια να αφαιρέσω εντελώς το ρόλο του κράτους από την εξίσωση. Οι παροχές και οι διευκολύνσεις προς τους γονείς είναι μηδαμινές. Παιδικοί σταθμοί που πρέπει να πληρώσεις αδρά γιατί οι θέσεις στους δημοτικούς δεν επαρκούν, επιδόματα μητρότητας για γέλια, καμία μέριμνα για σεβασμό στο ωράριο των γονιών από τους εργοδότες, ιδιωτικές ασφάλειες που “οφείλεις” να κάνεις γιατί τα δημόσια νοσοκομεία υπολειτουργούν… Και δυστυχώς η λίστα είναι μακρά.
Τι συμβουλή έχεις να δώσεις στις γυναίκες που, όπως γράφεις, επιστρέφουν στην εργασία τους μετά την άδεια μητρότητας και “αφήνουν τη μισή τους καρδιά στο σπίτι;”
Για εμένα αυτή ήταν από τις πιο δύσκολες περιόδους της ως τώρα μαμαδοζωής μου, ειδικά στο πρώτο μου παιδί. Εκεί που περνούσα όλη μου την ημέρα (και τη νύχτα ενδεχομένως) κολλημένη με την κόρη μου, η επιστροφή στη δουλειά αποτέλεσε έναν πολύ βίαιο αποχωρισμό. Βέβαια υπάρχουν πολλές γυναίκες που νιώθουν μια κάποια ανακούφιση επιστρέφοντας στην εργασία τους, καθώς έχουν μπουχτίσει από το συνεχές άλλαγμα πάνας, τις μωρουδοβόλτες και τις μωρουδοσυζητήσεις. Στις γυναίκες που βιώνουν την επιστροφή στην εργασία τους όπως τη βίωσα εγώ, έχω να πω πως ναι, είναι δύσκολο, το ξέρω και το θυμάμαι ακόμα. Όμως τελικά, η ενασχόληση με άλλα πράγματα πλην του μωρού και η επαφή με ενήλικες, στο τέλος της ημέρας θα σας κάνει να επιστρέφετε με πιο μεγάλη όρεξη στα μητρικά μας καθήκοντα. Παρατηρώντας την περίοδο αυτή από μια απόσταση ασφαλείας πλέον, μπορώ να πω πως είναι πιο υγιές τελικά να αποχωριζόμαστε για λίγο τα παιδιά μας, για να επιστρέφουμε σε αυτά με μεγαλύτερη λαχτάρα και προσμονή.
Γράφεις στο βιβλίο: “Μπαμπάδες, σας ευχαριστούμε για τον μαγικό τρόπο που καταφέρνετε να μετατρέψετε το τρίπτυχο «μαμά-μπαμπάς-παιδί» στην εξής μία: Οικογένεια”. Μπορούν όλοι οι μπαμπάδες να το κάνουν αυτό και τι κάνουν αυτοί που τελικά το καταφέρνουν;
Φυσικά και μπορούν όλοι, το ερώτημα είναι αν θέλουν. Οι άντρες που επιλέγουν να είναι μπαμπάδες-στηρίγματα και όχι μπαμπάδες-ντεκόρ, δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι τρομερά δύσκολο ή εξεζητημένο. Χρειάζεται να προσφέρουν αγάπη, να είναι εκεί, ψυχικά και σωματικά και να μοιράζονται ισότιμα τη γονεϊκότητα με τη σύντροφό τους γιατί η γονεϊκότητα δεν αποτελεί γυναικείο προνόμιο.
Θα ήθελα να κλείσω με μια συμβουλή προς τους άντρες που βρίσκονται μια ανάσα πριν γίνουν μπαμπάδες. Τον πρώτο καιρό μετά τη γέννα, οι μαμάδες συχνά νιώθουν σαν να προσγειώθηκε ένας πλανήτης πάνω στο κεφάλι τους. Οι αλλαγές που συμβαίνουν μέσα τους και έξω τους είναι κοσμογονικές και μπορεί να χρειάζονται λίγη παραπάνω στήριξη. Μελλοντικοί μπαμπάδες, όταν φτάσει εκείνη η ώρα, προσπαθήστε να προσφέρετε στις συντρόφους σας όλη τη στήριξη που χρειάζονται, πριν καν σας τη ζητήσουν.
