Πώς διαχειρίζεται μια μαμά τις τύψεις που έρχονται μαζί με το μεγάλωμα ενός παιδιού; Μπορούμε να διορθώσουμε τα λάθη μας; Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τη συνειδητοποίηση ότι τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού μας δεν ήμασταν ακόμα οι μαμάδες που θέλαμε; Σε αυτές τις απορίες απαντά με μια συγκινητική της ανάρτηση, η parent coach Δήμητρα Γούναρη στο προφίλ της στο Facebook.
Μιλώντας για τη δική της εμπειρία με τον γιο της, εξηγεί πως τα λάθη διορθώνονται και πως μερικές φορές – αν γυρίζαμε τον χρόνο πίσω- πάλι δεν θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κάτι διαφορετικά:
“Όταν ο γιος μου ήταν 9 μηνών τον είχα βάλει τιμωρία μετά από το φαγητό γιατί είχε πετάξει το φαγητό του κάτω. Θυμάμαι πως τον έβαλα να κάτσει σε ένα πάρκο.
Επίσης θυμάμαι πως έκανα απέλπιδες προσπάθειες να τον τοποθετώ σε επιφάνεια και να μην το κρατάω στα χέρια ενώ είχε αποκοιμηθεί. Κάθε φορά που τον άφηνα με οποιοδήποτε τρόπο μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους εκείνος ξυπνούσε. Μου φαινόταν απλά αφύσικο να μην μπορεί να κοιμηθεί μακρυά από την αγκαλιά μου. Και σκέφτομαι τώρα 9 χρόνια μετά, μου φαίνεται απολύτως αφύσικο να κοιμηθεί ένα βρέφος κάπου άλλου πέρα από την αγκαλιά της μητέρας του.
Εκατομμύρια λάθη, αστοχίες, παραβλέψεις…εκατομμύρια συνειδητοποιήσεις, αλήθειες, συγνώμες, αλλαγές.
Πληγώθηκε η σχέση μας; Σίγουρα ναι. Υπήρχε άλλος δρόμος; Σίγουρα όχι. Δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί διαφορετικά. Πονάει αυτή η συνειδητοποίηση; Πονάει. Έχει συμβάλλει αυτή η συνειδητοποίηση; Πολύ, στο να είμαι πιο παρούσα σήμερα μαζί τους (εκτός άλλων).
Υπάρχουν σκέψεις για το παρελθόν μας με τα παιδιά μας που μπορεί να μας κρατάνε πίσω. Στο βαθμό που η αγωνία μας κινητοποιεί είναι υποστηρικτική. Όταν μας παγώνει όμως, μπορεί να λειτουργήσει εξαιρετικά επιβαρυντικά για το παρόν μας.
Πολλοί γονείς, όλο και συχνότερα με ρωτάνε: Έχω κάνει κάτι τόσο λάθος στο παρελθόν; Μήπως έχω πληγώσει ανεπανόρθωτα τη σχέση μου με το παιδί μου; Αφού μας πάρω όλους/ες μια αγκαλιά, θέλω να μοιραστώ την εξής σκέψη:
Αφού ρωτάμε σημαίνει πως έχουμε κάνει ένα τεράστιο βήμα και απαραίτητο για αυτό που χρειάζεται να κάνουμε από εδώ και στο εξής, για να ανακουφίσουμε και να εξελίξουμε την σχέση μας με το παιδί μας.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως μπορεί στο γιο μου να μην χάρισα τα πρώτα χρόνια που ήθελα αλλά με ένιωσε και με είδε να αλλάζω. Και αυτό από μόνο του έχει την αξία του ως εφόδιο για τη ζωή του.
Αυτές τις αλλαγές βλέπω σε εσάς…βήμα – βήμα, στο χρόνο που μπορεί ο/η καθένας/μια μας”.
