Πόσες φορές έχεις πάει το παιδί σου στην παιδική χαρά και ανέβηκες κι εσύ στη διπλανή κούνια για να κάνετε μαζί; Ειλικρινά, δεν βλέπεις πολύ συχνά τους γονείς να κάνουν κούνια μαζί με τα παιδιά τους- εκτός αν κάνουν πολύ αργά έχοντας το μωράκι στην αγκαλιά τους. Και τον λόγο τον ξέρουμε όλοι: Όταν αρχίσουμε να πηγαίνουμε λίγο πιο γρήγορα, ζαλιζόμαστε. Η απορία, λοιπόν, είναι εύλογη. Γιατί οι γονείς ζαλιζόμαστε στην κούνια και τα παιδιά μας όχι;
Ψάχνοντας σε επιστημονικά sites να βρω την απάντηση, ανακάλυψα ότι πολλοί ειδικοί επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι οι ενήλικες ζαλιζόμαστε στην κούνια, όμως οι αιτίες δεν είναι εντελώς ξεκάθαρες. Σύμφωνα με τους γιατρούς, οι έρευνες που έχουν γίνει δεν είναι επαρκείς – το θέμα δηλαδή δεν έχει γίνει αντικείμενο ολοκληρωμένης έρευνας. Υπάρχει, όμως, όπως φαίνμεται μια επικρατέστερη άποψη για τον λόγο που τα παιδιά δεν ζαλίζονται στην κούνια, ενώ οι ενήλικες παθαίνουν αμέσως ναυτία.
Τα παιδιά καταγράφουν λιγότερες πληροφορίες όταν κοιτάζουν από ό,τι οι ενήλικες κι αυτό φυσικά συμβαίνει και την ώρα που κάνουν κούνια. Τα παιδιά είναι πιο χαλαρά, κοιτάζουν αλλά δεν προσέχουν πραγματικά για κινδύνους. Απλά διασκεδάζουν. Αντίθετα, οι ενήλικες έχουμε πιο εκπαιδευμένο “μάτι”. Καταγράφουμε τα πάντα, εστιάζουμε σε πράγματα που μπορεί να μην μας φαίνονται σωστά, αν θα πέσουμε, αν περνάει κάποιο παιδάκι, αν έπεσε ένα φύλλο. Τα πάντα!
Καθετί που καταγράφει το μάτι, περνάει στον εγκέφαλο ως πληροφορία. Κι ο εγκέφαλος θέλει να έχει μια ισορροπία σε ό,τι καταγράφεται. Δηλαδή αυτό που βλέπουμε, αυτό που ακούμε, αυτό που αγγίζουμε πρέπει να είναι σε αρμονία. Όταν είμαστε στην κούνια, όμως, βλέπουμε κάτι ψηλά αλλά γνωρίζουμε ότι είναι χαμηλά. Το ακούμε χαμηλά αλλά βλέπουμε από ψηλά. Κι αυτό προκαλεί μια ανισορροπία στον εγκέφαλο για ελάχιστα δευτερόλεπτα που μας κάνει να ζαλιζόμαστε!
Διάβασε επίσης:
