Το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές γύρω μου.
Σε γυναίκες ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης και μόρφωσης: μετά τη γέννηση του γιου τους παθαίνουν νεραϊδόκρουσμα. Πλήρη μετάλλαξη.
Σαν αυτό το παιδί να ήρθε ουρανοκατέβατο, σαν να μην υπήρξε προϊόν μιας ερωτικής σχέσης. Και δεν αναφέρομαι στο αναμενόμενο οιδιπόδειο, όπου μέχρι ενός σημείου είναι φυσιολογικό το αγόρι να έχει αδυναμία στη μάνα του και τούμπαλιν, όπως συμβαίνει και με τα κορίτσια και τους μπαμπάδες τους. Μιλάω για τις γυναίκες που, μόλις γέννησαν, αντικατέστησαν τον άντρα τους με το γιο τους.
Η ζωή τους ξαφνικά αποκτά επίκεντρο τον νέο τους αγαπημένο, ενώ ο σύζυγος αποκαθηλώνεται από το ρόλο του συντρόφου και εραστή και η σχέση περιορίζεται σε δύο συγκάτοικους με γονεϊκούς ρόλους. Και είναι εντυπωσιακό ότι αυτές οι γυναίκες, πριν έρθει στη ζωή τους ο περιούσιος γιος, φαίνονταν να είναι μια χαρά με τον άντρα τους.
Μάλλον η λέξη-κλειδί είναι το “φαίνονταν”.
Μέσα από τις λεπτομέρειες διαφαίνεται το σκουλήκι στο μήλο. Συχνά οι γυναίκες αυτές είναι “μιας κάποιας ηλικίας” κάτι που σημαίνει ότι η επιλογή συντρόφου έγινε υπό την πίεση του “Εγώ πότε θα γίνω μάνα”. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος που συνείσφερε τα σπερματοζωάριά του να μην ήταν και ο άντρας της ζωής τους. Άλλωστε “ποιος μπορεί να πει ποιος είναι αυτός ή αν θα έρθει ποτέ”; Έτσι η επιλογή του μέλλοντα πατέρα γίνεται πολύ συχνά βάζοντας μπόλικο νερό ρεαλισμού στο κρασί της καρδιάς.
Το συναισθηματικό έλλειμμα καλύπτεται από εκλογικεύσεις του τύπου: “είναι καλό παιδί”, “με αγαπάει πολύ”, “το βλέπει σοβαρά”, “είναι κατασταλαγμένος”, “είναι τακτοποιημένος”, “μαζί του νιώθω ασφάλεια”! Κι ας έχουν σοβαρούς ενδοιασμούς, πριν ριφθεί ο κύβος (του γάμου). Ξέρω προσωπικά δύο περιπτώσεις γυναικών που ήταν έτοιμες να χωρίσουν λόγω «χλιαρότητας» και σε μία βδομάδα διάλεγαν μπομπονιέρες.
Όταν, δε, η βιολογική ηλικία ή/και ο κοινωνικός περίγυρος πιέζουν, είναι ενδιαφέρον να βλέπει κανείς πώς αυτές οι γυναίκες μεταμορφώνονται σε “οδαλίσκες”, θεές του έρωτα, απαλλαγμένες από κάθε σεξουαλικό ταμπού. Μόλις, όμως, έρθουν “τα ευχάριστα” της πολυπόθητης εγκυμοσύνης κάτι αρχίζει να μην πηγαίνει καλά. Το σεξ κόβεται με το μαχαίρι για “ιατρικούς”, ψυχολογικούς, ψυχοσωματικούς -και βάλε- λόγους.
Ο πατέρας -πρώην εραστής- έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα καταιγισμό δικαιολογιών (απολύτως ρεαλιστικών επίσης) στις οποίες δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί. Πολλοί μπαμπάδες φαίνονται να νιώθουν και “υποχρεωμένοι” στη γυναίκα τους που τους χάρισε τον πολυπόθητο γιο. Και η ζωή τραβάει την ανηφόρα και για το -πρώην κι ας μην το παραδέχονται- ζευγάρι και για το έρμο το παιδί που, χωρίς να το έχει επιλέξει, αναγορεύτηκε χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Δυστυχώς, υπάρχουν πάρα πολλά κατ’ επίφασην ζευγάρια που έγιναν γονείς κι έχασαν και την επίφαση.
Απαιτείται σίγουρα πολλή γενναιότητα για ν’ αναγνωρίσεις ότι δεν ήθελες το παιδί του αγαπημένου σου αλλά απλά ένα παιδί. Ή ότι ήθελες να “αποκατασταθείς”. Επειδή, όμως, όλοι αξίζουμε μια ισότιμη αγαπητική σχέση και επειδή, έτσι κι αλλιώς, ως μάνα ενός παιδιού φέρεις ευθύνη για τη ζωή του, νομίζω ότι ποτέ δεν είναι αργά να στραφείς στη δική σου ζωή και να κοιτάξεις να συμπληρώσεις το έλλειμμα της καρδιάς σου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Κι αντί να κάνεις άλλον έναν ευνουχισμένο, χαλβά, μαμάκια Έλληνα, να αποκτήσεις ζωή.
Διαβάστε επίσης:
Η υπερβολική «στοργή» πνίγει – κι εγώ το παράκανα
Κάθε φορά που μου λες «άει παράτα μας»
