Παλιά ήταν πιο συχνό, σήμερα όχι και τόσο. Αλλά ακόμα θα ακούσεις γονείς -κυρίως μπαμπάδες- να λένε “εντάξει κι αν του δώσει μία ο προπονητής, δεν πειράζει. Έτσι θα πειθαρχήσει“.
Κάποτε ο δάσκαλος έριχνε μία με τον χάρακα στον μαθητή, ο προπονητής σφαλιάριζε ή έσπρωχνε τον αθλητή που δεν έκανε σωστά την άσκηση και κάποιοι γονείς το επέτρεπαν. Δεν είναι όμως το ξύλο διδακτική μέθοδος ούτε στο σπίτι ούτε στην προπόνηση. Κι αν οι γονείς πιστεύουν ότι ο φόβος της σφαλιάρας θα συνετίσει το παιδί τους, τότε μάλλον θα πρέπει να αρχίσουν να ενημερώνονται για την παιδική ψυχολογία. Ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου για το παιδί σου.
Ο Αχιλλέας Υφαντίδης, ψυχολόγος, επιστημονικός συνεργάτης Σχολών Προπονητών UEFA της ΕΠΟ, Διδακτικό Προσωπικό ΕΚΔΔΑ, και συγγραφέας, έκανε μια ανάρτηση που καλό είναι να διαβάσουν όλοι οι γονείς σχετικά με το ξύλο και τον αθλητισμό:
“Και πού ‘σαι κόουτς… Αν σου κάνει τον δύσκολο, μην διστάσεις… δώσε και καμία σφαλιαρίτσα για να στρώσει”.
Όχι αγαπητέ γονιέ.
Δεν θα δώσει καμία “σφαλιαρίτσα” ο προπονητής στο παιδί σου επειδή εσύ έτσι λειτουργείς στο σπίτι σας.
Αν με αυτόν τον τρόπο νομίζεις ότι το παιδί σου θα συμμορφωθεί με τους κανόνες της ομάδας, τότε μάλλον ζεις σε άλλον κόσμο.
Αν θεωρείς τον προπονητή ως προέκταση της δικής σου ανεπάρκειας να μάθεις στο παιδί σου να είναι πειθαρχημένο χωρίς τον φόβο της βίας να επικρέμεται από πάνω του, τότε πρέπει να αναθεωρήσεις.
Τιμωρία δεν σημαίνει βία.
Θέλουμε έναν αθλητισμό που να εμπνέει το παιδί να ψυχαγωγείται να βελτιώνεται ακολουθώντας τους κανόνες και δείχνοντας σεβασμό στον συναθλητή και στον αντίπαλο.
Δεν θέλουμε έναν αθλητισμό που αυτά που διδάσκει ως παραδείγματα προς αποφυγή, θα αποτελούν μέρος της καθημερινής πρακτικής του.
Θέλουμε συμπεριφορές και κανόνες που να συνετίζουν το άτακτο ή ανυπάκουο παιδί.
Όχι να το τρομάζουν“.
Δες εδώ την ανάρτηση
