Τα παιδιά μας δεν είναι επισκέπτες, φυσικά, στο σπίτι μας, αλλά έχεις παρατηρήσει ότι μερικές φορές τους μιλάμε χειρότερα από ό,τι σε εκείνους;
Πριν λίγες μέρες είχαμε φωνάξει μια μαμά με το παιδί της για να παίξουμε όλοι μαζί στο σπίτι. Πριν έρθουν, συγυρίζαμε το σπίτι με τη μικρή μου και κάποια στιγμή έριξε κάτω ένα ποτήρι με νερό. Της φώναξα… ναι, ήμουν αγχωμένη να προλάβω τις δουλειές, αλλά δεν υπάρχει δικαιολογία. Το μάζεψα αμέσως και της είπα με έντονο ύφος “πρόσεχε βρε παιδάκι μου, αμάν“.
Όταν ήρθαν οι επισκέπτες, κάτσαμε με τη μαμά στο σαλόνι και τα παιδιά στριφογύριζαν γύρω μας. Το άλλο παιδάκι έριξε το ποτηράκι του κάτω. Η μαμά του πήγε να το μαλώσει. “Μην στεναχωριέσαι, γίνονται ατυχήματα, θα το μαζέψω εγώ“, είπα. Η κόρη μου σάστισε. Ήταν έτοιμη να δακρύσει… κι εκεί το κατάλαβα. Λόγω ευγένειας, μίλησα στο άλλο παιδάκι με περισσότερη κατανόηση από ό,τι στο ίδιο μου το παιδί. Γιατί δεν μπορούσα να είχα κάνει το ίδιο λίγες ώρες νωρίτερα και με την κόρη μου;
Σε μια πρόσφατη ανάρτησή της η παιδίατρος Σουζάνα Κέμπερ έγραψε σχετικά με το ίδιο θέμα: “Ναι, φυσικά και δεν είναι επισκέπτης το παιδί μας. ΑΛΛΑ: δεν είναι παλαβό να φερόμαστε με ευγένεια και σεβασμό στους επισκέπτες, και να πετάμε αυτές τις αρετές από το παράθυρο όταν μιλάμε με τα παιδιά μας;“.
Οι λέξεις πονάνε, ειδικά όταν τις απευθύνουμε στα μικρά παιδιά μας. Αν μια φίλη μου με καθυστερούσε δεν θα της φώναζα “μα καλα γιατί δεν βιάζεσαι;”, αν μια συνάδελφος έκανε ένα λάθος δεν θα της έλεγα “μα τίποτα δεν κάνεις πια σωστά;” και αν κάποιος ξεχνούσε την ομπρέλα του σπίτι μου δεν θα του έλεγα “όλο ξεχνάς, δεν μπορείς να είσαι πιο συγκεντρωμένος;”.
Τότε γιατί μιλάμε έτσι στα παιδιά μας;
