Παιδική χαρά, μεσημεράκι. Ένα αγοράκι παίζει κυνηγητό με άλλους μπόμπιρες, τρέχοντας πέρα δώθε, γεμάτο ενθουσιασμό. Πάνω στην έξαψη του παιχνιδιού, σκοντάφτει και πέφτει. Σκίζεται ελαφρώς το παντελόνι του, λίγο αίμα αρχίζει να τρέχει και από το γόνατό του και όπως είναι αναμενόμενο ο μικρός ξεσπάει σε κλάματα.
Η μητέρα, που κάθεται σε ένα παγκάκι, τρέχει πανικόβλητη στον μικρό για να τον παρηγορήσει. “Έλα μην κλαις του λέει, δεν έπαθες τίποτα. Οι άντρες δεν κλαίνε”. Ο μικρός προσπαθεί να βάλει φρένο στα συναισθήματα του, σκουπίζει την μύτη του με το μανίκι του, και σηκώνεται. Μόλις έμαθε πως επειδή είναι άντρας δεν επιτρέπεται να κλαίει. Μόλις έμαθε ότι τα κλάματα είναι μόνο για τα κορίτσια. Ότι δεν πρέπει να δείχνει την ευαισθησία του και οφείλει να καλύπτει τα συναισθήματά του.
Δεν έχω γιο, έχω κόρη. Όμως αν είχα και γιο και κόρη, και συνέβαινε ένα αθώο ατύχημα και στα δυο, και ξεσπούσαν σε κλάματα, δεν θα έλεγα ποτέ στην κόρη μου “εσύ κλάψε ελεύθερα” και στον γιο μου “εσύ μην κλαις, γιατί είσαι άντρας”. Δεν ξέρω ποιος είχε αυτή την αρρωστημένη πεποίθηση που πέρασε από τις γιαγιάδες μας στις σημερινές μαμάδες ότι ένα αγόρι δεν δικαιούται να κλαίει σαν ένα κορίτσι, ή ότι ένα αγόρι είναι “κοριτσάκι” αν εκφράσει το συναίσθημά του με δάκρυα.
Η αλήθεια είναι πως το να αποδείξεις ότι είσαι άντρας, πάντα κόστιζε πολύ ακριβά στα αγόρια. Αυτό που δεν κατάλαβαν ποτέ οι γονείς που μπούκωναν το συναίσθημα του παιδιού τους είναι πως το κλάμμα είναι για όλους, και η έκφραση του συναισθήματος δημιουργεί ψυχικά ισορροπημένα άτομα που δεν κρύβονται πίσω από μάσκες δυναμισμού. Ένα αγόρι που θα κλάψει άφοβα, ξεπερνά τις δυσκολίες πιο εύκολα γιατί μπορεί να αναγνωρίσει το συναίσθημά του, μαθαίνει να διαχειρίζεται τον θυμό του και τον πόνο του, δεν διστάζει να ζητήσει βοήθεια, έχει λιγότερες πιθανότητες να πάθει κατάθλιψη στο μέλλον ή να σωματοποιήσει συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν και γενικά γίνεται συναισθηματικά πιο ώριμο άτομο.
Εκτός όμως από τα αγόρια και πολλές κοριτσομάνες έχουν περάσει ασυνείδητα στις κόρες τους το μήνυμα πως οι άντρες που κλαίνε δεν είναι άντρες. Ή ακόμα χειρότερα, οι άντρες που κάνουν μια γυναίκα να κλαίει, είναι πολύ πιο άντρες από τους ευαίσθητους κατά το “άντρας είναι, θα πει και μια κουβέντα παραπάνω”. Αυτά τα γελοία στερεότυπα πρέπει κάποια στιγμή να εκλείψουν. Αυτό που έχουν ανάγκη τα αγόρια -όπως, άλλωστε, και κάθε παιδί- είναι η προσοχή και η φροντίδα των γονιών τους, ώστε να ξεπεράσουν τις αδυναμίες τους και όχι να τις κρύβουν πίσω από επιτηδευμένη σκληρότητα και ανόητα κλισέ καταπιεσμένων μανάδων και μπαμπάδων που δεν ξέρουν τι να κάνουν με την τεστοστερόνη τους.
Πάντως, τα τελευταία χρόνια κάτι αρχίζει και αλλάζει σ’ αυτή τη νοοτροπία και οι μεγαλύτεροι άντρες αρχίζουν να αποδέχονται τις τρυφερές πλευρές του χαρακτήρα τους. Ίσως σε αυτό να συντελεί και η συμμετοχή τους στο μεγάλωμα των παιδιών τους, στο μαγείρεμα και σε πολλές δαρστηριότητες που μέχρι τώρα θεωρούνταν “γυναικείες δουλειές” και τζιζ για τους άντρες. Και ευτυχώς, πλέον, οι άντρες αρχίζουν να κλαίνε. Κι αυτό δεν τους κάνει λιγότερο άντρες, ούτε “αδερφές”. Τους κάνει πιο δυνατούς και αξιοσέβαστους. Γιατί ο πραγματικά δυνατός δεν είναι αυτός που «θάβει» τα συναισθήματα του από φόβο μην φανεί λιγότερο άντρας, αλλά αυτός που έχει τα κότσια να τα εκφράσει και να τα διαχειριστεί.
Γράφει η Αναστασία Αρμενιάκου
Διαβάστε επίσης:
Συγγνώμη μάνα που σε έβρισκα πάντα λιγότερη
Ανατρέφοντας γιους που μεταχειρίζονται τις γυναίκες σωστά
