Οι περισσότερες οικογένειες που γνωρίζω έχουν βοηθούς στο σπίτι. Αν δεν είναι κάποιος που προσέχει τα παιδιά, μπορεί να είναι μια παιδαγωγός, μια δασκάλα των παιδιών, μια κυρία που καθαρίζει το σπίτι κ.λ.π. Με τους ανθρώπους αυτούς δημιουργείς, συνήθως, μια ιδιαίτερη σχέση. Ίσως πιο τρυφερή απ’ ότι με άλλους που θα περάσουν από το σπίτι σου, γιατί ασχολούνται με τα παιδιά σου. Τα αφήνεις στα χέρια τους. Την ψυχή τους, το μυαλό τους, το “είναι” τους και συχνά γίνονται οικογένεια. Αποκτάς άλλους δεσμούς, και το παιδί σου δένεται μαζί τους. Τους βλέπει σαν συγγενείς και όχι σαν περαστικούς σαν προσωρινούς μέσα στη ζωή του. Γι’ αυτό και όταν έρθει η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι σας, είτε γιατί τα παιδιά προχωρούν παρακάτω, είτε γιατί στα μισά του ταξιδιού σας είδατε ότι δεν ταιριάζετε, το παιδί βιώνει μια απώλεια.
Στο σπίτι μας είχαμε ένα άερινο πλάσμα, που κρατούσε τη μικρή για 6 ολόκληρα χρόνια. Η Λίνα, έτσι την έλεγαν, ήταν η καλή μας νεράιδα, ο άνθρωπός μας και όλοι στην οικογένεια την είχαμε λατρέψει. Κάποια στιγμή, ερωτεύτηκε (25 ετών ήταν άλλωστε, είχε όλη τη ζωή μπροστά της) κι αποφάσισε – καθόλου εύκολα βέβαια – να να μας αφήσει και να προχωρήσει παρακάτω, δίπλα στον άνδρα που αγάπησε. Για εβδομάδες ολόκληρες με τη Λίνα προετοιμάζαμε τη μικρή για τον αποχωρισμό, η οποία ήταν πραγματικά απαρηγόρητη. Ο άντρας μου και οι φίλες μου επέμεναν ότι η Λίνα έπρεπε να φύγει χωρίς η μικρή να το αντιληφθεί για να μην στενοχωρηθεί περισσότερο. Να ξυπνήσει δηλαδή ένα πρωί και να μην την βρει εκεί.
Εγώ, ήμουν κάθετα αρνητική σε όλο αυτό. Πιστεύω ότι πίσω από κάθε αποχαιρετισμό στη ζωή, πρέπει να υπάρχει μια εξήγηση, ένα κλείσιμο, μια επισφράγιση. Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με τον οποίο το παιδί μου συνδέθηκε, πέρασε όμορφες στιγμές, αγάπησε, γέλασε, έπαιξε, να εξατμιστεί σε μία μέρα, έτσι απλά, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Σαν να ήταν ένα φάντασμα, ένα όμορφο όνειρο, χάρτινος ήρωας παραμυθιού. Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν ότι πολύ συχνά έτσι λειτουργούν οι σχέσεις. Ακολουθούν έναν κύκλο, που πολλές φορές κλείνει, και εκεί τελειώνουν.
Φανταζόμουν τη μικρή να ξυπνάει το πρωί και να αναζητά την Λίνα. Να τρέχει σε όλα τα δωμάτια για να τη βρει. Και να πρέπει εγώ να εξηγήσω ότι η Λίνα δεν θα μένει πια μαζί μας γιατί εκείνη το επέλεξε. Η Λίνα στα μάτια της μικρής θα μεταμορφωνόταν σε ένα τέρας που την παράτησε χωρίς να της πει τίποτα. Θα υπέθετε λοιπόν πως όλο αυτό που έζησε μαζί της ήταν ένα ψέμα, καθώς εκείνη δεν σήμαινε τίποτα γι’ αυτήν. Από την άλλη θα γέμιζε με ενοχές το μικρό της κεφαλάκι. Και θα αναρωτιόταν – γιατί έτσι κάνουν τα παιδιά – τι έκανε λάθος, που φέρθηκε στραβά και ανάγκασε τη Λίνα να φύγει.
Ακόμα κι αν η απομάκρυνση της Λίνας απ’το σπίτι ήταν δική μας απόφαση, και πάλι θα’πρεπε να δώσω την ευκαιρία στο παιδί μου-και στη Λίνα-να πουν “αντίο”.
Είναι απαραίτητο το παιδί να πάρει τις απαντήσεις που θέλει από τον άνθρωπο που μέχρι σήμερα ήταν “δικός του” και τώρα πρέπει να φύγει.
Όσο θυμωμένοι και αν είμαστε οι γονείς και βιαστικοί για να αντικαταστήσουμε κάποιον άνθρωπο που μας απογοήτευσε – αν περιλαμβάνει τέτοια θέματα η ιστορία μας – πρέπει να βάλουμε σε προτεραιότητα το παιδί μας και όχι τον εαυτό μας. Και να του δώσουμε χρόνο να καταλάβει και να μεταβολίσει όσο πιο ομαλά γίνεται αυτή την αλλαγή.
Το τελευταίο πρωινό μας στην κουζίνα, άφησα την Λίνα με την μικρή μόνες τους. Δεν ξέρω τι είπαν. Ξέρω ότι βγήκαν αγκαλιασμένες και βουρκωμένες από εκεί. Η Λίνα μετά από λίγο έφυγε και η κόρη μου την χαιρετούσε από το μπαλκόνι. Διάβασα στα μάτια της την θλίψη αλλά και την ηρεμία της γνώσης ότι η Λίνα έφευγε για το δικό της καλό. Κι όχι γιατί την αγαπούσε λιγότερο από πριν.
Γράφει η Αναστασία Αρμενιάκου
Διαβάστε επίσης:
Αγορομάνες – Ο άντρας της ζωής σας δεν είναι ο γιος σας, βρείτε άλλον
Δεν είμαι εγωιστής επειδή έχω μόνο ένα παιδί
