Όταν έκανα το πρώτο μου παιδί, πήρα την άδεια λοχείας και έμεινα στο σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι τον πρώτο μήνα απόλαυσα την εμπειρία να μην έχεις να σηκωθείς το πρωί, να ντυθείς, να φτιαχτείς και να πας στη δουλειά σου. Φυσικά λόγω μωρού, ξυπνούσα δύο και τρεις φορές μέσα στη νύχτα και το πρωί ήμουν σαν ζόμπι. Ωστόσο, ήταν μια “κούραση” διαφορετική και κυρίως ήξερα ότι κάποια στιγμή όλο αυτό θα τελειώσει.
Στον δεύτερο μήνα της άδειας, άρχισα να εκδηλώνω τικ από την πολύ “μαμαδίλα”, από το πολύ μπιμπερό, από το πολύ λαδωμένο μαλλί και από τα μακό νυχτικά γεμάτα με σάλια και γάλατα του μωρού. Όχι δεν ήμουν ποτέ γυναίκα καριέρας, αλλά είχα αρχίσει να νοσταλγώ τη δουλειά μου όσο τίποτα στον κόσμο. Μπορώ να πω, ότι εκτίμησα τις ώρες που περνούσα στο γραφείο όσο τίποτα.
Σίγουρα δεν είμαι εγώ που θα δώσω την απάντηση για το τι είναι καλύτερο, να είσαι σπίτι ή στο γραφείο. Κάθε μητέρα κάνει τις επιλογές της, αυτές που τις ταιριάζουν και την βοηθούν στο να νιώθει πιο ισορροπημένη.
Στην δική μου περίπτωση η επιστροφή στο γραφείο, ήταν ένας παράδεισος. Ήταν σαν να άνοιξα και πάλι ένα παράθυρο στον κόσμο, σαν να πήρα άδεια από τη μητρότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν λατρεύω το παιδί μου. Η διαδικασία του να ντυθώ, να φτιάξω μαλλί, να βάλω ένα αιλάινερ και να μπω στο αμάξι για να πάω κάπου που δεν θα είχε καμία σχέση με τον ρόλο μου ως μάνα, ήταν αναζοωγονητική. Και μόνο που ξαναβρέθηκα στο γραφείο μου, ένιωσα ότι μπήκα σε έναν ναό δημιουργικότητας που με αναπτέρωσε και ένιωσα και πάλι χρήσιμη σε ένα άλλο επίπεδο. Οι συζητήσεις με τους συναδέλφους, η συναναστροφή με νέα παιδιά – που τυγχάνει να έχω στη δουλειά – που δεν έχουν καμία σχέση με πάνες, που μιλούν για ένα καινούριο μαγαζί στην πόλη, για έναν νέο απλικέισιον στο κινητό, για τα ερωτικά τους, για τις αγωνίες τους, για το καινούριο σχέδιο στο νύχι, για τα πολιτικά, λειτούργησε σαν το καλύτερο πνευματικό μπότοξ.
Κάθε φορά που πηγαίνω στο γραφείο, νιώθω σαν να πετυχαίνω την μεγαλύτερη απόδραση από τις μαμαδοπαρέες, που φυσικά είναι αξιολάτρευτες, απλά συνήθως έχουν σαν θέμα συζήτησης τα των παιδιών, κάτι που σε κρατάει δεμένο με μια σιδερένια μπάλα σε συγκεκριμένα πράγματα και κάνει το μυαλό σου σούπα. Είναι χρήσιμο και απαραίτητο και όμορφο να μαθαίνεις για τις εκδρομές, τα κάμπ, τις εξωσχολικές δραστηριότητες και τις τροφές χωρίς γλουτένη, αλλά η ζωή δεν είναι μόνο αυτό. Και ευτυχώς δηλαδή.
Και κάποια στιγμή, είναι λογικό, τα παιδιά θα μεγαλώσουν, θα ανοίξουν τα φτερά τους και φαντάζομαι πως αυτές οι παρέες των μαμάδων, δεν θα έχουν λόγω ύπαρξης μιας και συνήθως αυτά που τις ένωναν ήταν τα θέματα για τα παιδιά. Κι αν έχουν, ίσως μετατραπούν σε έναν κύκλο γυναικών που κλαίνε πάνω από την άδεια φωλιά και η μία παρηγορεί την άλλη, μιας και δεν ανέπτυξαν κάποιο άλλο ενδιαφέρον ή δεν διοχέτευσαν τη δημιουργικότητά τους αλλού. Ίσως να κάνω και λάθος. Δεν μπορώ να είμαι απόλυτη σε τίποτα, μιλάω και γράφω για όσα εγώ έχω διαπιστώσει από το περιβάλλον μου.
Εννοείται βέβαια, πως η εργαζόμενη μητέρα, εκτός σπιτιού, έχει να ντιλάρει με πολύ περισσότερα πράγματα και δεν επιστρέφει στο σπίτι πάντα γεμάτη ενέργεια και χαρά για να ντυθεί το ρόλο της μαμάς και συζύγου, για να μαγειρέψει, να φροντίσει το σπίτι, να ασχοληθεί με το μικρό της, μέχρι να φτάσει το βράδυ όπου θα το καληνυχτήσει με ένα παραμύθι. Και έχει πάντα στο μυαλό της ότι η απουσία της έχει το τίμημά της. Ότι το παιδί θα κάνει πολλά πράγματα χωρίς εκείνη, θα το νουθετήσουν με πράγματα που ίσως δεν εγκρίνεις, από μια γιαγιά με την οποία διαφωνείς ή μια νταντά που δεν είναι η ιδανική και ότι θα υπάρξουν μέρες που θα “μεγαλώνει” το παιδί της από το τηλέφωνο. Όλα αυτά προσμετρούνται στην ζυγαριά και δυστυχώς ο λογαριασμός έρχεται πολύ αργότερα.
Άρα που καταλήγουμε; Στο ιδανικό που είναι και το ακατόρθωτο ίσως. Στην διατήρηση της ισορροπίας, αν είναι δυνατόν. Στο να μην δουλεύεις αξημέρωτα, έχοντας ένα παιδί στον αυτόματο πιλότο. Δεν ξέρω αν γίνεται. Άλλωστε αυτό εξαρτάται από τη φύση της δουλειάς. Ίσως είμαι από τις τυχερές, γιατί δουλεύω ένα 8ωρο. Κι αυτό το 8ωρο ομολογώ ότι είναι μια μεγάλη ξεκούραση από την μαμαδίλα. Αν η δουλειά μου ήταν πιο απαιτητική, πραγματικά θα βρισκόμουν σε μεγάλο δίλημμα. Γι΄αυτό και σέβομαι απεριόριστα τις επιλογές των άλλων μαμάδων, όποιες κι αν είναι. Αυτές, και κανένας άλλος, ξέρουν καλύτερα τι είναι καλύτερο για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.
Διαβάστε επίσης:
Το να είσαι μαμά που μένει στο σπίτι δεν είναι «κανονική» δουλειά – Nαι, καλά!
Δυστυχισμένοι γονείς δεν μπορούν να μεγαλώσουν ευτυχισμένα παιδιά
Όταν χάνεις τη δουλειά σου, χάνεις την ελπίδα ότι θα τα καταφέρεις
