Καλεσμένη ήταν η Νένα Μεντή στην εκπομπή “Στούντιο 4”, όπου μίλησε για τη θεατρική παράσταση «Κοντέσσα Βαλαίρενα» στην οποία πρωταγωνιστεί, για την απώλεια του πρώτου της συζύγου σε ηλικία 34 ετών, τον δεύτερο σύντροφό της αλλά και την κόρη που απέκτησε μαζί του.
Όπως είπε η ταλαντούχα ηθοποιός «Έχουμε ένα παιδί υπέροχο που το έχει μεγαλώσει αυτός πιο πολύ και όχι εγώ. Εγώ δούλευα αλλά ήμουν και τεμπέλα. Είναι σπουδαίος, πολύ καλός πατέρας, πατέρας και μάνα μαζί. Της το έχω πει της κόρης μου… “Βαριόμουν μαζί σου Μαρία μου”. Ήθελα να μεγαλώσει να κάνουμε παρέα, δεν μπορούσα το μωρό το μικρό. Φώναζα φίλες από τον παιδικό για να με παρηγορήσουν και να παίξουν μαζί. Δεν έκρυβα τίποτα και αυτό έχει τα καλά του. Μπορεί πολλές φορές να μην αντέχεται η τόση ευθύτητα αλλά τελικά κάτι κερδίζεις, γιατί δεν παίζεται τίποτα από πίσω».
Η δήλωση της ηθοποιού σχολιάστηκε με την Σταματίνα Τσιμτσιλή να αναφέρει πως “Κάνοντας την αυτοκριτική της δεν θα είναι ικανοποιημένη με το μήνυμα που πέρασε” εξηγώντας πως “Λίγο με ξένισε αυτή η δήλωση που έκανε για το παιδάκι της. Έχω ακούσει για μανούλες που στην αρχή της μητρότητας αντιμετωπίζουν δυσκολίες και κατάθλιψη, αλλά αυτή η παραδοχή ότι βαριόμουν το μωρό μου και της το έχω πει και δεν το έκρυψα, λίγο με αιφνιδίασε. Και εγώ φώναζα τις φίλες μου να με βοηθάνε γιατί εγώ δεν άντεχα. Μπορεί εν τη ρύμη του λόγου να πεις πράγματα, που όπως τα λες μπορεί να είναι με λίγο χιούμορ και αφέλεια και μετά όταν το ακούς να πεις πω πω πως το είπα και ακούστηκε λίγο λάθος”.
Οι μαμάδες κουβαλάμε πολλά. Άγχη, τύψεις, ευθύνες. Και μέσα στις δυσκολίες που φέρνει ένα μωρό στην καθημερινότητα, μία από τις μεγαλύτερες ενοχές είναι η σκέψη “δεν αντέχω” ή “γιατί έκανα παιδί, δεν θα τα καταφέρω” ή “περνούσα καλύτερα πριν το μωρό”. Κάποτε κανείς δεν μιλούσε για αυτό, πλέον όμως ολοένα και περισσότερες μανάδες μοιράζονται αυτές τις σκέψεις, κάνοντας όλες τις υπόλοιπες να νιώθουμε ότι “δεν είμαστε μόνες“. Και πως τέτοιες σκέψεις είναι φυσιολογικές. Δεν σημαίνει ότι επειδή “βαριέμαι” ή “αμφιβάλλω” δεν αγαπώ το παιδί μου. Ούτε ότι δεν του δίνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Η μάνα-θυσία ως νοοτροπία έχει τελειώσει, δεν έκανε καλό ούτε στην ίδια αλλά ούτε στο παιδί.
Το “βαριέμαι” πολλές φορές, εξάλλου, δεν σημαίνει “δεν το θέλω” ή “είμαι τεμπέλα”, σημαίνει δεν μου είναι οικείο, δεν το έχω συνηθίσει, δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Κάθε γυναίκα που γίνεται μητέρα κουβαλάει τα δικά της τραύματα, τις δικές της εμπειρίες από την οικογένεια στην οποία μεγάλωσε. Και μαθαίνει, μεγαλώνοντας το παιδί της, να εξελίσσεται, να θεραπεύεται και να γίνεται η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της.
Φυσικά δεν λέμε στο παιδί “σε βαριέμαι”, για τα παιδιά είμαστε όλος τους ο κόσμος. Σύμφωνα με τη Νένα Μεντή, εξάλλου, αυτό είναι κάτι που παραδέχτηκε στην κόρη της σε μεγαλύτερη ηλικία “σε βαριόμουν”, ενώ ποτέ δεν έκρυβε τίποτα από το παιδί της. Μοιραζόταν πάντα την αλήθεια της με τον δικό της τρόπο. Και το πώς επικοινωνεί κάποιος την αλήθεια του, πότε την επικοινωνεί και με ποιον τρόπο είναι εντελώς προσωπικό, δεν είναι εύκολο να το κρίνει κάποιος χωρίς να γνωρίζει.
Η αποδοχή του “βαριέμαι με το μωρό” μπορεί να είναι και θεραπευτική. Το αναγνωρίζουμε και δεν το θεωρούμε ως κάτι “κακό”. Δεν μπορούμε να “απαιτούμε” από τα παιδιά μας να μας διασκεδάζουν συνέχεια. Δεν μπορούμε να τους μεταφέρουμε την πίεση “μην με κάνεις να βαριέμαι“. Δεν είναι όλες οι στιγμές μαγικές, δεν είναι όλες διασκεδαστικές. Κι όπως δεν είμαστε εμείς οι γονείς όλη την ώρα διασκεδαστικοί έτσι δεν θα είναι και τα παιδιά.
Τα παιδιά πρέπει να έχουν την ελευθερία να γίνονται και… βαρετά και οι γονείς πρέπει να έχουν το ελεύθερο να βαριούνται. Η σωστή σύνδεση με τα παιδιά και η επικοινωνία θα τους μάθει ότι “ναι” όλοι βαριόμαστε, είναι φυσιολογικό, είναι ανθρώπινο. Αρκεί να βρούμε τρόπους να το διαχειριστούμε και να μάθουμε και στα παιδιά μας ότι πρέπει να μάθουν να χειρίζονται τα ανθρώπινα και όχι να αποζητούν τα τέλεια.
Διάβασε επίσης:
