Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να προσπαθούν, να παλεύουν, να έχουν ευκαιρίες να κάνουν λάθη. Αλλιώς δεν θα μπορέσουν να μάθουν να διαχειρίζονται δύσκολες καταστάσεις, να αποκτήσουν αντοχή και αυτοπεποίθηση.
Δεν μιλάμε για ‘σκληρή αγάπη’, να αφήσεις το παιδί σου να παλεύει μόνο του. Αλλά να του δώσεις ευκαιρίες να δοκιμάζει, να προσπαθεί, να χάνει, να κάνει λάθη και να βλέπει τις συνέπειες. Να βρίσκει μόνο του λύσεις, να σκέφτεται, να σχεδιάζει.
Πριν από κάθε “άσε, θα το κάνω εγώ” ή “μην το πειράζεις, θα το χαλάσεις”, ας σκεφτούμε. Μήπως είναι πιο σημαντικό να προσπαθήσει; Μήπως είναι πιο σημαντικό να του μάθουμε πώς δεν θα το χαλάσει; Μήπως αξίζει να δείξουμε υπομονή 20 λεπτά για να το κάνει μόνο του, χωρίς τη βοήθειά μας, αλλά με την επίβλεψή μας;
Πριν λίγες μέρες, βιαζόμουν να ανοίξω τον υπολογιστή μου για να στείλω ένα επαγγελματικό mail. Ο γιος μου ήθελε να με βοηθήσει και να μου δείξει ότι έμαθε να ανοίγει το laptop μου. Πάτησε λάθος κουμπί κι εγώ άρχισα τα “μη, θα το χαλάσεις” και “άσ’το βρε παιδάκι μου να το κάνω μια στιγμή εγώ”. Απογοητεύτηκε. Κλείστηκε στο δωμάτιό του και ήταν στεναχωρημένος. Άξιζε; Όχι, φυσικά. Του είχα κόψει τα φτερά. Ήταν σαν να του έλεγα “δεν μπορείς να κάνεις τίποτα”.
Του ζήτησα συγγνώμη, του είπα ότι εγώ φταίω που βιαζόμουν και πως θα ήθελα την επόμενη φορά να ανοίξει εκείνος τον υπολογιστή. Φωτίστηκε το βλέμμα του. Αλλά πόσες ακόμα τέτοιες απογοητεύσεις μπορεί να μην είχα αντιληφθεί;
Σύμφωνα με την ψυχολόγο Siggie Cohen, οι γονείς πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά να προβληματίζονται και να προσπαθούν: “Δείτε τα ως προπονήσεις που τους δίνουν ψυχικές, συναισθηματικές και κοινωνικές δεξιότητες”, λέει σε μια ανάρτησή της.
“Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει το παιδί σας είναι εκπαιδευτικές στιγμές που τα βοηθούν να διαχειρίζονται τα προβλήματα και να αποκτούν αντοχή. Δεν απομακρύνουμε τις δυσκολίες από τα παιδιά, στεκόμαστε στο πλευρό τους δίπλα σε αυτές και τα στηρίζουμε όσα παλεύουν”, προσθέτει.
Διάβασε επίσης:
