Μερικές μέρες είναι λες και η μόνη λέξη που βγαίνει από το στόμα μου είναι “πρέπει“. Ξεκινάει με το “πρέπει να ντυθείς”, “πρέπει να πλύνεις τα δόντια” και συνεχίζει με το “πρέπει να κάνεις την εργασία σου” και “πρέπει να πάμε για ύπνο”. Δεν θέλω να είμαι μόνο η μαμά του “πρέπει”. Ακόμα κι αν διατυπώσω διαφορετικά τα “πρέπει” λέγοντας “ποιος θα πλύνει πρώτος τα δόντια του;” τα πρέπει δεν τελειώνουν. Κι όταν δεν είναι “πρέπει” για το παιδί, θα είναι “πρέπει” για μένα.
Τα όρια είναι πολύ δύσκολα. Γιατί δεν είμαι αυτή που τα ακολουθεί αλλά και αυτή που τα θέτει. Είναι λες και “πρέπει” όλη μέρα να ελέγχω μια κατάσταση που είναι έτοιμη να ξεφύγει: “πάλι βλέπει περισσότερη ώρα τηλεόραση από όσο πρέπει”, “πάλι δεν έκανε τα μαθήματά του”, “πάλι δεν θέλει να πάει για ύπνο”. Τα όρια πρέπει να είναι ξεκάθαρα και να εφαρμόζονται καθημερινά. Αυτό είναι το δικό μου “πρέπει”. Να δείχνω υπομονή, να δείχνω το καλό παράδειγμα, να υπενθυμίζω τα όρια κάθε μέρα. Μέχρι το παιδί να το αφομοιώσει. Μέχρι να είναι έτοιμο.
Αλλά πήρα μια απόφαση! Αντί για “πρέπει” και “μην”, θα οργανώσω την καθημερινότητα της οικογένειας γύρω από τα “θέλω” μας. Θα ακούσω τις ανάγκες μας. Δεν θέλω άλλα “πρέπει”. Αντί για “πρέπει το παιδί να κοιμηθεί” θα ζητάμε περισσότερη ηρεμία μαζί. Αντί για τηλεόραση, θα ζητάμε περισσότερο παιχνίδι μαζί. Αντί για γρήγορο φαγητό, θα μαγειρεύουμε νόστιμο φαγητό μαζί. Αντί για γκρίνια για το διάβασμα, θα βγαίνουμε βόλτες για περπάτημα (ναι, δεν είμαι εγώ μαθήτρια. Ας λογοδοτήσει στον δάσκαλο!). Αντί για φασαρία, θα ζητάμε περισσότερες στιγμές με χαμόγελα!
Διάβασε επίσης:
