“Μαμά, θα πονέσει;” θα ρωτήσει ένα παιδί πριν το εμβόλιο. “Μαμά, θα χωρίσετε με τον μπαμπά;”, θα ρωτήσει όταν δει έναν καυγά. Τα παιδιά μας κάνουν καθημερινά ερωτήσεις που δύσκολα μπορούμε να απαντήσουμε γιατί δεν θέλουμε να τα τρομάξουμε, να τα πληγώσουμε και να τους πούμε “πράγματα που δεν είναι για την ηλικία τους“.
Η αλήθεια, όμως, είναι ο μόνος τρόπος για να νιώσουν ασφάλεια και να μας έχουν εμπιστοσύνη. Κι ευτυχώς για κάθε ηλικία υπάρχει και ο κατάλληλος τρόπος για να απαντήσουμε χωρίς να τα πληγώσουμε.
Σε πρόσφατη ανάρτησή της, η παιδίατρος Σουζάνα Κέμπερ, έγραψε πως στο ιατρείο της προτιμά να λέει πάντα την αλήθεια στα παιδιά, ακόμα και πριν από ένα εμβόλιο. Όπως αναφέρει “λέμε πάντα την Αλήθεια στα παιδιά. Ως παιδίατρος έχω δυστυχώς δει πάρα πολύ συχνά τι αποτέλεσμα έχουν στα παιδιά τα ψέματα που έχουν ακούσει από τους γονείς ή από άλλους επαγγελματίες. Συχνά είναι πολύ τραυματισμένα, παραμένουν για χρόνια καχύποπτα και αγχωμένα, και δεν εμπιστεύονται αυτά που τους λέμε εμείς οι ενήλικες. Συχνά δεν πρόκειται καν για θέματα υγείας – η έλλειψη εμπιστοσύνης μετά αγγίζει και άλλες πλευρές της ζωής τους. Τα παιδιά όμως αξίζουν να τους λέμε την αλήθεια”.
Η συμβουλή της για τα μικρά παιδιά είναι να εκφραζόμαστε με απλό τρόπο: “Στα μικρότερα παιδιά κοιτάμε φυσικά να διατυπώνουμε την πληροφορία έτσι, ώστε να μπορούν κάπως να καταλάβουν. Και όταν πρόκειται για σοβαρά ενδοοικογενειακά θέματα που δεν θέλουμε να γνωρίζουν τα παιδιά, μπορούμε (αντί να τους πούμε ένα ψέμα) να τους πούμε “Αυτό δεν μπορώ/θέλω να το συζητήσω μαζί σου“. Πάντως ακόμα και σε δύσκολες και δυσάρεστες καταστάσεις τα παιδιά αποδεικνύεται πως είναι και πιο έξυπνα και πιο ανθεκτικά από ότι περιμένουμε”.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ερωτήσεις πριν το εμβόλιο ή μια αιμοληψία: «Δεν θα το καταλάβεις καν!» ή «Όχι όχι, δε θα σε πονέσει!». Αυτά είναι ψέματα. Όταν κοροϊδεύουμε τα παιδιά, αργότερα δεν εμπιστεύονται αυτά που τους λέμε, όπως στην ιστορία του βοσκού και του λύκου. Ακόμα και αν πρόκειται να γίνει κάτι που, αντικειμενικά, δεν πονάει καθόλου, το παιδί θα είναι αγχωμένο και θα περιμένει να έρθει ο πόνος ή μπορεί και να μην συνεργαστεί καν και να ουρλιάζει. Καλύτερη αντιμετώπιση: «Ναι, έχεις δίκιο. Δεν είναι ωραίο. Θα πονέσει λίγο αλλά είναι πολύ σημαντικό για σένα. Πρέπει να γίνει. Είμαι εδώ μαζί σου, θα σε πάρω αγκαλιά, θα έχουμε τελειώσει σε λίγο. Και μετά, θα διαλέξεις έξω ένα μπαλόνι/αυτοκόλλητο, θα πάμε στα γρήγορα σουπερμάρκετ και μετά θα πάμε στην παιδική χαρά, για να δούμε, λες να είναι εκεί η Μαριλένα και να κάνετε πάλι κούνιες…”.
Δες εδώ την ανάρτηση
