Πότε χαρακτηρίζουμε ένα παιδί ως “επιθετικό“; Μπορεί να δεις ένα παιδί 1 έτους ή 2 ετών να αρπάζει ένα παιχνίδι ή να σπρώχνει ένα άλλο παιδάκι και να πεις ότι έχει επιθετική συμπεριφορά; Θα κριτικάρεις τον γονιό του επειδή δεν του έχει βάλει όρια; Ή θα θεωρήσει κανείς ότι βλέπει βίαια πράγματα στην τηλεόραση ή στο σπίτι και τα μιμείται;
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, τα παιδιά προνηπιακής ηλικίας δεν είναι επιθετικά. Ακόμα κι αν σπρώχνουν, χτυπάνε ή δαγκώνουν δεν είναι βίαιες πράξεις. Σε αυτές τις ηλικίες, τα παιδιά μπορεί να επιδείξουν τέτοιες συμπεριφορές ως έναν τρόπο επικοινωνίας. Βρίσκονται, εξάλλου, στα πρώτα στάδια κοινωνικοποίησής τους. Πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό ή στο πάρκο και παίζουν για πρώτη φορά με παιδάκια που δεν γνωρίζουν.
Σε μια ηλικία που δεν μπορούν να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους και τα συναισθήματά τους, ίσως χτυπήσουν ή σπρώξουν επειδή θέλουν πολύ ένα παιχνίδι ή επειδή ένα άλλο παιδί τους πήρε τη σειρά. Ακόμα δεν γνωρίζουν τα όρια και τον κοινωνικά αποδεκτό τρόπο για να ζητήσουν κάτι. Ακόμα μαθαίνουν, ακόμα κι αν οι γονείς τους καθημερινά τους υπενθυμίζουν πώς πρέπει να φέρονται.
Όπως αναφέρει σε ανάρτησή της η ψυχοπαιδαγωγός Ευτυχία Βαρσαμή είναι απόλυτα φυσιολογικό για ένα παιδί 12 μηνών έως 3 ετών να έχει τέτοια συμπεριφορά. “Σε αυτή τη φάση τα παιδιά δεν θέλουν να προκαλέσουν κακό. Θέλουν να πετύχουν ένα σκοπό. Όσο το παιδί μεγαλώνει, όσο αναπτύσσεται γνωστικά και γλωσσικά και όσο εμείς οριοθετούμε, αυτή η κατάσταση φθίνει σταδιακά”.
Προτείνει, μάλιστα, στους γονείς να αντιδρούν ακολουθώντας τα εξής βήματα: Να βάζουν όρια “όχι”, να δείχνουν κατανόηση “καταλαβαίνω” και να δίνουν μια άλλη λύση “έλα να το ζητήσουμε ευγενικά”. Όπως λέει “ας μην χαρακτηρίζουμε τα παιδιά. Τα παιδιά εκφράζονται με το σώμα τους“.
Δες εδώ την ανάρτηση
