Η εφηβεία είναι το ίδιο δύσκολη για τα παιδιά που την περνάνε όσο και για τους γονείς τους. Οι έφηβοι βιώνουν μεγάλες σωματικές, ορμονικές και ψυχολογικές αλλαγές που δεν μπορούν να διαχειριστούν εύκολα και συνήθως ξεσπάνε. Οι γονείς από την άλλη μπαίνουν σε μια νέα φάση γονεικότητας όπου από καθοδηγητές πρέπει να γίνουν περισσότερο “φίλοι” με τα παιδιά, να θέτουν λιγότερα όρια, να δείχνουν περισσότερη κατανόηση, να είναι περισσότερο παρατηρητές και λιγότερο επεμβατικοί. Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις τις ισορροπίες.
Μια λάθος προσέγγιση μπορεί να απομακρύνει τους έφηβους ακόμα περισσότερο. Και πολλές φορές δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε. Ξέρουμε ήδη πόσο δύσκολα περνάνε. Ίσως αν κατανοήσουμε γιατί… να μπορέσουμε να το διαχειριστούμε καλύτερα. Τα παιδιά στην εφηβεία απομακρύνονται από τους γονείς τους αλλά παράλληλα τους χρειάζονται δίπλα τους για συναισθηματική στήριξη και ασφάλεια.
Τα παιδιά στην εφηβεία απομακρύνονται γιατί…
Προσπαθούν να καταλάβουν ποιοι είναι: Οι έφηβοι αρχίζουν να δημιουργούν τη δική τους ταυτότητα. Στο πλαίσιο αυτό απομακρύνουν τους γονείς τους για να έχουν τον χώρο που χρειάζονται για να καταλάβουν ποιοι είναι χωρίς τους γονείς τους.
Φοβούνται ότι θα τους κρίνουν: Οι γονείς κατά τη διάρκεια της εφηβείας πρέπει να προσφέρουν τη στήριξή τους χωρίς να δίνουν λύσεις στα προβλήματα των παιδιών τους. Όταν τα παιδιά μιλούν στους γονείς τους, θέλουν να βρουν κατανόηση, όχι λύσeεις. Η λύση -όχι πάντα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις- μπορεί να τους φανεί ως “άποψη”, μπορεί να τα κάνει να νιώσουν ότι τα κρίνουμε.
Ντρέπονται: Όταν τα παιδιά ντρέπονται- και οι έφηβοι το νιώθουν συχνά- θέλουν να απομακρύνουν τους γονείς τους ώστε να μην νιώσουν περισσότερη ντροπή. Η ντροπή τους κάνει να νιώθουν ευάλωτοι και θυμωμένοι.
Διάβασε επίσης:
