Μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση έκανε ο παιδίατρος Στέλιος Παπαβέντσης για τα υπερβολικά πολλά διαγνωστικά τεστ στα οποία υποβάλλονται τα παιδιά, ειδικά αυτούς τους μήνες που υπάρχει έξαρση ιώσεων, στρεπτόκοκκου και γρίπης. Όπως έγραψε στο Facebook υπάρχει κίνδυνος υπερδιάγνωσης και υπερθεραπείας:
“Τα τεστ δεν είναι καραμέλες. Η κλινική ιατρική, δηλαδή το πλήρες ιστορικό, η κλινική εξέταση η εκτίμηση αύξησης ψυχοκινητικής ανάπτυξης κλπ καθοδηγούν την διενέργεια ή όχι και ποιών τεστ. Όχι το αντίστροφο, δεν τρέχουμε πίσω από τεστ που κάνουμε χωρίς λόγο, η ερμηνεία κάθε διαγνωστικού τεστ είναι συνάρτηση της κλινικής εκτίμησης, που δεν μπορεί παρά να γίνει με πλήρη έλεγχο από ΚΛΙΝΙΚΟ ΓΙΑΤΡΟ. Όχι με βάση τι μας είπε ο διευθυντής του σχολείου, ο γείτονας ή το διαδίκτυο. Και αυτό γιατί, πολύ απλά, κάθε τεστ που διενεργείται έχει πιθανότητα ψευδώς θετικών, ψευδώς αρνητικών, και κάθε αχρείαστος παραπάνω έλεγχος μπορεί να υποβάλλει ένα παιδί σε κίνδυνο υπερδιάγνωσης και υπερθεραπείας, κατάχρησης φαρμάκων και εξτρά ταλαιπωρίας χωρίς λόγο. Τα αντιβιοτικά μπορεί να σώσουν ζωές, αλλά θα πρέπει να είναι αποτελεσματικά για να σώσουν, όχι να αχρηστευτούν από΄υπέρμετρη κατανάλωση στην κοινότητα”.
Ο παιδίατρος, μάλιστα κοινοποίησε και την ανάρτηση του παιδίατρου Γ.Χαρίτου που ανέφερε πολύ συγκεκριμένα πιο είναι το πρόβλημα με τα υπερβολικά πολλά τεστ: “5 υγιή παιδιά, εντελώς ασυμπτωματικά, παίζουν στην αυλή του σχολείου.
Ας πούμε ότι τα παίρνουμε και τα 5 και τα κάνουμε ένα στρεπ τεστ. Έτσι, χωρίς λόγο. Το ένα θα έχει θετικό. Τους χειμερινούς μήνες μπορεί και ένα δεύτερο.
Αυτά τα παιδιά πρέπει να πάρουν αντιβιοτικό; Πρέπει να τα “θεραπεύσουμε” ;
Η φορεία του στρεπτόκοκκου είναι συχνότατη. Και αναμενόμενη.
Ας πούμε τώρα ότι ο φορέας σε 10 ημέρες κάνει πυρετό. Και κάνει τεστ. Τι θα βγει;
Εκεί λοιπόν έρχεται ο ρόλος του γιατρού. Του κλινικού γιατρού, που εξετάζει, τα ζυγίζει, συζητάει, “το ψάχνει”.
Αυτόν τον γιατρό δεν μπορούν να τον αντικαταστήσουν τα τεστ, αυτός ο ίδιος θα τα παραγγείλει εάν νομίζει ότι κάπου θα τον εξυπηρετήσουν στην διάγνωση.
Ποια είναι η αλήθεια; Εάν ήμασταν σωστοί ως γιατροί (δεν εξαιρώ ούτε τον μέτριο εαυτό μου) θα ζητούσαμε επιεικώς το ένα δέκατο των τεστ από όσα ζητάμε. Στις ΗΠΑ από τις οποίες μας χωρίζει ο Ατλαντικος Ωκεανος και υγειονομικα το χάος, η Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία αποτρέπει την διενέργεια στρεπ τεστ σε παιδιά κάτω των τριών ετών! Να το επαναλάβω;
Επίσης, η παρουσία συμπτωμάτων εκ του αναπνευστικού (βηχας,ρινιτιδα κτλ) παραπέμπουν κυρίως σε ιογενείς λοιμώξεις παρά σε στρεπτόκοκκο.
Ο γιατρός δυστυχώς πολλές φορές δεν έχει τη διάθεση να αφιερώσει όλο του το χρόνο στην εκπαίδευση των γονέων. Κάτω από την πίεση που δέχεται του τύπου “είδα στις ειδήσεις”, υποκύπτει και υπερσυνταγογραφεί, οικτρά ηττημένος από τις περιστάσεις αλλά και εκτεθειμένος απέναντι στην επιστήμη του.
Αυτό τελικά θα οδηγήσει σε ολοένα και περισσότερα αντιβιοτικά, σε ολοένα και ανθεκτικότερα μικρόβια, σε ολοένα και περισσότερα άρρωστα παιδιά και σε ολοένα και δυσκολότερες ιάσεις.
Κάπως έτσι τα Ελληνόπουλα είναι τα πρώτα σε κατανάλωση αντιβιοτικών στην Ευρώπη. Και τρίτα στον κόσμο (!), χάνοντας την πρωτιά από μεγαθήρια προόδου όπως η Τυνησία και η Τουρκία. Αυτά για όσους ακόμη πιστεύουν ότι “ανήκωμεν εις στην Δύση”…
Συμπερασματικά, εμπιστευτείτε τους παιδίατρους σας. Η εμπειρία τους και η κλινική τους εξέταση δεν αντικαθίστανται από κανένα τεστ. Μια αντιβίωση μπορεί όμως να σώσει μια ζωή. Αρκεί να την δώσεις εκεί που πρέπει, όταν πρέπει. Και να μπορεί να “πιάσει”. Για αυτό το τελευταίο πρέπει να φροντίσουμε όλοι μας”.
