Και τι δουλειά κάνει ο σύζυγος; Με ρωτάνε.
Είναι φουλ τάιμ ντάντυ, απαντώ.
Α, μάλιστα, δηλαδή, δεν δουλεύει… Και τι κάνει;
Είναι η αρσενική βερσιόν της Μαίρης Παναγιωταρά, θέλω να απαντήσω, έτσι για να τους τη σπάσω…
Αλλά δυστυχώς, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης, δεν έχω ξεπεράσει ακόμα την αίσθηση υποχρέωσης που έχω να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση για να δικαιολογήσω την επιλογή μας ως οικογένεια να εργάζομαι εγώ και να μένει σπίτι με τα παιδιά ο σύζυγός μου. Να πρέπει να δώσω λογαριασμό για τα οικονομικά μας και να εξηγώ ότι σύμφωνα με τους αριθμούς, μας συνέφερε να κρατήσω τη δική μου δουλειά. Να βρίσκομαι σε μια απολογία, όταν ξέρω, πως αν συνέβαινε το αντίθετο, αν καθόμουν εγώ στο σπίτι με τα παιδιά, όλα θα φαίνονταν “φυσιολογικά”.
Ευτυχώς, όμως, τα στερεότυπα έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν -ειδικά στη χώρα που ζω- σύμφωνα με τα οποία, ο άντρας είναι ο κουβαλητής του σπιτιού και η γυναίκα πρέπει να μένει σπίτι να μεγαλώνει τα παιδιά της.
Και πραγματικά αισθανόμαστε ευλογημένοι που μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες έχουμε την πολυτέλεια αυτής της επιλογής: ο ένας από τους δύο μας να μη δουλεύει. Και είναι επίσης ευτυχία και για τα παιδιά, να πηγαίνουν παρτ ταιμ στον παιδικό σταθμό και το απόγευμα να είναι με τον πατέρα τους και να κάνουν δραστηριότητες, εξωτερικές δουλειές, τα ψώνια, έτσι ώστε το σαββατοκύριακο που είμαι κι εγώ στο σπίτι, να έχουμε χρόνο να κάνουμε πολλά και όμορφα πράγματα σαν οικογένεια.
Το νόμισμα όμως έχει πάντα δύο όψεις.
Η αλλαγή ενός εργαζόμενου άνδρα σε φουλ ταιμ ντάντυ περνά από 40 κύματα. Τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση πέρασε από περισσότερα.
- Πόσο εύκολο είναι τελικά για έναν άντρα, που ναι μεν υπήρξε εργένης, αλλά είχε πάντα τη μητέρα του βοηθό και συμπαραστάτη, να καθαρίζει, να βάζει πλυντήριο, να αλλάζει πάνες και να κάνει ένα σωρό πράγματα που υποτίθεται ότι είναι “γυναικεία”;
- Πόσο μπορεί να χωρέσει στην ανδρική λογική ένα πρόγραμμα κατά το οποίο πρέπει να αλλάξει σεντόνια, πετσέτες, να βάλει πλυντήριο και να κάνει μπάνιο και το σκύλο;
- Πώς μπορεί ένας άντρας, μεγαλωμένος αλλιώς, να μην νιώσει ότι χάνει την ανδρική του υπόσταση όταν ασχολείται με δουλειές που η κοινωνία έχει ονομάσει γένους θηλυκού;
Γνωρίζω άντρες που προσαρμόστηκαν σε αυτό το μοντέλο γρήγορα, εύκολα και ευχάριστα. Και φυσικά αυτό δεν τους έκανε λιγότερο άντρες. Τουναντίον.
Στη δική μας περίπτωση όμως, δεν ήταν όλα εύκολα, πόσο μάλλον ευχάριστα.
Ο σύζυγός μου δεν μπορούσε να προσαρμοστεί. Κάθε φορά που δεν έκανε όλα αυτά που είχαν προγραμματιστεί να γίνουν και που μέχρι τώρα έκανα εγώ, θύμωνα και φώναζα. Αντί να περάσουμε ένα ήρεμο απόγευμα σαν οικογένεια, καυγαδίζαμε διαρκώς για τις δουλειές που έμειναν στη μέση. Ο καυγάς κατέληγε πάντα στην μητέρα του που δεν του έμαθε ποτέ να κάνει τίποτα και σε όλες εκείνες τις μαμάδες που μεγαλώνουν αγόρια και δεν τους μαθαίνουν ούτε τα βασικά…
Όταν τα πράγματα είχαν αρχίσει να ξεφεύγουν, ο σύζυγός μου έκανε κάτι μαγικό – με πήρε αγκαλιά και μου είπε:
“Θέλω να σταματήσουν οι τσακωμοί, θα τα αναλάβω εγώ όλα, αρκεί και εσύ να πηγαίνεις πιο νωρίς στη δουλειά και να έρχεσαι νωρίς στο σπίτι.”
Εκεί συνειδητοποίησα ότι έκανα και εγώ λάθος.
Σαν workaholic περνούσα πολλές ώρες στο γραφείο. Όταν επέστρεφα σπίτι, πτώμα από την κούραση, δεν είχα καμία διάθεση να ασχοληθώ με κανέναν. Δεν είχα αντοχές να παίξουμε όλοι μαζί. Να μιλήσω για κάτι άλλο εκτός δουλειάς. Το μόνο που με ενδιέφερε είναι να βάλω βαθμολογία στις δουλειές που δεν είχαν γίνει.
Από κείνη τη μέρα άλλαξαν πολλά. Ο σύζυγός μου με βοηθάει πάρα πολύ κάνοντας μια τεράστια θυσία. Τα παιδιά μας είναι μικρά ακόμα και χρειάζονται πλήρη προσοχή, με αποτέλεσμα να του μένει ελάχιστος προσωπικός χρόνος. Τρέχει όλη μέρα σε διάφορες δουλειές, αλλά παράλληλα καταφέρνει να είναι και ο πατέρας που παίζει και ασχολείται μαζί τους. Χάρη στη δική του βοήθεια, έχω οργανώσει τόσο καλά τη μέρα μου, που μπορώ πλέον να αφιερώνω περισσότερο χρόνο, εκτός από την οικογένειά μου, και στη άλλη μεγάλη μου αγάπη. Να γράφω ιστορίες όπως αυτή.
Και τώρα κάτι κοινότυπο, το οποίο όμως λειτουργεί και θα λειτουργεί εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. Όταν υπάρχει αγάπη, κατανόηση και αλληλοσεβασμός σε ένα ζευγάρι, όλα λύνονται. Και αν οι ανάγκες το απαιτούν και είναι καλύτερα για όλους, δεν είναι υποτιμητικό, να μείνει ο άντρας στο σπίτι βοηθώντας την οικογένεια. Τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο.
Γράφει η Έλφη Κουφογιώργου
Διαβάστε επίσης:
Όσο πιο πολύ γεμίζει το σπίτι, τόσο πιο μόνη νιώθω
