Αυτό που ισχύει σε αυτή τη ζωή είναι πως για μερικά πράγματα είσαι μικρός και για άλλα είσαι πολύ μεγάλος. Ειδικά αν δεν τα έχεις επιλέξει. Κι εγώ δεν επέλεξα ακριβώς να μείνω έγκυος, επέλεξα όμως να γίνω μάνα και κάπου εδώ αρχίζει η ιστορία μου…
Μάνα δεν σε κάνει το θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Τώρα το ξέρω καλά. Μάνα σε κάνει η απόφασή σου, να αφήσεις αυτό τον σπόρο να μεγαλώσει μέσα σου, να ξεμυτίσει και μετά να πάρεις όρκο αιώνιο, ότι θα τον φροντίζεις μέχρι να μην σε χρειάζεται άλλο.
Έμεινα έγκυος στα 19 και κάτι. Δεν υπάρχει πως. Ένας είναι ο τρόπος. Όχι, δεν υπάρχει ατύχημα στην ιστορία για να δικαιολογήσει πράγματα. Υπάρχει άγνοια κινδύνου ή μάλλον ευθυνών. Υπάρχει «έλα μωρέ σε μας θα συμβεί», υπάρχει πολύ ποτό, δυνατή μουσική και τα μυαλά στα κάγκελα. Δύο μήνες μετά, εμετοί, ζαλάδες, τα γνωστά. Κατευθείαν γιατρός, εξετάσεις. Έγκυος. Έγκυος στα είκοσι. Η πρώτη σκέψη, έκτρωση. Η πρώτη ενστικτώδης σκέψη είναι αυτή. Η πρώτη εγωιστική σκέψη, που κοιτάς την πάρτι σου, το μέλλον σου, τα όνειρά σου, τις σπουδές, σου, τα ξενύχτια σου, τις τρέλες σου. Και μαζί και ο φόβος… «πως θα το πω στους γονείς μου».
Καθισμένη στον καναπέ του σπιτιού, βράδυ αργά, το λέω στη μάνα μου. Το λέω στεγνά, χωρίς εισαγωγές, ωραιοποιήσεις και επικάλυψη σοκολάτας. Με κοιτά ψύχραιμη. Και η μάνα αυτή, η λέαινα, που έμεινε χωρίς άντρα από νωρίς, που με πίεσε να διαβάσω, να δώσω εξετάσεις, που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της, που με έλιωνε με μια της κουβέντα, που χτυπούσε το χέρι της το τραπέζι και έτρεμαν τα σερβίτσια, ο σκύλος και τα ντουβάρια, που έλεγε «σ αυτό το σπίτι κάνω κουμάντο εγώ», αυτή η μάνα, μου έπιασε το χέρι και μου είπε απλά, και αληθινά «ό,τι κι αν αποφασίσεις είμαι δίπλα σου».
Αυτή η στήριξη με αποσυντόνισε. Ανακούφιση και φόβος έγιναν κουβάρι μέσα μου. Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ ζυγίζοντας το μέλλον μου με μια καινούρια ζωή που μόνο θα ζητούσε από μια μάνα που ακόμα μεγάλωνε και δεν είχε ακόμα το ψυχικό απόθεμα να δώσει. Από έναν άνθρωπο που δεν ήταν έτοιμος για αυτό το ταξίδι. Και ίσως και να μην ήταν και ποτέ.
Την επομένη, στο δρόμο για τη σχολή, ένιωσα λες και σε μια νύχτα ο δρόμος γέμισε καρότσια με μωρά και μαμάδες που ποτέ δεν είχα προσέξει μέχρι τώρα. Τρυφερά χεράκια, κρεμασμένες πιπίλες, μπιμπερό, σακίδια, μια «ταλαιπωρία» με φιόγκους και αγάπη. Έπιασα την ανύπαρκτη κοιλιά μου και κοντοστάθηκα.
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
