Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ευγενικά. Θέλουμε να φέρονται σωστά στους φίλους τους και σε όλους τους ανθρώπους που συναναστρέφονται. Για αυτό όταν τα βλέπουμε να φέρονται άσχημα σε κάποιον αμέσως χτυπάνε ‘καμπανάκια’!
Μπορεί να ερχόμαστε σε άσχημη θέση οι ίδιοι, μπορεί να νομίζουμε ότι αν δεν το σταματήσουμε άμεσα το παιδί μας θα γίνει ανάγωγο, μπορεί να πιστεύουμε ότι πρέπει να παρέμβουμε για να μην γίνει κάποια παρεξήγηση. Ναι, αλλά εκείνη τη στιγμή πρέπει να μάθουμε στο παιδί να έχει ενσυναίσθηση όχι απλά να ζητήσει συγγνώμη.
Εννοείται οφείλουμε μια συγγνώμη. Αν το παιδί χτυπήσει κάποιο άλλο παιδάκι πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη. Αλλά αν το πούμε στο παιδί μας και δεν θέλει να το κάνει, δεν χρειάζεται να το πιέσουμε. Μπορούμε να ζητήσουμε εμείς συγγνώμη και να εστιάσουμε στα πιο ουσιαστικά. Όταν πιέζουμε, εξάλλου, το παιδί να ζητήσει συγγνώμη το μόνο που καταφέρνουμε είναι να το κάνουμε να ντραπεί και να νιώσει ότι είναι “κακό παιδί”.
Τα μικρά παιδιά δεν έχουν ενσυναίσθηση και οφείλουμε να τα καθοδηγήσουμε σε αυτό. Εάν, λοιπόν, χτυπήσει ένα άλλο παιδί, δεν θα μάθει ότι δεν πειράζουμε τους άλλους μέσω της συγγνώμης αλλά εξηγώντας του ότι και οι άλλοι έχουν συναισθήματα. “Εάν σε χτύπαγαν εσένα θα πονούσες;”, “θα ένιωθες καλά ή άσχημα;”, “έτσι νιώθει και η Μαρία”,”πώς θα μπορούσαμε να την παρηγορήσουμε;”. Είναι πιο πιθανό, όταν το παιδί το καταλάβει, να ζητήσει μόνο του συγγνώμη με τον τρόπο του, με μια αγκαλιά ή ένα φιλί!
