Κάθε Κυριακή στον κινηματογράφο «Αβάνα», με ζωντανή ορχήστρα, ο Κώστας Σπυρόπουλος παίζει σε μικρά και μεγάλα παιδιά Καραγκιόζη, μεταδίδοντας την αγάπη και τη ζεστασιά του. Σήμερα μας μιλά για την παλιά αυτή τέχνη, που δεν πρέπει να σβήσει, για το επίκαιρο νόημά της και φυσικά για τον αγαπημένο του πατέρα, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Ιούνιο.
Φωτογραφία με τον πατέρα του Εθνικό μας Καραγκιοζοπαίχτη Θανάση Σπυρόπουλο
Ο Θανάσης Σπυρόπουλος, ένας από τους κορυφαίους καραγκιοζοπαίκτες στην Ελλάδα, ήταν πατέρας του – και ήρωάς του. Ήρωάς του, λέει, γιατί, εκτός των άλλων, δεν ήταν «πραγματικό» του παιδί, αλλά είχε όσο θάρρος και όση αγάπη χρειάζονταν για να τον υιοθετήσει και να τον μεγαλώσει. Γιατί ο Κώστας Σπυρόπουλος, ο άξιος συνεχιστής του, ήταν ένα μωρό που βρέθηκε στον δρόμο, μέσα σε ένα καλάθι, τον χειμώνα του ‘85… Έκτοτε αγαπήθηκαν βαθιά…
Τι θα δούμε σήμερα παρακολουθώντας μια παράστασή σας;
«Έχουμε καταφέρει να “φέρουμε” τον Καραγκιόζη στο σήμερα, διατηρώντας όμως ζωντανά τα στοιχεία της παράδοσης. Δεν είναι κακό, π.χ., ένας καραγκιοζοπαίκτης να δείχνει τα “Κολλητήρια” με πιτζάμες το πρωί στα σχολεία και το βράδυ να παίζει τον “Καραγκιόζη γιατρό”, που έχει αναφορές στο έργο του Μολιέρου. Γιατί ο πατέρας μου, ο αείμνηστος Θανάσης Σπυρόπουλος, έγραφε στα σχετικά φυλλάδια ότι πρόκειται για έναν ήρωα που
απευθύνεται σε κοινό από 2 έως 102 ετών, και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια! Άρα ο σωστός καραγκιοζοπαίκτης χρειάζεται να παίζει και για το δίχρονο και για τον παππού. Έτσι θα κρατηθεί η τέχνη μας ζωντανή».
Παρακολουθώντας τον πατέρα σας μικρός αντιληφθήκατε την αξία της τέχνης του ή μεγαλώνοντας;
«Εγώ “γεννήθηκα” μέσα στον Καραγκιόζη. Δεν είχα δώρα αυτοκινητάκια. Αυτή η φιγούρα ήταν το δώρο μου. Είχα την τύχη, όταν ήμουν μικρός, να παίζουν ο Σπαθάρης στην ΕΡΤ1 και ο πατέρας μου στην ΕΡΤ2. Άρα, ό,τι έβλεπα στην τηλεόραση, το ήθελα να παίζει ακριβώς το ίδιο βράδυ στο σπίτι μου. Αργότερα, μεγαλώνοντας, ο μπαμπάς με έπαιρνε στις παραστάσεις μαζί του και, επειδή δεν έφτανα, με είχε δίπλα του σε σκαμνάκι. Δεν υπήρχε Κυριακή πρωί που να πάω αλλού βόλτα… Η “βόλτα” μου ήταν οι παραστάσεις του μπαμπά στο θέατρό μας στο Γαλάτσι».
Πώς είναι οι αντιδράσεις των παιδιών όταν βλέπουν Καραγκιόζη;
Κυρίως από τη στιγμή που αυτή την εποχή μεγαλώνουν με βίαια κινούμενα σχέδια… «Δυστυχώς αυτή είναι η σύγχρονη πραγματικότητα. Παρ’ όλα αυτά, όσο διαρκούν οι δικές μας παραστάσεις, παρατηρώ ότι τα παιδιά “χάνονται” στη μαγεία του και αυτό είναι πολύ σημαντικό και ελπιδοφόρο. Επομένως αυτή την τέχνη χρειάζεται να τη σώσουμε και όχι να τη βάλουμε στο μουσείο».
Φωτογραφία με την οικογένεια του
Γιατί πιστεύετε πως χρειάζεται τα παιδιά να βλέπουν Καραγκιόζη;
«Επειδή είναι και θα είναι πάντα ο διπλανός μας άνθρωπος! Είναι αυτό που ζούμε τώρα και είναι ο μόνος που μπορεί να σου πει τα πράγματα με το όνομά τους χωρίς να λογοκριθεί. Είναι ο μόνος που μπορεί να βγει σε ένα βήμα και να πει την αλήθεια. Ο Καραγκιόζης έχει μηνύματα για τα παιδιά, έχει παιδεία. Δεν είναι απλά ένα κουκλοθέατρο, είναι μια ιστορία από τα πολύ παλιά χρόνια, που εμείς τη φέρνουμε στο τώρα».
Ποια είναι η πιο τρυφερή σας ανάμνηση με τον πατέρα σας;
«Η πιο τρυφερή μου ανάμνηση και ταυτοχρόνως όνειρο ζωής ήταν να παίξω με το ίδιο μικρόφωνο με τον πατέρα μου. Γιατί στα δικά μου μάτια ο πατέρας μου δεν ήταν ένας απλός καλλιτέχνης. Ήταν ο ήρωάς μου. Αυτός που με έκανε να αγαπήσω αυτή την τέχνη. Του έλεγα μάλιστα:“Μπαμπά, σε έχω ταυτίσει με τον Καραγκιόζη”. Να φανταστείτε ότι πια τον αλλάζω τον Καραγκιόζη μου και τον βάζω να έχει όχι μαύρα αλλά πράσινα μάτια, όπως ήταν αυτά του πατέρα μου! Έναν περίπου χρόνο πριν φύγει από τη ζωή λοιπόν, τον Δεκέμβριο του ‘22, παίξαμε μαζί, αγκαλιά… Μετά ο μπαμπάς αρρώστησε, κι όταν αρρώστησε, δεν μιλούσε πια για Καραγκιόζη».
