Οι γονείς μου ήταν παντρεμένοι 55 χρόνια. Ένα πρωινό, η μαμά μου κατέβαινε τις σκάλες για να πάει στην κουζίνα και να φτιάξει πρωινό στον πατέρα μου. Έπαθε ανακοπή καρδιάς και έπεσε. Ο πατέρας μου τη σήκωσε και την έβαλε στο αμάξι. Έτρεχε στον δρόμο χωρίς να υπολογίζει τα φανάρια και την πήγε στο νοσοκομείο. Όταν έφτασεμ εκείνη είχε ήδη φύγει.
Κατά τη διάρκεια της κηδείας, ο πατέρας μου δεν μίλησε καθόλου, το βλέμμα του ήταν χαμένο. Δεν έκλαψε. Την ίδια νύχτα, τα παιδιά του μείναμε μαζί του. Σε ένα κλίμα πένθους και πόνου, θυμηθήκαμε όλες τις όμορφες στιγμές. Ο πατέρας μου ρώτησε τον αδελφό μου που είναι θεολόγος, να του πει που βρισκόταν η μαμά εκείνη τη στιγμή. Ο αδελφός μου μιλούσε για τη ζωή μετά τον θάνατο και έκανε εικασίες για το που βρισκόταν.
Ο πατέρας μου άκουγε προσεχτικά. Ξαφνικά μας ζήτησε να τον πάμε στο νεκροταφείο. “Μπαμπα είναι 11 το βράδυ” του είπαμε “δεν μπορούμε να πάμε τώρα”. Ύψωσε τη φωνή του και είπε “μη διαφωνείτε μαζί μου. Μην διαφωνείτε με αυτόν που έχασε τη γυναίκα με την οποία ήταν παντρεμένος 55 χρόνια”.
Δεν μίλησε κανείς από σεβασμό. Δεν του είπαμε τίποτα. Πήγαμε στο νεκροταφείο με ένα φακό και φτάσαμε στον τάφο της. Έκατσε εκεί και προσευχήθηκε. Μας είπε “ήταν 55 χρόνια, ξέρετε. Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για αληθινή αγάπη, αν δεν περάσει τη ζωή του με έναν άνθρωπο”. Σκούπισε τα δάκρυά του. “Εκείνη κι εγώ ήμασταν μαζί στα καλά και στα άσχημα. Όταν άλλαξα δουλειά, πακετάραμε, πουλήσαμε το σπίτι και μετακομίσαμε. Μοιραστήκαμε τη χαρά να δούμε τα παιδιά μας να γίνονται γονείς. Μαζί πενθήσαμε την απώλεια των αγαπημένων μας. Προσευχηθήκαμε μαζί στην αίθουσα αναμονής νοσοκομείων, στηρίξαμε ο ένας τον άλλο στον πόνο, αγκαλιαζόμασταν κάθε μέρα και συγχωρούσαμε λάθη”.
“Παιδιά μου, όλα αυτά έφυγαν τώρα και είμαι ευτυχισμένος σήμερα. Ξέρετε γιατί; Γιατί έφυγε πριν από εμένα. Δεν χρειάστηκε να περάσει τον πόνο του να με θάψει, να είναι μόνη της μετά τον χαμό μου. Εγώ θα είμαι αυτός που θα το περάσει αυτό, Δόξα Τω Θεώ. Την αγαπώ τόσο πολύ που δεν θα ήθελα να υποφέρει…”
Όταν τέλειωσε να μιλάει, τα αδέλφια μου κι εγώ ήμασταν δακρυσμένοι. Τον αγκαλιάσαμε και μας καθησύχασε. “Είναι εντάξει, μπορούμε να πάμε σπίτι. Ήταν μια καλή μέρα”.
Εκείνη τη μέρα κατάλαβα τι είναι αληθινή αγάπη. Είναι κάτι παραπάνω από ρομάντζο και σεξ. Είναι δυο άνθρωποι που στέκεται ο ένας δίπλα στον άλλο. Που έχει δεσμευτεί ο ένας στον άλλο.. στα καλά και στα άσχημα της ζωής.
Πηγή: Facebook
