Είσαι χαρούμενη γιατί βρίσκεσαι στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι μαζί με τα ξαδέλφια σου και τους γονείς σου. Τρως όλες τις λιχουδιές και ξαφνικά έρχεται η θεία σου και σου λέει “τρως πολύ για αυτό έχει μεγαλώσει η κοιλίτσα”! Ξαφνικά αρχίζεις να σκέφτεσαι αν τρως, όντως, πολύ και αν έχεις μεγάλη κοιλιά. Αν το έχεις ζήσει έστω και μία φορά, δεν θέλεις με τίποτα να συμβεί το ίδιο και στα παιδιά σου. Κι επειδή αυτή τη φορά εσύ είσαι η μαμά, δεν θα επιτρέψεις σε κανέναν να κριτικάρει με αυτόν τον τρόπο το παιδί σου.
Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα “αστείο” πείραγμα, το παιδί μπορεί να πληγωθεί, ειδικά αν το πείραγμα έχει να κάνει με την εμφάνισή του, τα κιλά του, την εξυπνάδα του ή το πόσο τρώει. Πώς βάζουμε τα όρια σε τέτοιες περιπτώσεις; Αναγνωρίζουμε ότι άλλο το αστείο, άλλο το πείραγμα. Στο πρώτο γελάμε όλοι, στο δεύτερο κάποιος πληγώνεται. Είναι εύκολο να τα ξεχωρίσεις!
Δεν πειράζουμε, λοιπόν, τα παιδιά…
-για το βάρος τους “είσαι πολύ αδύνατος/ έχεις μεγάλη κοιλίτσα”
-για τις φιλίες τους “έχεις κοπέλα ή όχι ακόμα;”
-για την εμφάνισή τους “τα πεταχτά αυτιά, τα στραβά δοντάκια, το ύψος, τα ρούχα” κ.οκ.
-για το γεγονός ότι είναι ντροπαλά “έλα μωρέ μην ντρέπεσαι, απλά πες μου γεια, πάρε με μια αγκαλιά δεν θα σπάσεις”
-για τις επιδόσεις στο σχολείο/ την εξυπνάδα “αφού εσύ είσαι έξυπνος/ είσαι ο πιο έξυπνος στην τάξη/ μα γιατί πήρες 9 αφού είσαι Αϊνστάιν”
Διάβασε επίσης
Που θα πάμε τα Χριστούγεννα με τα παιδιά; Ξεχωριστές προτάσεις για όλη την οικογένεια
