“Σήμερα θα φάμε γιουβέτσι”, λέω με χαρά στον 7χρονο γιο μου- ένα φαγητό που πάντα του άρεσε- για να πάρω την θυμωμένη απάντηση “δεν θέλω γιουβέτσι, θέλω μακαρόνια”. Όσο κι αν του εξηγήσω ότι “αυτό είναι το φαί για σήμερα” και “μα εσένα σου αρέσει το γιουβέτσι”, εκείνος αναστατώνεται ακόμα περισσότερο. “Δεν μου αρέσει, δεν μπορείς να με αναγκάσεις, δεν θα το φάω”. Και η κατάσταση χειροτερεύει. Από αναστατωμένος έχει γίνει πολύ θυμωμένος, φωνάζει και κλαίει. “Είσαι κακιά μαμά”.
Εκείνη η στιγμή είναι δύσκολη. Αναρωτιέσαι “πότε μπήκε το παιδάκι μου στην εφηβεία και δεν το κατάλαβα;” και “αν κάνει έτσι τώρα, πώς θα κάνει στα 12;” και ταυτόχρονα εκνευρίζεσαι κι εσύ. Λες “πρέπει να θέσω όρια, η κατάσταση έχει ξεφύγει”. Είσαι κουρασμένη και εκνευρισμένη. Αν φωνάξεις “τελείωσε, αυτό είναι το φαγητό, αν δεν θέλεις θα μείνεις νηστικός”, δεν θα καταφέρεις τίποτα, κι όμως το λες.
Όλοι το κάνουμε αυτό, όχι κάθε μέρα. Αλλά το κάνουμε. Ποια είναι η λύση; Οι ειδικοί λένε ότι όταν φωνάζουμε σε ένα παιδί την ώρα που είναι θυμωμένο, το απομακρύνουμε. Όταν πάμε να θέσουμε όρια την ώρα που βιώνει ένα έντονο συναίσθημα, τότε δεν θα βγάλουμε άκρη. Όταν το παιδί είναι αναστατωμένο, χρειάζεται ενσυναίθηση, ασφάλεια και αγάπη. Όχι φωνές, ούτε τιμωρία.
Είναι η κατάλληλη στιγμή να αφήσουμε… το γιουβέτσι στην άκρη και να διαχειριστούμε αυτό που βιώνουμε εκείνη τη στιγμή, τον θυμό. Όχι την άρνηση, αλλά αυτό που τον οδήγησε στην άρνηση και στον θυμό. Είναι η στιγμή να μάθει σιγά-σιγά πώς διαχειριζόμαστε τον θυμό. Ναι, να δει από εμάς ότι ενώ είμαστε εκνευρισμένοι παραμένουμε ψύχραιμοι. Είμαστε ο βράχος. Κι είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε και να καθοδηγήσουμε. Για να προσφέρουμε την απόλυτη αγάπη μας με μια αγκαλιά και κατανόηση.
Αντί, λοιπόν, να φωνάξουμε, του μαθαίνουμε πώς να το διαχειριστεί μέσα από τη δική μας αντίδραση:
Αντί για: “Σταμάτα να χτυπάς. Αν δεν σταματήσεις θα σου πάρω το tablet” μπορούμε να πούμε “δεν μπορώ να σε αφήνω να χτυπάς. Έλα να χτυπήσουμε μαζί μια μπάλα” (όταν θέλουμε να χτυπήσουμε, διοχετεύουμε την ενέργειά μας αλλού)
Αντί για: “Σταμάτα να φωνάζεις, η τηλεόραση θα κλείσει”, μπορούμε να πούμε “το ξέρω ότι σου είναι δύσκολο να σταματήσεις να βλέπεις τηλεόραση. Τι νομίζεις ότι θα μπορούσε να σε βοηθήσει;” (προσφέρουμε εναλλακτικές)
Αντί για: “Κάθε βράδυ φωνάζεις ότι δεν θες να πας για ύπνο, αυτό πρέπει να σταματήσει!”, μπορούμε να πούμε ήρεμα “το ξέρω ότι δυσκολεύεσαι να πας για ύπνο κάθε βράδυ. Ας βρούμε μαζί ένα σχέδιο. Τι θέλεις να κάνουμε πριν τον ύπνο για να χαλαρώνεις; (βρίσκουμε μαζί μια νέα ρουτίνα ύπνου που θα βοηθήσει το παιδί να συνδεθεί μαζί μας και να χαλαρώσει πριν τον ύπνο)
