Μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση έκανε ο γνωστός παιδίατρος Στέλιος Παπαβέντσης στο Facebook για την σημερινή σχολική εκπαίδευση στη χώρα μας, αναφερόμενος τόσο στα βιβλία που δίνονται στους μαθητές αλλά και στον τρόπο διδασκαλίας.
Όπως έγραψε “Πώς να σκοτώσεις τη μάθηση και να εξοντώσεις την φιλαναγνωσία, με στείρα ανάλυση και κανόνες. Πώς να απογυμνώσεις την γνώση από χρώμα και μυρωδιά, μετατρέποντάς την σε επιβολή άνευρης μελέτης σχολαστικών κανόνων από ακατανόητα βιβλία – εκτρώματα.
Καλώς ήρθατε στην ελληνική σχολική εκπαίδευση”, ενώ αναδημοσίευσε την ανάρτηση του συγγραφέα παιδικών βιβλίων Μάνου Κοντολέων που αποκάλυψε ότι διαβάζοντας τον εγγονό του… ούτε εκείνος καταλάβαινε όσα έγραφε το σχολικό βιβλίο:
“Πάνω από 40 χρόνια ασχολούμαι με τη συγγραφή. Κοντά 100 τα βιβλία μου. Αμέτρητα τα άρθρα και οι κριτικές που έχω δημοσιεύσει. Αναρίθμητα τα βιβλία που έχω διαβάσει. Κι όμως σήμερα το απόγευμα, καθώς βρέθηκα δίπλα στον εγγονό μου -μαθητή της 1ης Γυμνασίου- και θέλησα να τον βοηθήσω να διαβάσει για το αυριανό διαγώνισμά του στη Γλώσσα, τα βρήκα… μπαστούνια. Το αυριανό διαγώνισμα έχει να κάνει με τα είδη των προτάσεων! Απλές, ελλειπτικές, επαυξημένες, σύνθετες μα και αποφαντικές, προστακτικές, επιφωνηματικές, ερωτηματικές, αρνητικές και καταφατικές. Ομολογώ πως τις μισές και παραπάνω από αυτές δεν ξέρω να τις ξεχωρίζω (αν και σίγουρα στα γραπτά μου τις χρησιμοποιώ). Ο εγγονός μου ζητούσε παραδείγματα -αυτό άλλωστε και στο αυριανό διαγώνισμα θα του ζητηθεί. Μου ήρθε η ιδέα να πάρω ένα μικρό απόσπασμα από βιβλίο μου που μέσα στο ΄24 θα κυκλοφορήσει -το είχα άλλωστε μέσα στον φορητό υπολογιστή μου. Σας το αντιγράφω: <<Η γιαγιά μου -αν θέτε το πιστεύετε, αλλά σας λέω πως έτσι είναι- έχει το δικό της blog και γράφει τις εντυπώσεις της από τα βιβλία που διαβάζει. Κι απ΄ ότι έχω δει -έχω κι εγώ ρολάρει τις αναρτήσεις της- έχει και πολλούς followers. Και ακόμα, πολύ συχνά διάφοροι συγγραφείς και εκδότες τις στέλνουν τα βιβλία τους για να γράψει τη γνώμη της γι αυτά στο blog της.
Η γιαγιά, μάλιστα, δεν είναι η μόνη στην οικογένεια που έχει blog.
Κι ο μπαμπάς μου έχει ένα– αυτός γράφει τις εντυπώσεις του από τους ποδοσφαιρικούς αγώνες που παρακολουθεί στα διάφορά κανάλια που είναι συνδρομητής.
Κι η μαμά το δικό της, που όμως μόνο μια ανάρτηση έως τώρα έχει ποστάρει.
Μα και η άλλη μου γιαγιά (αυτή που μένει στον κάτω όροφο) είναι blogger. Ανεβάζει τις παλιές συνταγές ζαχαροπλαστικής της δικής της μαμάς. Αλλά επειδή όταν η μαμά της έγραφε σε ένα τετράδιο τις συνταγές, μετρούσαν τα υλικά όχι με γραμμάρια αλλά με δράμια (μη μου ζητήσετε να σας πως ποια είναι η διαφορά, δεν την ξέρω και μήτε θέλω να την μάθω), κανείς δεν μπορεί να ακολουθήσει με σωστό τρόπο τις οδηγίες κι έτσι κανείς δεν φτιάχνει εκείνα τα γλυκά της προγιαγιάς μου.
Ο καημένος ο εγγονός προσπαθούσε να ανακαλύψει ποια είδη προτάσεων ο παππούς του είχε χρησιμοποιήσει. Με κοιτούσε ερωτηματικά. Χαμήλωνα τα βλέμμα γιατί ιδέα δεν είχα.
Μα αργότερα -τώρα που από το γραφείο μου κάνω αυτή την ανάρτηση- αναρωτιέμαι αν έχει νόημα η Πολιτεία να προσπαθεί να κάνει έναν έφηβο να μάθει -και να αγαπήσει- τη γλώσσα του με ένα τόσο άνευρο και εντέλει απωθητικό τρόπο. Γιατί να μην αφήσουμε τους κανόνες στους ειδικούς και τους αυριανούς πολίτες να τους μπολιάζουμε με πολλές, πάρα πολλές αφηγήσεις και αναγνώσεις καταξιωμένων κειμένων; Δεν είμαι ειδικός, δεν σπούδασα σε φιλολογική σχολή, θετική επιστήμη σπούδασα, μα τη γλώσσα την έκανα δέρμα μου μέσα από τα όσα διάβασα και διαβάζω. Την έκανα δέρμα μου και την αγάπησα από τότε που ήμουνα κι εγώ παιδί και έφηβος καθώς διάβαζα λογοτεχνικά βιβλία, ενώ βαριόμουνα αφόρητα να αποστηθίζω τους κανόνες του συντακτικού και της γραμματικής. Και είμαι βέβαιος πως τόσο εγγονός μου όσο και οι συμμαθήτριές και οι συμμαθητές του -παιδιά της εικόνες και του διαδικτύου- κάπως με παρόμοιο τρόπο ίσως το καταφέρουν, φτάνει βέβαια κάποιοι αρμόδιοι να φροντίσουν να τους φέρουν σε επαφή με τις προτάσεις μιας Σουρέλη ή μιας Πέτροβιτς, ενός Λουντέμη ή ενός Καλιότσου. Όλοι δε θα γίνουμε γιατροί για να ξέρουμε τον μηχανισμό με τον οποίο μια ασθένεια πιθανόν να κτυπήσει τον οργανισμό μας. Αλλά μας αρκεί να έχουμε μάθει βασικούς κανόνες υγιεινής ζωής. Και τα σπίτια που ζούμε δεν είμαστε εκείνοι που τα σχεδίασαν για να μην πέσουν στο κεφάλι μας -αρκεί να ξέρουμε να τα συντηρούμε.
Με δυο λόγια (κι ας μην παρεξηγηθώ): μήπως αυτοί που περισσότερο μισούν τη γλώσσα είναι οι φιλόλογοι;”
Δες εδώ την ανάρτηση
