Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι για να ευγνωμονείς το Θεό όταν ξυπνάς: Ο ένας είναι η υγεία. Ο άλλος είναι πως δεν χρειάζεται, για σήμερα τουλάχιστον, να κάνεις μετακόμιση.
Η μετακόμιση με παιδιά είναι μία τολμηρή επιχείρηση, μία ασύλληπτη σε δυσκολία περιπέτεια, που σμπαραλιάζει τα νεύρα σου, που χαρακώνει το δέρμα σου, που διαλύει τις ρομαντικές αυταπάτες σου.
Είναι κάτι που μπορείς να το βάλεις στο βιογραφικό σου:
«Έχω μετακομίσει – με παιδιά- τρεις φορές, τέσσερις, κοκ» και να πάρεις αμέσως μπόνους αποδοτικότητας. Είναι από τα θέματα που όταν θα τα διηγείσαι στα εγγόνια σου, δίπλα στο τζάκι, θα εισπράττεις μόνο θαυμασμό: «Τί έχεις περάσει κι εσύ,γιαγιά…»
Σας μιλάει ένας βετεράνος των μετακομίσεων.
Ως φοιτήτρια, είχα μετακομίσει πέντε φορές. Είχα ανεβάσει μικρό ψυγείο στους ώμους μου στο τέταρτο όροφο, χωρίς ασανσέρ, είχα πακετάρει και ξεπακετάρει μόνη μου όλα τα βιβλία. Εννοώ, δεν είμαι καμία άβγαλτη. Κι όμως… Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για την ταινία τρόμου της μετακόμισης με παιδιά.
Έχεις γεννήσει λοιπόν για πρώτη φορά, έχεις βολευτεί μία χαρά στο πρώην εργένικο διαμέρισμά σου και γέρνεις ευτυχισμένη πάνω από το λίκνο που έχεις σφηνώσει δίπλα στο διπλό κρεβάτι. Αλλά το μωρό μεγαλώνει… Και ο παιδίατρος συστήνει να αλλάξει δωμάτιο.
Κοιτάς γύρω για να βρεις ένα έξτρα δωμάτιο. Δεν υπάρχει. Εκτός αν βάλεις το μωρό στην αποθήκη με τις ηλεκτρικές σκούπες – πράγμα που καλό θα ήταν να μην το κάνεις. Οπότε αποφασίζεις να μετακομίσεις παρά τις αντιρρήσεις του άντρα σου: « Μία χαρά είμαστε εδώ, μωρό, μπορούμε να ανακαινίσουμε την αποθηκούλα με τις σκούπες και να την κάνουμε παιδικό». Αλλά εσύ είσαι φύσει ονειροπόλα. Και σκέφτεσαι ένα φωτεινό δωμάτιο για παιδικό, με βιολετί χρώμα στους τοίχους και λουλουδάτες κουρτίνες να ανεμίζουν ονειρικά.
Οπότε αποφασίζεις να μετακομίσεις.
Ο άντρας σου αντιστέκεται κομψά, οπότε καταλαβαίνεις πως είσαι πια μόνη σε αυτή την περιπέτεια. Ψάχνεις για σπίτι. Με ήλιο, με αέρα, με μεγάλα δωμάτια, κοντά στο μετρό για να σε φτάνει η μαμά. Και το βρίσκεις. Αυτό είναι το πρώτο μέρος.
Ακολουθεί το άλλο: το δύσκολο.
Πακετάρεις. Πακετάρεις για μέρες, για μήνες… Έχεις κλείσει όλο το βιος σου σε κουτιά. Τότε θυμάσαι πως έχει κλείσει μέσα και το μπλέντερ. Ξεπακετάρεις δύο τρία κουτιά για να βρεις το μπλέντερ, έχεις να κάνεις τη φρουτόκρεμα, πώς το ξέχασες;
Ξαναπακετάρεις.
Έχεις αφήσει απ’ έξω δύο τρεις αλλαξιές του μωρού για παν ενδεχόμενο, γιατί είσαι έξυπνη, γιατί είσαι σοφή. Αλλά το μωρό βγάζει τρεις, τέσσερις, πέντε ρουκέτες. Οπότε δεν έχεις πια καθαρά ζιπουνάκια. Ξεπακετάρεις δύο τρία κουτιά. Αλλάζεις το μωρό. Είσαι αποτελεσματική, είσαι καταπληκτική. Αλλά το μωρό κλαίει. Κάπου έχει χαθεί η πιπίλα. Κάπου έχει χαθεί και η αναπληρωματική πιπίλα. Ξεπακετάρεις για να βρεις την τρίτη πιπίλα. Ο άντρας σου σε κοιτάζει σαδιστικά.
Δε θα το κουράσω άλλο, δε θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες, μπορεί να μας διαβάζουν και μικρά παιδιά.
Ακολουθεί ένας Γολγοθάς με φορτηγά, εργάτες που μετακινούν βάρβαρα τα υπάρχοντά σου, μωρά που κλαίνε απεγνωσμένα στο στήθος σου ενώ εσύ κάθεσαι ατρόμητη στο μπροστινό κουβούκλιο του φορτηγού και ορκίζεσαι μέσα σου πως δεν θα ξαναμετακομίσεις. Αν καταφέρεις να παραμείνεις παντρεμένη μετά από αυτή τη δοκιμασία, μπορεί να αποπειραθείς να κάνεις κι άλλο παιδί. Ή και ένα τρίτο. Οπότε μετακομίζεις. Ο άντρας σου διαφωνεί αλλά στο τέλος συμβιβάζεται και πάλι κομψά.
Πακετάρεις μόνη για να κάνεις οικονομία.
Δεν είναι καιρός για έξοδα, έχεις δύο, τρία παιδιά. Πακετάρεις για βδομάδες, για μήνες. Τελειώνεις το πακετάρισμα. Μετά, το μεγάλο παιδί θυμάται πως έχει αγώνα αύριο, πού είναι η μπλούζα του μπάσκετ; Ξεπακετάρεις, δεν την βρίσκεις, ξεπακετάρεις δύο, τρία, πέντε κουτιά, τη βρίσκεις. Ηρεμείς. Μετά το δεύτερο παιδί θυμάται πως δεν μπορεί να κοιμηθεί χωρίς τον λούτρινο δεινόσαυρο. Ξεπακετάρεις. Δεν βρίσκεις ποτέ τον λούτρινο δεινόσαυρο, παρ’ όλο που ξεπακετάρισες όλα τα πακέτα.
Ευτυχώς το τρίτο παιδί δεν κλαίει για την πιπίλα, του την έχεις κολλήσει με μονωτική στα μάγουλα, γιατί είσαι προνοητική, γιατί είσαι σοφή πια. Κι επιπλέον είσαι εκπαιδευμένη.
Μετακομίζεις.
Ανεβαίνεις στο κουβούκλιο του φορτηγού, με αέρα νικήτριας. Είσαι παλιά πια, δεν είσαι ψάρακας. Μπαίνεις σε ένα σπίτι με σπαρμένα κουτιά και αποσυνδεμένες ηλεκτρικές συσκευές. Τα παιδιά πεινάνε, τα παιδιά ζητούν την μπλούζα για τον αγώνα, το λούτρινο δεινόσαυρο, την τέταρτη πιπίλα. Τα παιδιά κλαίνε, τα παιδιά ουρλιάζουν. Κλαις και συ, σχεδόν με απόγνωση. Κλαις μέσα στο χάος με μαύρο δάκρυ. Ο άντρας σου δεν σε κοιτάει πια σαδιστικά. Γιατί δεν είναι εκεί. Είναι παλιός πια, δεν είναι ψάρακας, είναι πια εκπαιδευμένος..
Θα έρθει το βράδυ, θα έρθει σε μία βδομάδα, θα έρθει σε έναν μήνα. Θα έρθει όταν η κούνια θα είναι συναρμολογημένη, το μπλέντερ στην πρίζα, ο δεινόσαυρος στο προσκεφάλι, η πιπίλα στο στόμα, τα καδράκια στους τοίχους. Και θα σε βρει με μετάλλιο ανδρείας καρφωμένο στο στήθος. Σκληρή και θανάσιμη.
Το νέο βιβλίο της Γιώτας Στεφάνου «Το ζευγάρι απέναντι δεν καυγαδίζει πια» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος
