Οι γονείς αγαπούν, στηρίζουν, καθοδηγούν τα παιδιά τους ώστε να μπορέσουν να ξεδιπλώσουν τον μοναδικό χαρακτήρα τους, να εξελιχθούν και να γίνουν ευτυχισμένοι ενήλικες με υγιείς σχέσεις. Αυτή η καθοδήγηση έρχεται από τους γονείς με διάφορες μορφές. Οι γονείς είναι σωστά πρότυπα ώστε τα παιδιά να μιμηθούν τις υγιείς συμπεριφορές τους αλλά και να μάθουν πώς να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους και τις δυσκολίες. Θέτουν, επιπλέον, όρια ώστε τα παιδιά να νιώθουν ασφάλεια μέσα σε αυτά τα πλαίσια να δοκιμάσουν αυτά τα όρια, να πειραματιστούν και να μάθουν.
Πολλές φορές, φυσικά, οι γονείς στην προσπάθειά μας να θέσουμε όρια δεν καθοδηγούμε αλλά δίνουμε εντολές ή κριτικάρουμε με τη στάση μας τη συμπεριφορά του παιδιού. Αν αλλάξουμε, όμως, προσέγγιση θα καταφέρουμε όχι απλά να “διορθώσουμε” μια συμπεριφορά αλλά και να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που ευνοεί τη θετική συμπεριφορά. Κι ο τρόπος για να το κάνουμε αυτό είναι να καθοδηγούμε τα παιδιά περνώντας του ταυτόχρονα σημαντικές αξίες που θα του είναι χρήσιμες για μια ζωή.
Όταν το παιδί παρατάει κάτι ή δεν προσπαθεί
Αντί να πούμε “έλα δεν είναι δύσκολο. Πρέπει να το κάνεις”, μπορούμε να δείξουμε ότι δεν πειράζει να διστάζουμε μπροστά σε μια πρόκληση και πως πάντα μπορούμε να ζητάμε βοήθεια από τους ανθρώπους που μας αγαπούν: “Το ξέρω ότι έχεις θάρρος, είμαι εδώ για σένα”.
Όταν κάποιος το πιέζει
Πόσες φορές δεν έχουμε πει στο παιδί “έλα φάε ακόμα μια μπουκιά, θα χαρώ πολύ/ η γιαγιά θα χαρει κλπ”; Αυτό που οφείλουμε να μάθουμε στο παιδί, όμως, είναι να ακούει το σώμα του και τις ανάγκες του. “Είσαι υπεύθυνη για το σώμα σου”, μπορούμε να πούμε, δίνοντας την ευκαιρία στο παιδί να σκεφτεί αν πεινάει κι άλλο, αν φούσκωσε ή αν θέλει να κάνει ένα διάλειμμα.
Όταν γκρινιάζει ή είναι πολύ απαιτητικό
“Δεν θα γίνει αυτό που λες έτσι όπως γκρινιάζεις” ή “μίλα καλύτερα” μπορεί να πούμε σε ένα παιδί που απαιτεί ένα δώρο, κάτι που χρειάζεται ή γκρινιάζει επειδή δεν έγινε το δικό του. Όμως έτσι μπορεί να φοβηθεί κάποια στιγμή να μας ζητήσει τη βοήθειά μας ή να ταυτιστεί με την ταμπέλα του “γκρινιάρη”. Αν πούμε “μπορείς πάντα να ζητάς με ωραίο τρόπο αυτό που θέλεις ή χρειάζεσαι”, θα ξέρει ότι εμείς θα το ακούσουμε όποτε μας χρειαστεί ενώ οφείλει να δείχνει ευγένεια και σεβασμό.
Όταν χτυπάει κάποιο άλλο παιδί
Όταν το παιδί χτυπάει κάποιο άλλο παιδί ή εμάς συνήθως προσπαθούμε άμεσα να το σταματήσουμε. “Σταμάτα να χτυπάς/ σπρώχνεις. Δεν είναι σωστό”, θα πούμε. Οφείλουμε, βέβαια, ως καθοδηγητές να εξηγήσουμε ότι “πρέπει να σέβεσαι τα όρια του άλλου και το σώμα του”.
Όταν κάνει κάποιο λάθος
Εξαρτάται από το λάθος και τις συνέπειες, αλλά πολλοί γονείς ξεχνούν να στηρίξουν το παιδί που νιώθει άσχημα για το λάθος και επικεντρώνονται στις συνέπειες. “Απογοητεύτηκα πολύ, πήγαινε στο δωμάτιό σου”, μπορεί να πούμε για να συνέλθουμε κι εμείς! Αυτό που χρειάζεται, όμως, ένα παιδί είναι να μάθει και να θυμάται ότι “θα σε αγαπώ πάντα. Θα βρούμε μαζί μια λύση”!
Διάβασε επίσης Πώς θέτουμε όρια στα παιδιά; Μήπως το κάναμε λάθος τόσο καιρό;
