Δεν μου έχει τύχει η αλήθεια είναι, ίσως γιατί φοβούνται για την σωματική τους ακεραιότητα, ίσως δεν το έχω πάρει χαμπάρι, ίσως δεν είμαι τόσο μυγιάγγιχτη.
Για το παιδί μου μόνο καλά ακούω ή δεν ακούω τίποτα.
Ακούω για τα παιδιά των άλλων και το κυριότερο όλων, λέω για τα παιδιά των άλλων. Έχω άποψη δηλαδή την οποία εκφράζω άφοβα και ανάλογα με τον βαθμό της σχέσης μου με τον έτερο γονέα, προσαρμόζω το λεξιλόγιο και το ύφος. Πόσο δικαίωμα έχω να το κάνω; Πόση δύναμη βρίσκει αυτή η μάνα που με ακούει να κρατηθεί και να μην μου δαγκώσει το λαρύγγι;
«Ποια είσαι εσύ μωρή που κρίνεις το παιδί μου;»
Είμαστε μεγάλοι άνθρωποι και βρίσκουμε τρόπο να το χειριστούμε. Τους πλακώνουμε στο ξύλο ή απλά δεν τους κάνουμε παρέα. Τι γίνεται όμως όταν παρακάμπτουμε τον ενήλικα και βαδίζουμε κατά μέτωπο στον ανήλικο;
Κλασσική περίπτωση, το τρίχρονο στην παιδική χαρά που την βρίσκει με το χαλίκι και επίσης βρίσκει εξίσου διασκεδαστικό να το εξφενδονίζει στις 360 μοίρες στερώντας την όραση από τον κοσμάκη. Ο μπαμπάς χαλαρός, στο κινητό, αδιαφορεί πλήρως. Μέχρι που βλέπει έναν ξένο να μιλά στο παιδί του. Τότε παίρνει μπροστά.
Προσωπικά επιτρέπω τις παρατηρήσεις στο παιδί μου εφόσον έχουν την μορφή συστάσεων.
Επιτρέπω να «την λένε» στο παιδί μου, αρκεί να μην το ξεφτιλίζουν.
Θεωρώ ότι του κάνει καλό να καταλαβαίνει ότι κι άλλοι μπορεί να διαφωνούν με συμπεριφορές του, εκτός από την μαμά και τον μπαμπά.
Ειδικά σε πάρτι ή στο σχολείο, όπου ο περίγυρος αποτελείται κυρίως από γονείς και όταν γίνεσαι γονιός αντιμετωπίζεις όλα τα παιδιά, λίγο -πολύ, ως εν δυνάμει δικά σου. Οπότε η στάση μου είναι καλοπροαίρετη απέναντι σε συστάσεις που γίνονται στο παιδί μου από δασκάλους ή άλλους γονείς. Εφόσον έχουν δίκιο κι εφόσον αντιμετωπίζουν το θέμα με ένα σχετικό τακτ. Πολλές φορές τις αποζητώ κιόλας.
Αν το παιδί μου λοιπόν μασάει σαν κατσίκι κάνοντας αηδιαστικούς θορύβους, τρώει με τα χέρια λερώνοντας το περσικό χαλί της άλλης που το’χει πληρώσει μαύρο χαβιάρι, γκαρίζει ακατάπαυστα και γενικά αδιαφορεί πλήρως για τους γύρω του κι εγώ δεν κάνω κάτι γι αυτό, τότε θεωρώ πολύ φυσιολογική την παρέμβαση από έναν τρίτο απευθείας στο παιδί μου. Μα γιατί να μην απευθυνθεί σε μένα;
Γιατί είναι πολύ αυθόρμητο και φυσιολογικό να αντιδρά κάποιος απευθείας στην πηγή του προβλήματος. Αν το πράξει με σωστό τρόπο κάνει καλό στο παιδί μου. Αν το πράξει με βία λεκτική ή σωματική τότε θα έχει σοβαρό πρόβλημα μαζί μου. Απλά πράγματα.
Θεωρώ όμως, ότι όλοι έχουμε καταπιεσμένο έναν ξερόλα μέσα μας τον οποίο αφήνουμε να βγει στην επιφάνεια όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν.
Η καταλληλότερη συνθήκη είναι μία και λέγεται «πιτσιρίκι».
Αρα, κάποιος μικρότερος, πιο αδύναμος με σαφώς λιγότερες γνώσεις και πιο πεσμένες άμυνες.
Ο εμπαθής γονιός που πιθανά δεν έχει καταφέρει να επιβληθεί ούτε δευτερόλεπτο στον διάδοχό του και αποφασίζει να «λούσει» τον δικό μου με την ακατανίκητη ανάγκη να τον μειώσει , να τον λιώσει, να τον τελειώσει, απλά την έβαψε. Με συνοπτικές διαδικασίες.
Ατάκες τύπου:
«Δημητράκη, ακόμα δεν ξέρεις να διαβάζεις; Είναι δυνατόν; Η Μαρία μας ξέρει να διαβάζει από 2 χρονών. Είναι πολύ έξυπνο παιδί»
« Τι κάνεις εκεί ρε μαλακισμένο;»
« Αν δεν σταματήσεις να χοροπηδάς θα πάρω την αστυνομία να έρθει να σε μαζέψει και θα σε βάλει φυλακή»
« Απορώ πώς σε αντέχει η μάνα σου και δεν σ ‘έχει διώξει από το σπίτι»
«Σταμάτα να κλαις σαν κοριτσάκι»
και όλες οι πιθανές εκδοχές τους, μπορούν να με εξωθήσουν στα άκρα.
Γράφει η Amaury Kraanti
*Ακολούθησε το @themamagers στο instagram
