Οι φοβίες που έχουν τα παιδιά, ένα δυσάρεστο συναίσθημα που τα οδηγεί σε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά που θα τα ανακουφίσει, τα βάζει συχνά σε μια διαδικασία να αποφεύγουν καταστάσεις που τους θυμίζουν τη φοβία τους. Η αποφυγή αυτή, για παράδειγμα “φοβάμαι το σκοτάδι, θα κοιμηθώ με ανοιχτό φως ή φοβάμαι το ποδήλατο, θα κάνω πατίνι ή δεν θα ανέβω στο ποδήλατο”, οδηγεί τα παιδιά σε ένα φαύλο κύκλο. Ενώ ανακουφίζει, δεν λύνει το πρόβλημα.
Σύμφωνα με την ψυχολόγο Ναταλί Βέλτση που μίλησε στην εκπομπή “Μπαμπά-δες” για τις φοβίες των παιδιών και τους τρόπους που μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε οι γονείς, η αποφυγή μιας φοβίας μπορεί να δημιουργήσει επιπλέον προβλήματα, όπως ντροπή- επειδή φοβάται και δεν ξεπέρασε μια φοβία του, αλλά και επιπλέον σκέψεις γύρω από την φοβία που τα απασχολεί.
“Για να ξεπεράσουμε μια φοβία, πρέπει να δουλέψουμε τον τρόπο σκέψης κι όχι να ενισχύουμε σκέψεις αποφευκτικές. Μπορεί στην ουσία να ανακουφίζεται το παιδί αλλά δεν δουλεύει την φοβία. Είναι σαν να βλέπω ένα σκύλο και να φοβάμαι και να αλλάζω πεζοδρόμιο. Κάποια στιγμή θα βρεθώ σε ένα αδιέξοδο και δεν θα μπορώ να αλλάξω πεζοδρόμιο. Μπορεί να νιώθω ανήμπορος, ανίκανος“, λέει.
“Με εκλογίκευση, είτε με τη βοήθεια ενός ειδικού ή αν δεν γίνεται μόνοι μας, δουλεύουμε τον τρόπο σκέψης“, εξηγώντας ότι με λογικά επιχειρήματα εξηγούμε την φοβία και ανακουφίζουμε το παιδί για τους λόγους που πρέπει να νιώθει ασφάλεια. “Αλλάζουμε την συμπεριφορά σταδιακά”, τονίζει εξηγώντας ότι αν για παράδειγμα ένα παιδί φοβάται να κοιμηθεί μόνο του, δεν το πιέζουμε αμέσως να κοιμηθεί μόνο του. “Αφού δουλέψουμε το μυαλό του, τη λογική του με πολλή υπομονή, βλέποντας και τους γονείς ως παράδειγμα, κάνουμε σταδιακή έκθεση στο φοβικό αντικείμενο”.
Δες το σχετικό απόσπασμα:
