Της πατρίδας μου η μητέρα έχει στόμα ανθηρό. Όποιος τολμήσει να της κάνει υποδείξεις, προτάσεις, συστάσεις και άλλα τέτοια καουμπόικα, χωρίς βιογραφικό ανάλογο του δικού της μητρικού μεγαλείου, χαίρει της πλήρους υποτίμησής της.
Γιατί μόνο αυτή – και 27 κατασκευαστές πλυντηρίων… ξέρουν!
Μόνο η δόλια η μάνα και οι συναγωνίστριές της μπορούν να κατανοήσουν τον πόνο της. Να μοιραστούν τις γνώσεις της από παιδιατρικής, παιδοψυχολογίας μέχρι και ανθοδετική Ικεμπάνα.
Παρατηρώντας, συχνά, τέτοιου είδους συμπεριφορές που οι μαμάδες απομονώνουν έξω από το κέντρο λήψεως εξωτερικών πληροφοριών οτιδήποτε δεν κυκλοφορεί με παιδί, μου γεννήθηκε προσφάτως το ερώτημα:
– Όταν πάτε στο γιατρό, βεβαιώνεστε πρώτα ότι έχει περάσει την αρρώστια που ζητάτε να σας θεραπεύσει; Αν είστε ακόμα πιο προχώ, και πάτε στον ψυχίατρο επιδιώκετε με φανατισμό να έχει – τουλάχιστον – νοσηλευτεί στου Μαρκομιχελάκη;
Τι είναι ακριβώς αυτό που σου δίνει τη δύναμη να ξεστομίζεις ένα υποτιμητικό «εσύ δεν ξέρεις γιατί δεν έχεις παιδί»;
Και εσύ, δηλαδή, γιατί είσαι η φωτεινή Πιπιλή-Παντογνώστης;
Θα ήθελα να σε πληροφορήσω ότι σε μια παρέλαση, την καλύτερη αίσθηση της πορείας και της εξέλιξής της, την έχει κάποιος που είναι έξω από αυτή. Κάποιος που, απλά, την παρακολουθεί. Η απόσταση από το συμβάν, σου δίνει το χώρο και την άνεση να σκεφτείς αντικειμενικά, και ψύχραιμα. Δεν εμπλέκεσαι στο γεγονός και δεν χάνεσαι στα ταπεινά «εγώ ξέρω».
Η δεκτικότητα σε γνώμες και απόψεις, να ξέρετε, δεν έχει, στην ουσία, διαβάθμιση αποδοχής. Όποιος απαξιώνει μια συμβουλή, γνώμη που του δίνεται με αγάπη, αλλά με ελλείψεις στο βιογραφικό του, στην ίδια κατηγορία θα βάλει και τη γνώμη του ειδήμονα, απλά στο πιο πάνω ράφι. Το σκόνισμα, πάντως, δεν το γλιτώνουν. Είναι σωστό και βέβαιο ότι μόνο ο συστρατιώτης σου θα νιώσει τον πόνο σου στον πόλεμο, όμως, ο πόλεμος πολλές φορές κουράζει και βαραίνει το μυαλό και χρειάζεται κάτι πιο φρέσκο και διαφορετικό να σε σπρώξει να πας παρακάτω. Nα βγεις από τα χαρακώματα και να παλέψεις με άλλο τρόπο.
Αυτό που χρειάζεται δεν είναι απλά να ακούμε, αλλά να έχουμε την ωριμότητα να φιλτράρουμε. Να παίρνουμε από τον καθένα αυτό που έχει να κάνει με εμάς. Που ταιριάζει την περίπτωσή μας και μας πάει παρακάτω. Μας διευκολύνει.
Μην κλείνετε τους δίαυλους επικοινωνίας με κανέναν και για τίποτα. Μη χάνεστε μέσα σε μια μετάφραση που ποτέ δεν κάνετε. Και κυρίως, μην βγάζετε έξω από τη ζωή σας ό,τι διαφέρει, βαλτώνοντας σε ομάδες και κλίκες «ομοϊδεατών» τεκνούχων! Θα χάσετε όλη την «παρέλαση» και είναι κρίμα!
Και όποιος έχει αντίρρηση με τα παραπάνω, δεν ξέρει αυτός!
