Σου μιλάει μία μάνα. Είμαι αυτή η ηλίθια που σπρώχνει το καρότσι. Αυτή που σιγοντάρει πίσω από το ποδήλατο. Αυτή που το κρατάει από το χέρι και περπατάει. Σου μιλάει ένας συμπολίτης. Ένας γείτονας. Ένας άνθρωπος. Όλα αυτά είμαι εγώ. Όλα αυτά είναι οι γύρω σου. Γιατί ξέρεις κάτι; Κούκου. Δεν είσαι μόνος. Μην τρομάζεις. Δεν είμαι εξωγήινος. Δεν είμαι η συνείδησή σου. Υπάρχω. Τσίμπα να δεις.
Σε σένα. Σε σένα, με το τετράτροχο ή το δίτροχο. Εσύ, που ανοίγεις το παράθυρο τις γλυκιές μέρες και σου καίει το μπράτσο ο ήλιος και σου φυσάει το αεράκι τα μαλλιά. Εσύ, που τις πικρές μέρες, βάζεις τον υαλοκαθαριστήρα στο φουλ για να συγχρονίζεται με τα νεύρα σου. Εσύ, ο θεός, που είσαι μόνος σου σε αυτόν τον πλανήτη και κάνεις ότι γουστάρεις. Τυφλωμένος από την παντοδυναμία σου και την μοναδικότητά σου. Σκέψου για ένα γαμημένο δευτερόλεπτο. Σκέψου. Κοίτα.
Μας βλέπεις εμάς; Τους άλλους; Δεν είναι δυνατόν να μην μας βλέπεις. Κάνεις ότι δεν μας βλέπεις;
Χαίρομαι πολύ που αγόρασες αυτοκίνητο. Ζηλεύω αφάνταστα που οδηγείς μηχανή. Πάντα ήθελα μία. Ναι, είσαι πιο σέξι από μένα, πάνω στην μηχανή. Λυπάμαι που θα στο πω, αλλά είσαι ένας κατά συρροήν, κατ’ εξακολούθηση δολοφόνος. Κι αν μη τι άλλο, εξαιρετικά ενοχλητικός. Γιατί δεν ζεις μόνος σου ρε κερατά. Όλοι εμείς, οι αόρατοι, είμαστε τα θύματά σου. Καθημερινά. Και δεν σε νοιάζει.
Εσύ που ξέχασες τι σημαίνει «κατοικημένη περιοχή». Εσύ που βιάζεσαι. Όπως όλοι μας. Η μήπως δεν βιάζεσαι; Απλά σε φτιάχνει να διασχίζεις με 80km/h το στενάκι της γειτονιάς σου.
Προλαβαίνω για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου να σε κοιτάξω, ενώ ταυτόχρονα γλυτώνω το παιδί μου από τις ρόδες σου. Είσαι ο ιππότης της ασφάλτου. Είσαι απέθαντος. Είσαι ωραίος. Και βιαστικός. Είσαι μπαμπάς και βιάζεσαι να πας το δικό σου παιδί στο σχολείο. Είσαι υψηλό στέλεχος πολυεθνικής κι έχεις αργήσει σε meeting. Είσαι η Καίτη, που τρέχεις να πάρεις της εξετάσεις της μαστογραφίας γιατί κάτι σου βρήκαν κι έχεις αγχωθεί.
Σου φώναξα «πιο σιγά». Σ’ έβλεπα να έρχεσαι με ταχύτητα και δεν μαζεύτηκα μπας και κόψεις, προσθέτοντας μία χριστοπαναγία. Σου πέταξα πέτρες στο πίσω τζάμι για να καταλάβεις. Τίποτα. Χτύπησες το σκυλάκι της διπλανής που αμέριμνο τόλμησε να κατέβει το πεζοδρόμιο. Έλιωσες την γάτα που σου πετάχτηκε. Πέρασες με κόκκινο γιατί ήταν βαθύ πορτοκαλί. Κι αν δεν ήσουν εσύ αυτός, είμαι σίγουρη ότι έχεις κάνει συμβόλαιο με το σύμπαν να μην είσαι ποτέ εσύ αυτός. Το ‘χεις σιγουράκι. Γιατί είσαι παντοδύναμος και μόνος σε αυτόν τον πλανήτη.
Έχεις κουραστεί πολύ. Κάνεις γύρες 25 λεπτά τουλάχιστον. Ίσως έχεις σηκώσει και το σούπερ μάρκετ και το πορτμπαγκάζ σου θα εκραγεί από τις σακούλες. Παρκάρεις στην γωνία της διασταύρωσης. Δεν σε απασχολεί το θέμα ορατότητας του άλλου οδηγού που θα την διασχίσει λίγο αργότερα. Μα τι λέω; Ξέχασα. Δεν υπάρχει άλλος. Είσαι μόνος. Παρκάρεις πάνω στο πεζοδρόμιο. Σύριζα με το δέντρο, που ο γελοίος Δήμος έχει φυτέψει στην μέση του φαρδύτερου πεζοδρομίου του κόσμου. Ξέρεις, αυτό των 60 εκατοστών. Δεν σε απασχολεί το πώς θα περάσω εγώ με το καρότσι, το ποδήλατο, το πατίνι. Είπαμε, δεν υπάρχω. Παρκάρεις σε ράμπα. Εν συντομία και κατά κοινή αποδοχή των ομοίων σου, δεν υπάρχουν ανάπηροι. Εδώ δεν υπάρχουν αρτιμελείς, θα υπάρχουν ανάπηροι;
Κι εσύ κυρία Λελέ, από απέναντι, που πάρκαρες χθες μπροστά από το πάρκινγκ του παιδικού σταθμού, στις 20:00, γιατί δεν ενοχλείς κανένα. Ξέρεις ότι θα το πάρεις στις έξι το πρωί που δεν θα έχει ανοίξει ακόμα. Κι εσύ έχεις κάνει συμβόλαιο με το σύμπαν, ότι δεν πρόκειται να πιάσει φωτιά ο παιδικός μαύρη νύχτα και δεν θα έρθει η πυροσβεστική να την σβήσει και δεν θα μπορεί να «προσεγγίσει». Σε βλέπω κι εσένα με τα παιδιά σου στο πίσω κάθισμα. Κάνουν πάρτι. Μαλλιοτραβιούνται, χοροπηδάνε, γελάνε, σου κάνουν κου-κου-τσα ανάμεσα στα μπροστινά καθίσματα. Είναι χαριτωμένα. Να τα χαίρεσαι. Εσύ τους έδωσες ζωή, εσύ θα τους την πάρεις. Σωστά. Έχεις κάθε δικαίωμα. Είσαι αρχηγός.
Κι εσύ, ω τιτανοτεράστιε, υπεργκόμενε, με το δίτροχο, παρκάρεις πάνω στο πεζοδρόμιο. Φουλ έξτρα! Διαγώνια, ίσια, δεν έχει σημασία. Όπου στέκεται καλύτερα το stand. Γιατί αν πέσει κάτω η μπεμπάρα σου, η αγάπη σου, ο έρωτας σου, θα πέσεις να πεθάνεις από την στενοχώρια. Σε βλέπω, με το παιδί σου. Το βλέπω χωρίς κράνος. Το βλέπω και το φαντάζομαι να πέφτει και να σπάει το κεφάλι του στην άσφαλτο. Εσύ το βλέπεις; Γιατί εσύ το ‘χεις βάλει να σε κρατάει χωρίς καμία προφύλαξη. Μόνο για μία φορά ε; Κοντά πάτε ε; Γι αυτό. Είμαι υστερική, έχεις δίκιο. Υπερβολική.
Δεν έχεις λεφτά για δεύτερο κράνος ε; Είναι είδος πολυτελείας και είναι ακριβό ε; Έχεις δίκιο. Δεν έχεις χώρο να παρκάρεις ε; Ο Δήμος δεν έχει προβλέψει ε; Έχεις δίκιο. Βιάζεσαι ε; Μπήκε ο κολλητός σου στο νοσοκομείο. Πρέπει να προλάβεις να τον δεις ε; Έχεις δίκιο. Κάνε ότι νομίζεις. Είσαι μόνος. Δεν ενοχλείς κανέναν. Δεν αποτελείς κίνδυνο για κανένα.
Αν κάποια στιγμή μας δεις, αν μας προσέξεις, τότε σε παρακαλώ μέτρα τα θύματα σου, κράτα μία λίστα. Δίποδα και τετράποδα. Και πες μου. Δεν είσαι ο καταπληκτικότερος, ο πιο αποτελεσματικός serial killer σε αυτόν τον πλανήτη;
