Υπάρχει σωστός και λανθασμένος τρόπος για να ζητήσεις συγγνώμη; Ναι! Αν θυμάσαι έστω και μία φορά που να σου έχουν ζητήσει συγγνώμη αλλά να μην το έχεις νιώσει ή να μην το έχεις αποδεχτεί, τότε μάλλον ήδη το ξέρεις. Η συγγνώμη δεν έχει “αλλά”, δεν έχει ενοχές, δεν έχει ντροπές. Όταν κάποιος ζητάει συγγνώμη πρέπει να το εννοεί και κυρίως να το κάνει για να βελτιώσει την κατάσταση και να εξελιχθεί η σχέση που έχετε.
Για αυτό κάθε φορά που για παράδειγμα φωνάζουμε στα παιδιά και μετά λέμε “συγγνώμη, αλλά ήμουν κουρασμένη” δεν δικαιολογούμε τίποτα – είναι σαν να λέμε όταν είμαστε κουρασμένοι φωνάζουμε ή πρόσεξε πως συμπεριφέρεσαι όταν είμαι κουρασμένη- κι αν λέμε “συγγνώμη αλλά με έφερες στα όρια μου”, μεταφέρουμε την ευθύνη στο παιδί, το γεμίζουμε ντροπή ή και ενοχές.
Είμαστε ίσως η πρώτη γενιά γονιών που θέλει και καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι να ζητάμε συγγνώμη από τα παιδιά της, για αυτό ας μάθουμε να το κάνουμε σωστά. Η συγγνώμη μας είναι ένας τρόπος να συνδεθούμε με το παιδί αλλά και να του δείξουμε έμπρακτα ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας, ώστε μια μέρα να μπορούν να το κάνει κι εκείνο.
Καταπίνουμε τον εκνευρισμό, καταπίνουμε τον εγωισμό -ναι, κάποιοι γονείς έχουν εγωισμό απέναντι στα παιδιά τους- και προσπαθούμε να κάνουμε τη διαφορά. Τι μπορούμε να πούμε: “Συγγνώμη που φώναξα, δεν το αξίζεις αυτό. Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να πάρω μια βαθιά αναπνοή”. Τα παιδιά μας αξίζουν μια ειλικρινή συγγνώμη, πρέπει να μάθουν ότι την αξίζουν. Έτσι θα μάθουν επιπλέον ότι στις ανθρώπινες σχέσεις γίνονται λάθη, αλλά τους αξίζει να έχουν απέναντί τους κάποιον που θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να τα διορθώσει.
