Υπάρχουν ακόμα χώρες του δυτικού κόσμου- σχεδόν 19 πολιτείες στις Η.ΠΑ.- στις οποίες επιτρέπεται ακόμα η σωματική τιμωρία στα σχολεία. Είναι εύλογο, λοιπόν, να κατανοήσει κανείς πως κάποιες τοξικές συμπεριφορές των γονιών προς τα παιδιά θεωρούνται ακόμα και σήμερα φυσιολογικές αφού πολλοί από τους γονείς μεγάλωσαν σε οικογένειες και σε κοινωνίες που τις αποδέχονταν.
Οι σημερινοί γονείς ευτυχώς προσπαθούμε να σπάσουμε τον κύκλο, να διώξουμε τα τοξικά στοιχεία που πήραμε από το σπίτι μας, και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με ενσυναίσθηση. Εντούτοις, βλέπουμε ότι κάποιες αντιλήψεις καλά κρατούν σε πολλές οικογένειες. Μερικές από τις πιο τοξικές συμπεριφορές που θεωρούνται πέρα για πέρα φυσιολογικές στην κοινωνία μας είναι:
Τα παιδιά πρέπει να υποφέρουν για να μάθουν
“Δεν θα πάθει τίποτα, έτσι θα μάθει”, θα πει η γιαγιά που πιστεύει ότι το παιδί πρέπει να βγάλει την πάνα μόλις κλείσει τα δύο, πρέπει να μείνει μόνο του να κλάψει ή να υποστεί συνέπειες για τις οποίες δεν είχε προειδοποιηθεί. Οι γονείς, αντίθετα, καταλαβαίνουμε ότι το παιδί μαθαίνει πιο εύκολα όταν είναι ηλικιακά έτοιμο, όταν νιώθει ασφάλεια και στήριξη από τους γονείς του.
Τα παιδιά δεν έχουν δικαίωμα να αμφισβητούν τους μεγάλους
“Γιατί το λέω εγώ” θα ακουστεί σε πολλές οικογένειες από γονείς που το άκουσαν από τους δικούς τους γονείς κι απο γονείς που έχουν προσπαθήσει όλα τα άλλα. Ναι, όταν είσαι κουρασμένος δύσκολα θα κάτσεις να εξηγήσεις σε ένα 5χρονο γιατί πρέπει να κοιμηθεί νωρίς ή να φύγετε από την παιδική χαρά. Όμως, όταν το παιδί νιώθει ότι το υπολογίζουν είναι πιο εύκολο να ακολουθήσει κανόνες!
Δεν πειράζει αν κάνουμε ένα παιδί να νιώσει ντροπή επειδή ρώτησε κάτι ακατάλληλο
Ρωτάει το παιδί για τα γεννητικά του όργανα, για το σεξ, για τον πόλεμο, για την πολιτική, τις εκλογές, τις βρισιές, για ό,τι οι μεγάλοι νομίζουμε ότι είναι ακατάλληλο θέμα συζήτησης με τα παιδιά. Αντί να του εξηγήσουμε με απλά λόγια, με τρόπο που θα καταλάβει και αρμόζει στην ηλικία του, πολλές φορές λέμε “δεν ντρέπεσαι να ρωτάς τέτοια;” ή “ντροπή, είσαι πολύ μικρός ακόμα”. Κι αυτό το θεωρούμε φυσιολογικό;
Πρέπει να αγκαλιάσουν/ φιλάνε συγγενείς χωρίς να θέλουν
“Δώσε ένα φιλάκι στον παππού” ή “αγκάλιασε τη θεία που σου πήρε δώρο”. Πόσες φορές έχει ακουστεί και πόσες φορές ένα παιδί έχει πιεστεί να δείξει τρυφερότητα ενώ δεν την νιώθει;
Τα παιδιά ευθύνονται για τα συναισθήματα των γονιών τους
Πόση μεγάλη ευθύνη για τόσο μικρά παιδιά και πόσο λανθασμένη αντίληψη που σίγουρα θα τα οδηγήσει να διαμορφώσουν μη υγιείς σχέσεις. Κανένας δεν είναι υπεύθυνος για τα συναισθήματα του άλλου! Φράσεις, όμως, όπως “έκανες τη μαμά στεναχωρημένη” ή “μην κάνεις φασαρία γιατί θα εκνευρίσεις τον μπαμπά” συνεχίζονται να ακούγονται στα σπίτια.
Τα παιδιά χρωστούν στους γονείς τους τα πάντα
Όχι παιδί μου, δεν μου χρωστάς τίποτα! Για αυτό δεν θα ακούσεις ποτέ “ξέρεις τι θυσίασα εγώ για σένα”!
Διάβασε επίσης: «Παιδί μου δεν μου χρωστάς τίποτα»: Ένας ψυχολόγος εξηγεί με απλά λόγια γιατί όλα τα παιδιά αξίζουν συναισθηματικά ώριμους γονείς
