Τα αθώα θύματα του πολέμου, του bullying, της κακοποίησης… τα παιδιά. Αυτές τις μέρες ειδικά αλλά και όλες τις μέρες καμιά μητέρα, κανένας γονιός δεν μένει ανεπηρέαστος. Για αυτό μας συγκίνησε πολύ το κείμενο της Έφης Αργυροπούλου, δημοσιογράφου, αρθρογράφου, συγγραφέως και blogger του Working Moms. Πώς να εξηγήσουμε, άραγε, στα παιδιά ότι ο κόσμος δεν είναι τόσο αθώος όσα αυτά;
“Όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνετε καρδούλες μου, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η αγωνία μου και η ευθύνη για εσάς. Πόσο δίκιο είχαν οι παλιοί που έλεγαν “μικρά παιδάκια μικρά βασανάκια, μεγάλα παιδάκια μεγάλα βασανάκια”. Όσο σας έχω ακόμα κάτω από τις φτερούγες μου, δεν ανησυχώ τόσο πολύ. Όσο μεγαλώνετε όμως και συναναστρέφεστε με κόσμο, οφείλω να σας “εκπαιδεύσω”, να σας “θωρακίσω” να είστε δυνατοί, να είστε σε θέση να στήσετε το ανάστημά σας σε οποιαδήποτε μορφή βίας και εκμετάλλευσης εις βάρος σας, γιατί στην κοινωνία που μεγαλώνετε τα ερεθίσματα είναι πολλά και οι κίνδυνοι άπειροι.
Με τι λόγια να σας εξηγήσω παιδάκια μου ότι οι άνθρωποι και ο κόσμος στον οποίο μεγαλώνετε δεν είναι τόσο αθώοι όπως εσείς; Από τι να σας πρώτο προφυλάξω; Από την παιδεραστία; Τη βία; Τα στερεότυπα; Τον ρατσισμό; Τις προκαταλήψεις; Το bullying; Την ομοφοβία; Την αδικία;
Είναι κάποιες μέρες, όταν συμβαίνουν γύρω μας δυσάρεστα γεγονότα, που φοβάμαι πολύ για εσάς…
Πώς να σας εξηγήσω ότι κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να λέγονται καν άνθρωποι και μπορεί να σας αγγίξουν, όχι αθώα, σε σημεία που δεν πρέπει, και να στιγματίσουν την τρυφερή ζωούλα σας; Να μην σεβαστούν την αθωότητας σας, την τρυφερή παιδική σας ηλικία, τον αυθορμητισμό σας, το ΟΧΙ που θα τους πείτε; Αλλά θα πρέπει να σας μάθω και εγώ με τη σειρά μου πως όταν μια γυναίκα σας λέει ΟΧΙ, τότε είναι ΟΧΙ, να το σέβεστε και να υποχωρείτε!
Πώς να σου πω Δημητράκη μου να μην στεναχωριέσαι αν κάποιος σε πει αυτιστικό και θεωρεί ότι αυτό είναι αρρώστια και δε θέλει να σε κάνει παρέα γιατί σε θεωρεί κατώτερο; Πώς να σε ενθαρρύνω να συνεχίσεις, να είσαι αυτό το τόσο ευχάριστο και χαμογελαστό παιδί που πας και τους αγκαλιάζεις όλους, χωρίς να σε κρίνουν ότι είσαι παρορμητικός και ελαφρόμυαλος; Πώς να σε προφυλάξω Κωνσταντίνε από το bullying άλλων παιδιών που μπορεί να σου πουν ότι είσαι κοντός για την ηλικία σου ή πολύ ντροπαλός; Πώς να σου εξηγήσω ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, άλλος πιο κοινωνικός, άλλος πιο ντροπαλός και αυτό μόνο προτέρημα μπορεί να είναι, γιατί κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ξεχωριστός; Πώς να σας πω ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι ταμπού και ότι μπορείτε να επιλέξετε να αγαπάτε ό,τι φύλο επιθυμείτε χωρίς την κατακραυγή του κόσμου, ότι εγώ θα σας στηρίζω και θα αποδέχομαι κάθε επιλογή σας;
Κάθε μέρα αναρωτιέμαι πώς θα σκληραγωγηθείτε και θα μπορέσετε να προστατεύσετε τον εαυτό σας από άγρια/αδικαιολόγητη βία, ρατσισμό, bullying, ανισότητα στην εργασία και παιδεραστία;
Γενικά δύσκολος ο ρόλος της μάνας και ακόμα πιο δύσκολος τις περίεργες ημέρες που βγαίνουν στο φως άσχημα γεγονότα όπως βιασμοί, δολοφονίες, παιδεραστίες, ψυχολογική, λεκτική και σωματική βία. Το βάρος στις πλάτες μου ασήκωτο για να μπορέσετε να βγείτε σε αυτόν τον κόσμο όσο πιο δυνατοί μπορείτε!
Πόσο βαρύ το μαξιλάρι της μάνας μερικές μέρες!”
Διάβασε τις όμορφες αναρτήσεις της Έφης Αργυροπούλου, εδώ
